Η πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να επιτρέψει τον γάμο και την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, παράλληλα απαγορεύοντας την πρόσβαση στην ...ιατρική τεχνολογία της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής μέσω παρένθετης κύησης, εγείρει σημαντικά ζητήματα που αφορούν, όχι μόνο στην επιστήμη και στην κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά και στην ιατρική ηθική.
Πρωτίστως, η θέση της ελληνικής κυβέρνησης αποκλίνει από τη σύγχρονη επιστημονική θεώρηση και τις παγκόσμιες τάσεις στην αναγνώριση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές όταν εξετάζουμε το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο (Ν. 3089 / 2002) που επιτρέπει την αλτρουιστική υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, αποκλειστικά σε ετεροφυλόφιλες γυναίκες, ακόμη και στις άγαμες. Η διατήρηση αυτού του περιορισμού είναι οξύμωρη, γιατί ενώ η νομοθετική πρόθεση της κυβέρνησης αναγνωρίζει τις γονικές ικανότητες των ομόφυλων ζευγαριών σε ό,τι αφορά στην υιοθεσία ενός παιδιού, μοιάζει να τις αμφισβητεί, βάσει του τρόπου σύλληψης, κάνοντας λόγο για «πειράματα».
Από ηθικής πλευράς, αν υπάρχουν πραγματικές ανησυχίες για την εκμετάλλευση των παρένθετων κυοφόρων γυναικών, αυτές θα πρέπει εύλογα να αφορούν οριζόντια σε όλους τους υποψήφιους γονείς, ανεξαρτήτως φύλου ή σεξουαλικού προσδιορισμού. Δεν υπάρχει καμία άλλη χώρα που κάνει αυτή τη διάκριση, καθώς τα υπόλοιπα κράτη, είτε απαγορεύουν καθολικά την παρένθετη κύηση, είτε την επιτρέπουν σε όλους. Αυτό εξηγεί ενδεχόμενα τον ιατρικό τουρισμό στη χώρα μας για την παρένθετη κύηση, με ζευγάρια που μας επισκέπτονται για αυτό τον σκοπό, κυρίως από την Ιταλία, τη Γερμανία και τη Γαλλία, και χρησιμοποιούν παρένθετες κυοφόρους κυρίως από την Πολωνία, τη Βουλγαρία και τη Γεωργία, χωρίς να διεγείρουν τους ηθικούς ενδοιασμούς μας.
Επίσης, ο προτεινόμενος περιορισμός είναι προβληματικός με όρους ιατρικής ηθικής και δεοντολογίας, καθώς όλες οι ιατρικές τεχνολογίες που εφευρίσκει η επιστήμη χρειάζεται να γίνονται ισότιμα διαθέσιμες σε κάθε άνθρωπο, χωρίς καμία διάκριση. Η δε «αρχή της ευεργεσίας», που εκπορεύεται από τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη, υπογραμμίζει την υποχρέωση των επιστημόνων να ενεργούμε αποκλειστικά προς όφελος όλων των άλλων, χωρίς εξαιρέσεις, προωθώντας την ευημερία και την ευζωία τους.
Η δε θλιβερή δημόσια τοποθέτηση ορισμένων πολιτικών γύρω από έναν πιθανό περιορισμό των δικαιωμάτων τεκνοθεσίας, μόνο για τις περιπτώσεις των συντρόφων εκείνων των γονέων που ασθενούν και δυνητικά απειλείται η ζωή τους, υποβαθμίζει την οικογένεια του ίδιου φύλου ως εναλλακτική λύση έσχατης ανάγκης και όχι ως μία έγκυρη επιλογή από μόνη της. Αυτό, όχι μόνο υπονομεύει την επιστημονική αλήθεια, αλλά την ίδια στιγμή διαιωνίζει ένα στίγμα που έχει από ετών καταρριφθεί από την ψυχολογική έρευνα, ενώ επιτείνει τον άδικο κύκλο διακρίσεων που εμποδίζουν την πρόοδο προς μια πιο δίκαιη και χωρίς αποκλεισμούς κοινωνία.
Ας έχουμε κατά νου λοιπόν, ότι η επιστήμη της ψυχολογίας υποστηρίζει ξεκάθαρα πως η παροχή περιβάλλοντος ασφάλειας, φροντίδας και αγάπης σε ένα παιδί δεν εξαρτάται από το φύλο των γονέων. Μελέτες έχουν δείξει ξανά και ξανά ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια έχουν την ίδια ψυχική, κοινωνική και ακαδημαϊκή ανάπτυξη σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που ανατρέφονται από ετερόφυλους γονείς. Ο συγκερασμός των αποτελεσμάτων όλης της μεθοδολογικά σωστής επιστημονικής έρευνας από όλο τον κόσμο, έχει οδηγήσει τους πολυπληθέστερους και πλέον έγκριτους επιστημονικούς φορείς στα αντικείμενα της ψυχικής υγείας και της φροντίδας του παιδιού σε επίσημες τοποθετήσεις (Position Statements) που υπογραμμίζουν αυτή την αλήθεια. Η Αμερικανική Ένωση Ψυχολόγων, για παράδειγμα, που απαριθμεί περίπου 160.000 μέλη ψυχολόγους, έχει κατηγορηματικά υιοθέτησει τη θέση ότι οι γονικές δεξιότητες δεν επηρεάζονται από τον σεξουαλικό προσδιορισμό, το φύλο ή τη σύνθεση των φύλων σε ένα ζευγάρι και ότι τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να αποτελούν εξίσου φροντιστικούς, στοργικούς και αποτελεσματικούς γονείς σε σχέση με τα ετερόφυλα...
Δημήτρης Παπαδημητριάδης
Η Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου