Μηχανές τέκνων...

Θα περιμέναμε από όσες γυναίκες δηλώνουν φεμινίστριες να βγουν στον κόσμο και με σθένος και παρρησία να απαντήσουν στο ερώτημα εάν δέχονται τον ρόλο τους ως τεκνοποιητικών μηχανών - ας αφήσουμε κατά μέρος τους «ειδικούς» και τους «διανοούμενους». 

Μάλλον, όμως, όλα έχουν πάρει τον... δρόμο τους, ουδείς μπορεί να ανακόψει την «εξέλιξη» του είδους, εξάλλου ουδείς επίσης μπορεί να βάλει φραγμούς στην επιστήμη και τις εμπνεύσεις και συλλήψεις του ανθρώπινου νου. Οι δεξιοί τάχα μου φοβούνται για τις αξίες της φυσικής και κοινωνικής οικογένειας και οι αριστεροί τρομάζουν μπας και τους πουν οπισθοδρομικούς ή ενάντιους στα δικαιώματα των πολιτών, ομόφυλων και ετερόφυλων.

Εδώ που τα λέμε το φαινόμενο αυτό δεν είναι καινούργιο, το είχε θίξει, ομοιοτρόπως πώς, ο Πλάτων στην Πολιτεία του [τα παιδιά να διαλέγουν τους γονείς] και άλλα φανταχτερά παρεμφερή από την εποχή της αναρχίας και των πασιφιστών, των παιδιών των λουλουδιών και άλλων φαντασιομεθυστικών ιδεοληψιών. Σημασία έχει ότι ουδείς είναι σε θέση να αντιδράσει και να εκφέρει σημαντικό και πειστικό λόγο για το φαινόμενο των «αριθμημένων» γονέων - γιατί εκτός από δύο μπορεί να είναι και είκοσι δύο και ξέρω γω πόσοι άλλοι.

Ολα είναι πιθανά [και δυνατά] πλέον αφού τραγική είναι η φύση του ανθρώπου και όλα μπορεί να τα ανεχτεί και όλα μπορεί να τα υπομείνει. Ελεγε ο Τερέντιος, επηρεασμένος από τον δικό μας Μένανδρο, ότι τίποτε το ανθρώπινο δεν του είναι ξένο, ρήση που πολύ άρεσε στον Μαρξ και την οικειοποιήθηκε ασμένως στην κριτική του στην κοινωνία, εξ ου η συμπάθειά του για τους εγκληματίες και τον ρόλο τους στη δόμηση των κοινωνικών επαγγελμάτων, ως προξένων και «δημιουργών» πλήθους άλλων επαγγελμάτων που απέρρεαν από την ύπαρξη των εγκληματιών.

Η ανθρωπότητα δεν είναι καλά· ποτέ δεν ήταν, απλώς σήμερα έχει πρόβλημα να παρακολουθήσει τις εξελίξεις επειδή οι τελευταίες είναι ταχύτατες, ξεφεύγουν από τη δύναμη του ελέγχου της. Πώς μπορεί ο απλός άνθρωπος να παρακολουθήσει τι γίνεται στην αστροφυσική λ.χ., ή στη γενετική, πώς να ξεχωρίσει τον μικρόκοσμο από τον μακρόκοσμο, τον μεγαλόκοσμο και λοιπές έννοιες που ούτε καν να τις ιχνηλατήσει [και αφουγκραστεί] δεν είναι ικανός;

Απλοί παρατηρητές μοιάζει να είμαστε και πειθήνια όργανα των «εκλεκτών» της εξουσίας. Θα πει κανείς: Μα η ανθρωπότητα δεν ενδιαφέρεται για το αν εξακολουθήσει να υπάρχει, εάν οδηγείται μαθηματικά προς τον αυτοαφανισμό της; Οχι, δεν τη νοιάζει, δεν προβληματίζεται καν από τον βιασμό της φύσης γενικότερα και από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας, αρκεί να βρει ένα κομμάτι ψωμί ώστε να τα βγάζει πέρα με τις δυσκολίες της καθημερινότητας.

Τα παχιά λόγια, αριστερών και δεξιών και δεξιοαριστερών και λοιπών κατευθύνσεων, περί δικαιωμάτων και ισότητας είναι πομφόλυγες και διαδικασίες διαχείρισης της εξουσίας. Ας βγουν οι ποιητές μας στην Πνύκα και ας μας πουν τη γνώμη τους· τι λέει η «ένθεη» μανία τους; Αφήνουμε, όπως προαναφέραμε, προς το παρόν στην άκρη τους «ειδικούς» - αλλά όχι και στην ησυχία τους. Το μέλλον τούς καλεί, παρακαλώ...

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr