Όσα παίρνει η μπάλα…

Θανάσης Καρτερός

Σοβαρά τώρα; Θα σωπαίνει η κυβέρνηση ή θα καταφεύγει σε δικαιολογίες αντιπροέδρου Εδεσσαϊκού όταν ο αντιπρόεδρος μιας μεγάλης -της μεγαλύτερης από άποψη φιλάθλων, όπως δείχνουν τα στοιχεία- ποδοσφαιρικής ομάδας καταγγέλλει κακουργηματικές πράξεις; 

Όταν κατηγορεί την πολιτική εξουσία ότι... κλωσάει εγκληματική οργάνωση, ανέχεται και υποθάλπει εγκληματικές πράξεις και η στάση της είναι μία από τις αιτίες της βίας στα γήπεδα και έξω από αυτά; Όταν κατονομάζει και μια και δυο και τρεις φορές τον αγαπητό και έμπιστο ανεψιό του πρωθυπουργού ως επικεφαλής συμμορίας;

Εντάξει, λένε, ο Κούγιας τα λέει. Ο Κούγιας τα λέει, αλλά λέει επίσης ότι τα λέει εκ μέρους του Μαρινάκη. Και ο Μαρινάκης δεν είναι Ρομά να τον πυροβολήσουν ούτε συριζαίος να τον ξεσκίσουν. Κολώνα του συστήματος είναι. Ιδιοκτήτης των μισών μέσων ενημέρωσης. Αυτουργός ων ουκ έστι αριθμός αντισύριζα δράσεων, φράσεων και πρωτοβουλιών. 

Κι από αγκαλιές με τον Μητσοτάκη, θου Κύριε…. Ιδού ο Κυριάκος μου, ιδού ο Βαγγέλης μου. Με λίγα λόγια, ό,τι γνώμη κι αν έχει κανείς γι’ αυτόν ή για τον Κούγια ή για πέναλτι και γκολ, δεν μπορεί να μην διακρίνει κάτι σάπιο στη σκόπιμη κυβερνητική σιωπή.

Εντάξει, λένε επίσης. Η κυβέρνηση δεν θέλει να ανακατευτεί στο ποδόσφαιρο. Σοβαρά; Όταν καταγγέλλεται, με ονόματα μάλιστα, εγκληματική οργάνωση, έχει σημασία αν δρα στο ποδόσφαιρο ή αλλού; Όταν κατονομάζεται ο γνωστός αυτουργός των υποκλοπών και μέχρι πρόσφατα ισχυρός άνδρας του Μαξίμου ως εγκληματικός εγκέφαλος, μπορεί ο πρωθυπουργός να κάνει το παγώνι; Η Δικαιοσύνη να κλείνει μάτια και αυτιά; Οι θεσμοί και οι θεσμικοί να εμφανίζονται μουγγοί και αμήχανοι; Τι διάολο Δημοκρατία και Δικαιοσύνη έχουμε όταν δεν αναλαμβάνει κανείς ευθύνες;

Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία η Δικαιοσύνη ή θα έπιανε από τον γιακά τον Κούγια και τον Μαρινάκη για συκοφαντία ή θα διερευνούσε τις καταγγελίες τους. Στην Πολιτεία του Μητσοτάκη όμως είναι απλώς Δευτέρα. Τέμπη, υποκλοπές, πανδημία, πυρκαγιές δεν τάραξαν ούτε τις συνειδήσεις ούτε τα ποσοστά τους. Ε, κι αυτό θα περάσει, σκέφτονται. Ίσως όμως και να μην περάσει. Υπάρχει πάντα η τελευταία σταγόνα, συχνά απρόβλεπτη. Μακάρι, με δυο λόγια, να τους πάρει η μπάλα - έστω με αφορμή την μπάλα…

ΑΥΓΗ