Η εποχή των τεράτων...

Κώστας Βαξεβάνης

Ο χρόνος, µε την ερµηνεία της φυσικής, δεν είναι τίποτε άλλο από την ακαθόριστη εξέλιξη των πραγµάτων στο παρελθόν, το παρόν και το µέλλον. Ολα συµβαίνουν σε κάποιο χρόνο. Η µέτρησή του είναι ανάγκη των ανθρώπων για να καθορίσουν τη δική τους ύπαρξη στον χρόνο, δηλαδή στο παρελθόν, το παρόν και το µέλλον. 

Τα φυσικά φαινόµενα, η εξέλιξη των... πραγµάτων και της ανθρώπινης ύπαρξης, οι επιστηµονικές ανακαλύψεις, ο προσδιορισµός όσων κάνουµε ή µελετάµε έστω, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες έχουν το στίγµα του χρόνου. Φυσικά στον ίδιο τον χρόνο είναι αδιάφορη η καταγραφή του. Θα αποτελεί προσδιορισµό και µέγεθος στη συµπαντική λειτουργία είτε τον µετράµε είτε όχι.

Ο χρόνος ωστόσο σχετίζεται και µε µια εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων. Οι άνθρωποι χρησιµοποιούν τον χρόνο ως ορόσηµο. Με αναφορές στον χρόνο υπόσχονται στον εαυτό τους, ξορκίζουν το κακό, αναπτερώνονται γιατί του αποδίδουν (εύχονται έστω) δύναµη κάθαρσης. 

Ολα τα καλά προσδιορίζονται σε σχέση µε τον χρόνο που έρχεται. Οι άνθρωποι δείχνουν να κάνουν για ψυχολογικούς και συναισθηµατικούς λόγους µια αντιεπιστηµονική παραδοχή: ο χρόνος σταµατά, το κοντέρ µηδενίζει και όλα τα καλά αρχίζουν σε νέο χρόνο. Από τη µελλούµενη ευτυχία µέχρι τη δίαιτα.

Ισως θα ήταν προτιµότερο, αντί να φαντασιωνόµαστε τα καλά του νέου χρόνου, να κάνουµε αποτίµηση όσων έχουν συµβεί, αφού η ιστορία (µας) είναι πιο χρήσιµη σε κάθε περίπτωση από την αδικαιολόγητη και αµφίβολη προσδοκία.

Συγχωρήστε µε, αλλά δεν θα συµµεριστώ την επαναλαµβανόµενη συνήθεια να βλέπουµε τον χρόνο ως µαγικό χάπι ευτυχίας ή ως happy end. Θεωρώ πιο χρήσιµη την πρόκληση να γνωρίζουµε τι καταγράψαµε στη ζωή µας σε συγκεκριµένο χρόνο παρά να τον αντιλαµβανόµαστε ως λυτρωτικό µαγικό πέρασµα στην πλήρη απόσβεση.

Είναι πιο εύκολο να εύχεσαι καλή χρονιά, αλλά αναµφίβολα πιο χρήσιµο να αντιλαµβάνεσαι σε τι χρόνο ζεις. Ζούµε στη χρονική περίοδο των τεράτων που περιέγραφε ο Αντόνιο Γκράµσι. Το παλιό πεθαίνει, µάλλον σαπίζει και µολύνει ό,τι υπάρχει γύρω του, αλλά δεν έχει γεννηθεί ακόµη το νέο. Αυτό το µεσοδιάστηµα, η χρονική περίοδος, είναι η εποχή των τεράτων. Και τα τέρατα επικρατούν και δικαιολογούνται µόνο και µόνο γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει δρόµος διαφυγής.

Αν ρίξετε µια µατιά στο διαδίκτυο, θα ανακαλύψετε χιλιάδες κινήµατα που κάτι διεκδικούν. Από καλή συµπεριφορά απέναντι στα ζώα έως µια ζωή που µαγικά και µε λειτουργίες καλής προαίρεσης θα επιβάλει το καλό. Την ίδια ώρα, στον ίδιο χρόνο δηλαδή, γύρω από τις νησίδες των ωραιοποιηµένων διεκδικήσεων τα τέρατα κάνουν πάρτι. Στη Γάζα σκοτώνονται παιδιά και οι κάµερες καταγράφουν live το έγκληµα αλλά δεν το αποτρέπουν. 

Οι µεγάλες αξίες που µετά τη Γαλλική Επανάσταση έγιναν οικουµενική απαίτηση, όπως η ελευθερία και η δικαιοσύνη, έχουν καταντήσει αόριστες νοµικές επικλήσεις χωρίς ουσιαστική εφαρµογή. Οι ανισότητες είναι πλέον ο τρόπος λειτουργίας του κόσµου. Απέναντι σε αυτές τις τεράστιες ανισότητες δεν διατυπώνεται κάποια ανάγκη ανατροπής τους, αλλά αντιθέτως παγιώνεται η αποδοχή και γίνεται αποδεκτή η χειραγώγηση.

Ισως θα ήταν προτιµότερο, αντί να φαντασιωνόµαστε τα καλά του νέου χρόνου, να κάνουµε αποτίµηση όσων έχουν συµβεί, αφού η ιστορία (µας) είναι πιο χρήσιµη σε κάθε περίπτωση από την αδικαιολόγητη και αµφίβολη προσδοκία.

Συγχωρήστε µε, αλλά δεν θα συµµεριστώ την επαναλαµβανόµενη συνήθεια να βλέπουµε τον χρόνο ως µαγικό χάπι ευτυχίας ή ως happy end. Θεωρώ πιο χρήσιµη την πρόκληση να γνωρίζουµε τι καταγράψαµε στη ζωή µας σε συγκεκριµένο χρόνο παρά να τον αντιλαµβανόµαστε ως λυτρωτικό µαγικό πέρασµα στην πλήρη απόσβεση.

Είναι πιο εύκολο να εύχεσαι καλή χρονιά, αλλά αναµφίβολα πιο χρήσιµο να αντιλαµβάνεσαι σε τι χρόνο ζεις. Ζούµε στη χρονική περίοδο των τεράτων που περιέγραφε ο Αντόνιο Γκράµσι. Το παλιό πεθαίνει, µάλλον σαπίζει και µολύνει ό,τι υπάρχει γύρω του, αλλά δεν έχει γεννηθεί ακόµη το νέο. Αυτό το µεσοδιάστηµα, η χρονική περίοδος, είναι η εποχή των τεράτων. Και τα τέρατα επικρατούν και δικαιολογούνται µόνο και µόνο γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει δρόµος διαφυγής.

Αν ρίξετε µια µατιά στο διαδίκτυο, θα ανακαλύψετε χιλιάδες κινήµατα που κάτι διεκδικούν. Από καλή συµπεριφορά απέναντι στα ζώα έως µια ζωή που µαγικά και µε λειτουργίες καλής προαίρεσης θα επιβάλει το καλό. Την ίδια ώρα, στον ίδιο χρόνο δηλαδή, γύρω από τις νησίδες των ωραιοποιηµένων διεκδικήσεων τα τέρατα κάνουν πάρτι. Στη Γάζα σκοτώνονται παιδιά και οι κάµερες καταγράφουν live το έγκληµα αλλά δεν το αποτρέπουν. 

Οι µεγάλες αξίες που µετά τη Γαλλική Επανάσταση έγιναν οικουµενική απαίτηση, όπως η ελευθερία και η δικαιοσύνη, έχουν καταντήσει αόριστες νοµικές επικλήσεις χωρίς ουσιαστική εφαρµογή. Οι ανισότητες είναι πλέον ο τρόπος λειτουργίας του κόσµου. Απέναντι σε αυτές τις τεράστιες ανισότητες δεν διατυπώνεται κάποια ανάγκη ανατροπής τους, αλλά αντιθέτως παγιώνεται η αποδοχή και γίνεται αποδεκτή η χειραγώγηση...

documentonews.gr