Η Πρωτοχρονιά το επιβεβαιώνει, ο χρόνος συνεχίζει να κυλά. Ακόμα και αν νιώθεις στάσιμος ή βαλτωμένος, ακόμα και αν νιώθεις πως όλα κάθονται προσοχή σε μια ευθυτενή ακινησία, ο χρόνος κύλησε και για εσένα. Εστω εν αγνοία σου, έστω πέρα από εσένα, τώρα θριαμβολογεί για τα επιτεύγματά του στα ημερολόγια. Το 2024 είναι... εδώ κουβαλώντας τις πάντοτε αισιόδοξες ευχές και υποσχέσεις, τα πάντα απαισιόδοξα παραπανίσια κιλά των εορτών. Είναι η τομή αυτή της Πρωτοχρονιάς που χωρίζει τον χρόνο μας σε τεμάχια. Είναι η τομή αυτή που μας κάνει να επιμερίζουμε τη ροή των γεγονότων και να κοιτούμε πίσω. Προσπαθώντας να κρίνουμε ή έστω να καταλάβουμε.
Μια χρονιά χαμηλών προσδοκιών πέρασε σε μια χώρα χαμηλών προσδοκιών. Το 2023 ήταν καταστροφικό με τόσους πολλούς τρόπους. Από τα Τέμπη στην Πύλο και από τον Εβρο μέχρι τη Ρόδο τα συντρίμμια περιγράφουν πώς μοιάζει μια συλλογική ζωή όταν την αφήνεις. Οταν την παρατάς στην τύχη της και περιμένεις να δεις τι θα προκύψει. Το 2023 ήταν το έτος της διάλυσης στη χώρα της διάλυσης. Μια ενσαρκωμένη παραίτηση που αντικρίζεις στα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα μέσα μεταφοράς. Εδώ είναι η χώρα-στέγαστρο Καλατράβα, μια χώρα υπερβολική και σκουριασμένη που μαθαίνει να δείχνει τη χθεσινή της υπερβολή ταυτόχρονα με τη σημερινή της αποσύνθεση. Και οι οδηγίες χρήσης έχουνε χαθεί από καιρό... Και όμως μοιάζει πια να έχει κατοχυρωθεί πως όλη αυτή η κατάσταση είναι μια κανονικότητα, μια συνθήκη που κουβαλά την αποδοχή, μια ολόκληρη χερσόνησος που σηκώνει τους ώμους καταφάσκοντας στη ματαιότητα. Και αυτό μοιάζει στην τελική πιο τρομακτικό από την ίδια την κατάσταση.
Ζούμε σε μια γερασμένη χώρα, σε μια χώρα-νεκροταφείο ελεφάντων. Δεν είναι οι δείκτες και οι αριθμοί, είναι η ατμόσφαιρα, η αίσθηση αυτή που σε κυκλώνει. Το αργό βάδισμα, η παραίτηση των δρόμων, του δημοσίου χώρου, η παρατημένη χρήση, η ενσαρκωμένη έλλειψη απαιτήσεων από τη ζωή. Ο τρόπος που συνυπάρχουμε, ο τρόπος που αδιαφορούμε. Πριν από μερικά χρόνια είχες την αίσθηση πως όλα είναι δύσκολα, αλλά ταυτόχρονα όλα είναι δυνατά και ότι πολλά μπορούν να αλλάξουν. Τώρα δεν είναι πως κάτι μοιάζει αδύνατο όσο αυτή η γενικευμένη αίσθηση πως τίποτα δεν έχει νόημα να αλλάξει. «Καλά είμαστε εδώ» μέχρι να σταματήσουμε να είμαστε καλά ή να σταματήσουμε να είμαστε.
Και όμως το συναντάς στις παρέες, το συναντάς στις βιαστικές συναντήσεις και τα τραπέζια των γιορτών. Αντέχουμε, θα συνεχίσουμε, θα αλλάξει. Υπάρχει κάτι που παραμένει ζωντανό, ένα ελάχιστο σκυφτό χορτάρι που φυτρώνει στο νεκροταφείο των ελεφάντων. Να αντέχεις σημαίνει να συνεχίζεις και να συνεχίζεις σημαίνει να αλλάζεις. Ακόμα και αν μένεις σταθερός, ακόμα και αν δεν αντιλαμβάνεσαι καν τον χρόνο να κυλά. Θα συνεχίσουμε... Θα αλλάξει...
Σκέφτομαι συχνά αυτή την εικόνα από το μέλλον. Εκείνοι, οι πολλοί μακρινοί, να κοιτάζουν τις μέρες μας, να κοιτάζουν και να λένε: «Ετσι ζούσανε αυτοί τότε». Το μόνο που σκέφτομαι είναι η επιείκειά τους. Και σκέφτομαι εκείνη την επιγραφή σε κάποιο μνήμα, σε κάποιο βιβλίο του Βόνεγκατ: «Κάποιος, κάποιες φορές, προσπάθησε». Και αυτό το «προσπάθησε» μοιάζει αρκετό για να διεκδικήσει από τα αυριανά βλέμματα, τους μελλοντικούς θεατές του παρόντος μας -έστω- λίγη επιείκεια.
Θωμάς Τσαλαπάτης
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου