Γίναμε Σικάγο;...

Σκηνές με συνοπτικές εκτελέσεις, θύματα εκτελεστές που τους «καθαρίζουν» με οπλοπολυβόλο άλλοι ομότεχνοί τους, πολεμικό υλικό που εκτοξεύεται από οπαδούς ομάδων ή ιδεολογιών για να σκοτώσει, εμπρησμοί κλεμμένων αυτοκινήτων, ΑΤΜ που εκρήγνυνται, λαθρεμπόριο ναρκωτικών και καυσίμων ξετυλίγονται στις οθόνες.

Σκηνές πραγματικές δίπλα στις... χολιγουντιανές παραγωγές, χωρίς αυτές να προειδοποιούν με σήματα του τύπου «Η ταινία περιέχει σκηνές με ακραία βία, ναρκωτικά και σεξ». Με την επιθυμία να είναι ένα διαρκές ζητούμενο σε μια ζαλισμένη κοινωνία, όπως αποδεικνύει και η τρέχουσα «διαμάχη» που την ακουμπά χωρίς να την αγγίζει.

Δεν πρόκειται για αιφνιδιαστική εισβολή στην ειδυλλιακή ζωή μας κινηματογραφικών δημιουργιών του Κόπολα και του Σκορσέζε είτε των Β movies που τους μιμούνται. Πλαίσιο των εικόνων στις οποίες αναφέρομαι δεν είναι το «ψυχαγωγικό» πρόγραμμα της τηλεόρασης ή του youtube αλλά τα όσα συμβαίνουν «ζωντανά».

Οπερατέρ είναι συχνά κάποιες κάμερες που υποτίθεται μας προστατεύουν καταγράφοντας τους υπόπτους στην πόλη μας και πρωταγωνιστές ή κομπάρσοι κάποιοι που κινούνται πεζοί ή εποχούμενοι στους δρόμους της περιοχής μας, είτε κατοικούν στη διπλανή ή την παραδιπλανή πόρτα. Και που, ας μη γελιόμαστε, δεν έχουν γίνει ακόμα έργο ούτε κυκλοφορούν με κάποια ταμπέλα ώστε να ξεχωρίζουμε τους «κακούς» από εμάς τους «καλούς».

Μπροστά σε τέτοιες σκηνές κινδυνεύουμε να αναφωνήσουμε «Γίναμε Σικάγο», είτε να υποκύψουμε στην αισιοδοξία της μνήμης που μας κάνει να νοσταλγούμε εύκολα τη γαλήνη και την ασφάλεια που υποτίθεται βασίλευαν σε ένα παρελθόν, αλλά που ωστόσο σφραγιζόταν από τη βία της Κατοχής, του Εμφυλίου και αργότερα της χούντας. Είτε πάλι να πιστέψουμε ότι οφείλεται σε Ελληνες είτε ξένους «τουρίστες», συνεχιστές του Αλ Καπόνε.

Στην πραγματικότητα η βία που όντως εξαπλώνεται δεν είναι μόνον εισηγμένη και δεν έχει να κάνει με ένα φύλο ή μια φυλή. Δεν οφείλεται μόνο σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών μέσα σε αυτό που αποκαλούμε καθησυχαστικά υπόκοσμο, λες και ο «καλός κόσμος» είναι τόσο αγγελικός ώστε να μην έχει παρτίδες μαζί του. Και δεν είναι μόνον ενδοοικογενειακή, σχολική, οπαδική, αλλά διατρέχει οριζόντια και κάθετα το σώμα της ελληνικής και των άλλων σύγχρονων κοινωνιών.

Τι είναι αυτό που κάνει τη βία από το Σικάγο να έχει πάρει στις οθόνες μας τη θέση της «Θείας από το Σικάγο»; Κυριαρχεί ένα εφιαλτικό μοντέλο ζωής που αφήνει τον άνθρωπο έρμαιο ανάμεσα στην ιλιγγιώδη επιτάχυνση των εικονικών φαινομένων και την αγωνιώδη βραδύτητα της καθημερινής ρουτίνας, ενώ όσα όντως απειλούν την ασφάλεια και την αξιοπρέπειά του λιμνάζουν είτε ελλοχεύουν ερήμην του, προσβάλλοντας την εικόνα που έχει για τον εαυτό του και για τον κόσμο. Κάνοντάς τον παθητικό θεατή και στόχο της διπλής –νομότυπης ή παράνομης– βίας που πρέπει να αρνηθεί...

Πέπη Ρηγοπούλου

efsyn.gr