Μεταπολιτικά...

Ποιος να βρει το κουράγιο -και το σθένος- να αντισταθεί ώστε να ανατρέψει την πολιτική της κυβέρνησης ετούτης; Η ερώτηση φαίνεται αστεία εάν δεν την πάρει κανείς στα σοβαρά. Η Αριστερά κατακερματισμένη και ακόμη εγωπαθής τρώγεται με τα ρούχα της, τις ανύπαρκτες ουσιαστικά ιδέες της - τρώει τις σάρκες της, με βουλιμία θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί. Ούτε αφουγκράζεται τι είναι πλέον η κοινωνία...

Δεν υπάρχει αντιπολίτευση στη χώρα λοιπόν και όσο απογοητευτικό κι αν ακούγεται αυτό, εμπεριέχει εντούτοις ψήγματα ελπίδας για μια αφύπνιση της κοινωνίας, μια ώσμωσή της ώστε να ανακαλύψει τις δυνάμεις της, που ευρίσκονται εν αφθονία στους κόλπους της. Ο λόγος για τις κοινότητες βεβαίως, για την εξάπλωσή τους και την αυτοδιαχείρισή τους με αντιαυταρχικούς και αντιιεραρχικούς τρόπους. Μα, υπάρχουν αυτές οι κοινότητες, είναι σε θέση να αντιληφθούν τι δυνάμεις φέρουν μέσα τους, αφού πάντοτε χρειάζεται μια «πεφωτισμένη» ηγετική ομάδα για να τραβήξει μπροστά; Πού, ακριβώς, μπροστά είναι ένα από τα θέματα που καλείται επίσης να επιλύσει.

Κινήματα που εμφανίστηκαν λίγο μετά την οικονομική κρίση, πάνω από μία δεκαετία δηλαδή, και ταρακούνησαν λίγο την πολιτική ζωή με τις διακηρύξεις αυτοδιάθεσης και αυτονομίας, έκαναν τον μικρό τους κύκλο, είδαν ότι αδυνατούν να εισχωρήσουν στον πολιτικό και κοινωνικό πρωτίστως ιστό και πλέον σέρνονται από φανατικούς μόνο πιστούς αυτής της νέας ματιάς οργάνωσης της κοινωνίας.

Η κοινωνία αδιαφόρησε από τα λεγόμενα αυτών των κινημάτων, που είχαν σαν βάση την αλληλεγγύη και τον συνεργατισμό. Ειδικά μετά την «εισβολή» του κορονοϊού επικράτησε με μανία το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Πρόλαβε να δείξει και η Αριστερά τι είναι ικανή να [μην] κάνει όντας στο τιμόνι της διακυβέρνησης της χώρας και κάπου εκεί όλα τέλειωσαν προτού καν αρχίσουν - ίσως να μας ενθουσίαζαν όλα αυτά, ίσως και να μας μάγευαν όπως πίστευαν πολλοί υποστηρικτές αυτών των κινημάτων. Δεν ξεχνάμε ότι η επίσημη Αριστερά ουδόλως καταδέχτηκε να ρίξει μια ματιά στα καταστατικά τους, εάν δηλαδή θα μπορούσε να βρεθεί σε μια έστω ημιανεπίσημη συνεργασία μαζί τους, μπας και επιτυγχανόταν μια οιονεί σύμπλευση κοινωνίας-εξουσίας. Σιγά μην καταδεχόταν...

Υπάρχουν πολλοί σήμερα που λένε ότι δεν έχουν πολιτική στέγη: ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε με τη Νέα Αριστερά ούτε με την έξω Αριστερά ούτε με άλλο μικρό κόμμα, εντός ή εκτός Βουλής. Καιρός ίσως να πειστούν ότι υπάρχει πολιτική στέγη και αυτή δεν είναι άλλη από τον ίδιο μας τον εαυτό, ιδωμένο με μάτια αλλιώτικα, που κοιτάζουν δηλαδή τον κόσμο με πείσμα και πίστη στη δύναμη της ορατότητάς τους.

Καλή θα ήταν μια τέτοια προσπάθεια, μια ψευτοεκκίνηση έστω, προς την ουτοπία - τόσες και τόσες ουτοπίες έχουμε προσπαθήσει ως είδος, ως πολιτικά ζώα. Θέλει χρόνο ένα τέτοιο πείραμα; Ναι, έτσι κι αλλιώς υπάρχει άφθονος χρόνος έως ότου οι Ελληνες ψηφοφόροι συνειδητοποιήσουν ποιους ψήφισαν και ποιοι θα τους κυβερνήσουν για τα επόμενα πολλά χρόνια, αφού οι αριστεροί «ηγέτες» περί άλλα τυρβάζουν, ποιος δηλαδή κατέχει -μόνο αυτός!- την απόλυτη γνώση [τρομάρα τους]. Τόση και τέτοια η κατάντια της Αριστεράς...

Αυτόν τον χειμώνα η Μάλτα σε περιμένει με -20%! Κάνε κράτηση έως 23.01.

Κλείσε ταξίδι για τη Μάλτα με -20% για να λες και εσύ «ΈΧΩ ΠΑΕΙ»!! 

Efsyn.gr