Δεν θυμάμαι άλλο προηγούμενο, τουλάχιστον στην Αθήνα, όπου έργα που γίνονται για το κοινό συμφέρον, που σκοπεύουν να υπηρετήσουν τον πολίτη/δημότη, να γίνονται φρουρούμενα, με την προστασία της αστυνομίας. Δηλαδή το κράτος, που το εκπροσωπεί η κυβέρνηση, με όργανο την αστυνομία που παίρνει εντολές από την κυβέρνηση, αίρεται πάνω από τη βούληση των δημοτών/πολιτών μιας περιοχής και προσπαθεί να επιβάλει τη δική του βούληση, με το «έτσι θέλω». Χωρίς ελάχιστη διάθεση... να συζητήσει το θέμα, να πείσει ή (απίθανο, αλλά δεν αποκλείεται) να μεταμεληθεί και να πάρει πίσω την απόφαση. Εφόσον βέβαια αποδειχθεί ότι την πήρε λάθος, σε άλλες εποχές, με τα δεδομένα πλέον να έχουν έκτοτε διαφοροποιηθεί. Κυρίως να υπάρχουν, αρκούντως τεκμηριωμένες, εναλλακτικές προτάσεις αποφυγής εντάσεων και συγκρούσεων.
Αυτό που γίνεται στα Εξάρχεια, με την πλατεία και το (περιφραγμένο και φρουρούμενο) εργοτάξιο του μετρό (που ακόμα δεν έχει ξεκινήσει εργασίες, πλην κοπής δέντρων· άρα η απόφαση μπορεί να ανακληθεί) και με τον λόφο του Στρέφη, που φρουρείται νυχθημερόν από πεζή και εποχούμενη αστυνομία, είναι πρωτάκουστο. Και όταν λέω «πρωτάκουστο», εννοώ, ασφαλώς, μετά τη μεταπολίτευση. Διότι πριν, ανάλογες ευαισθησίες κατοίκων να προστατεύσουν το χώρο τους, τις γειτονιές και τις πλατείες τους, ήταν άγνωστη χώρα. Και όσοι το επιχειρούσαν, αν οι τότε εξουσίες δεν τους «τσουβάλιαζαν» με τους κομμουνιστές ως «ξένους δάκτυλους», έβρισκαν τρόπο να τους απομονώσουν με κάποιο «στίγμα» πολιτικής είτε… ψυχολογικής αποχρώσεως! Δεν ήταν και πολλοί άλλωστε αυτοί που διαπνέονταν από ανάλογα αισθήματα σεβασμού στη φύση και στους ελεύθερους χώρους. Μετρημένοι στα δάχτυλα.
Οταν η λογική σκοντάφτει πάνω στο παράλογο και το παράλογο δεν έχει να επικαλεστεί ούτε ένα επιχείρημα, τότε το σύμπτωμα μάλλον προσιδιάζει σε πολιτική επιδημία· κάτι σαν Covid των Εξαρχείων. Το ζήτημα είναι, με ποια εμβόλια αντιμετωπίζεις ανάλογες επιδημίες. Βέβαια, δεν κάθεσαι στ’ αυγά σου…
Πέτρος Μανταίος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου