Η απομάγευση της πολιτικής...

Τάσος Παππάς

Οπως πολύ σωστά αναφέρει το κύριο άρθρο της «Εφημερίδας των Συντακτών» (24-1-2024) με την επιστολική ψήφο «το ταυτόχρονο και το άμεσο της άσκησης του εκλογικού δικαιώματος πάει περίπατο» και μαζί του πάει περίπατο και «η μυστικότητα της ψήφου καθώς μπορεί η κυβέρνηση να διατείνεται ότι τη διασφαλίζει κατά την καταμέτρηση, αλλά δεν είναι σε θέση να... εγγυηθεί ότι τη διασφαλίζει κατά την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος».

Ψιλά γράμματα και άνευ σημασίας αυτά για την κυβέρνηση, που προσπάθησε με μια τροπολογία της τελευταίας στιγμής να καθιερώσει την επιστολική ψήφο και στις εθνικές εκλογές. Αιφνιδιάστηκαν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και αντέδρασαν. Οφειλαν όμως να το περιμένουν, γιατί τούτη η κυβέρνηση έχει παράδοση στα τερτίπια.

Πρέπει να πούμε ότι τόσο το ΚΚΕ όσο και η Νέα Αριστερά είχαν εγκαίρως προειδοποιήσει και είχαν εκφράσει τη διαφωνία τους εφ’ όλης της ύλης. Μάλιστα ο επικεφαλής της Νέας Αριστεράς Αλέξης Χαρίτσης προχώρησε το θέμα προτείνοντας: Την κατάργηση της έννοιας του ετεροδημότη, λέγοντας ότι οι πολίτες να ψηφίζουν εκεί που ζουν και εργάζονται. Κριτήρια για τους πολίτες που ζουν στο εξωτερικό και έχουν βιοτική σχέση με τη χώρα. 

Την πολιτογράφηση εκείνων που ήδη ζουν για επαρκές διάστημα στην Ελλάδα και συνεισφέρουν στην ελληνική κοινωνία. Με βάση τις προθέσεις της κυβέρνησης ένας Ελληνας τρίτης γενιάς που ζει και εργάζεται για πολλά χρόνια σε ξένο τόπο, χωρίς βιοτική σχέση με την Ελλάδα, θα μπορεί, αν θέλει, να ψηφίσει, επηρεάζοντας σε κάποιο βαθμό μαζί με άλλους της ίδιας κατηγορίας, τα πολιτικά πράγματα στη χώρα, χωρίς ο ίδιος να υποστεί τις συνέπειες αυτής της επιλογής του αφού βρίσκεται μακριά, ενώ την ίδια στιγμή ο μετανάστης που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα για πολλά χρόνια, που φορολογείται εδώ, που στέλνει τα παιδιά του σε ελληνικά σχολεία, δεν μπορεί να ψηφίσει.

Αν απορρίψουμε ως αβάσιμες τις κατηγορίες εναντίον της κυβέρνησης, ότι επιχειρεί να αλλάξει το εκλογικό σώμα επειδή πιστεύει ότι οι περισσότεροι απόδημοι είναι πιο κοντά στις θέσεις της Δεξιάς, μας μένει το επιχείρημα που διακινεί το μέγαρο Μαξίμου, ότι με την καθιέρωση της επιστολικής ψήφου χωρίς όρους και όρια θα αντιμετωπιστεί σε μεγάλο βαθμό το φαινόμενο της αποχής που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και είναι μείζον πρόβλημα για τη δημοκρατία. 

Υποτίθεται πως νοιάζεται για τη συμμετοχή του κόσμου στα κοινά. Ισχυρίζεται πως διά της ψήφου θα ενισχυθούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, θα εμπλακούν ενεργά οι πολίτες στη δημόσια ζωή (έστω μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια) και κυρίως ότι θα εξουδετερωθούν όλες οι δυνάμεις που απειλούν τη δημοκρατία και ποντάρουν στην αδράνεια των πολιτών για να πετύχουν τους στόχους τους.

Υποκρισία στον μέγιστο βαθμό. Και στις χώρες που υπάρχει επιστολική ψήφος η αποχή είναι σε υψηλά επίπεδα και από εκλογές σε εκλογές μεγαλώνει αντί να μειώνεται. Αρα το θέμα δεν αφορά μόνον την Ελλάδα. Αρα η λύση δεν είναι οι τεχνικές ρυθμίσεις που θα διευκολύνουν τους πολίτες να ασκήσουν το εκλογικό δικαίωμά τους. Πολλοί/ές απέχουν όχι γιατί δεν μπορούν να ασκήσουν το εκλογικό δικαίωμά τους, αλλά γιατί δεν θέλουν να το ασκήσουν. Πρέπει λοιπόν να ψάξουμε αλλού για να εντοπίσουμε τις αιτίες; Για παράδειγμα: μήπως η αποχή είναι το αποτέλεσμα της απομάγευσης της πολιτικής;

Οπως λέει ο Νίκος Παναγιωτόπουλος στο βιβλίο του («Υπάρχει ακόμα ελληνική διανόηση;» εκδόσεις Πεδίο), «οι άνθρωποι έχουν όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι η οδύνη τους δεν έχει χώρο για να εκφραστεί, πως κανείς δεν τους ακούει, πως καμιά εξουσία δεν επιμελείται, και μάλιστα χωρίς καμία πολιτική αιδώ, τη δυσφορία που βιώνουν». Αυτούς τους πολίτες, που δεν είναι λίγοι, δεν πρόκειται να τους πείσεις να ψηφίσουν ακόμη κι αν πας τις κάλπες στα σπίτια τους...

efsyn.gr