Ειδήσεις...

Ειδήσεις και ειδήσεις. Εντυπες, στο διαδίκτυο, στα κανάλια. Για διάσημους, λιγότερο διάσημους και άσημους που επιμένουν να γίνουν διάσημοι ή, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη που μετρά και στην κατάρτιση των εκλογικών κομματικών καταλόγων, «αναγνωρίσιμες» και «αναγνωρίσιμοι». Πρόσωπα από την Ελλάδα και από το εξωτερικό, κατά κύριο λόγο από... τις βιτρίνες των δυτικών μεγαλουπόλεων, πρωταγωνιστές είτε και τριταγωνιστές του κόσμου και του ημικόσμου του πλούτου, του αθλητισμού αλλά, αν προσφέρουν ένα βάιραλ ή τρέντι θέαμα, και του εγκλήματος, που συνωστίζονται σε ένα επικοινωνιακό πάτσγουορκ.

Αυτό που κερδίζει ο πρόθυμος δέκτης του καταιγισμού των μηνυμάτων αυτών είναι η αίσθηση ότι δεν βρίσκεται απόβλητος και εξόριστος, εκτός των τειχών που φρουρούν τα μυστικά όσων αξίζουν να γίνουν είδηση. Κάτι που θα τον παρηγορήσει για την ανία του και θα του επιτρέψει να αναφέρεται στη διάσημη ή τον διάσημο που τον μαγεύουν ή και τον θυμώνουν με το μικρό τους όνομα. Αυτό που από την άλλη πλευρά χάνει είναι το δικό του όνομα πιστεύοντας ότι ο κόσμος στον οποίο μυείται είναι ο πραγματικός. Ετσι που κάποιοι φτάνουν να αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα ό,τι σερβίρεται ως πραγματικότητα και να σκέφτονται, να μιλούν, να πράττουν και να ψηφίζουν αναλόγως.

Τι συμβαίνει με εκείνες και εκείνους που αποτελούν την πρώτη ύλη για την παραγωγή ειδήσεων; Κάποιοι πολύ ισχυροί, κυρίως οικονομικά, προσφέρουν στον εαυτό τους την πολυτέλεια να μη γίνονται είδηση παρά μόνον αν το επιθυμούν, κάτι που τους κάνει ακόμη πιο περιζήτητους.

Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν αυτοί που σπεύδουν να εκθέσουν σε δημόσια θέα αυτά για τα οποία περηφανεύονται και στην ανάγκη όσα τους ντροπιάζουν. Και τέλος, αυτοί που έχοντας πρόσωπο και έργο, που πρέπει όντως να τα προβάλουν, αγωνίζονται να μιλήσουν για το ουσιώδες και όχι για το γιατί δεν πήγαν στη Μύκονο, πώς έχασαν τόσα κιλά πέρσι και πόσο αυτό σχετίζεται με το ότι χώρισαν ή παντρεύτηκαν φέτος.

Είναι μόνον τέτοιες οι ειδήσεις; Το σταθερά επαναλαμβανόμενο δεδομένο ότι το δημοσιογραφικό επάγγελμα συγκαταλέγεται διεθνώς ανάμεσα στα πλέον «ανθυγιεινά», όταν δεν είναι θανάσιμα επικίνδυνο, θα αρκούσε μάλλον να μας πείσει για το αντίθετο. Δεν πρόκειται μόνο για κλάδους όπως είναι οι πολεμικοί ανταποκριτές που κάθε τόσο πληρώνουν με τη ζωή τους μια συνέντευξη ή και μια μόνο φωτογραφία. Ούτε μόνον όσοι τολμούν να μιλούν και να γράφουν σε φανερά είτε υπόγεια ολοκληρωτικές χώρες. Ακόμα και σε χώρες με κοινοβουλευτικό πολίτευμα, όπου ξέραμε ότι αυτός που χτυπά το πρωί την πόρτα είναι ο γαλατάς, ενεδρεύουν οι μηχανισμοί που καθιστούν το να τολμήσει κάποιος μια ειλικρινή γνώμη είτε μια αληθινή είδηση ακραίο άθλημα.

Πέπη Ρηγοπούλου

efsyn.gr