Υβρίδια Μητσοτάκη...

Ο Μητσοτάκης κάνει μπίζνες με το κοινωνικό κράτος. Και με τους τέσσερις πυλώνες του. Τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, την ασφάλιση, την πρόνοια.

Χωρίς να χάσει ούτε μέρα, από την επομένη της εκλογής του, την 8η Ιουλίου 2019, ο πρωθυπουργός επιτίθεται συστηματικά και στοχευμένα στον πυρήνα της κοινωνικής συνοχής που είναι το κοινωνικό κράτος. Εφαρμόζοντας ένα... ιδιότυπο, α λα γκρέκα, νεοφιλελεύθερο μοντέλο, ισοπεδώνει κατακτήσεις πολλών δεκαετιών προς όφελος λίγων και ημετέρων. Ολιγαρχική δημοκρατία, το νέο πολίτευμα. Ας κάνουμε μια βασική παραδοχή: καπιταλισμό έχει η Σουηδία, καπιταλισμό έχει και η Ζιμπάμπουε.

Το μοντέλο Μητσοτάκη προσομοιάζει με αυτό των –συμπαθών κατά τ’ άλλα– χωρών της αφρικανικής ηπείρου. Ως «νόμιμος ιδιοκτήτης», αντιμετωπίζει τη χώρα ως λάφυρο. Το νέο πρότζεκτ του πρωθυπουργού για το 2024 είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Αδιαφορώντας για τις συνταγματικές επιταγές προωθεί ένα σχέδιο ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης χωρίς όρους και προϋποθέσεις, έχοντας ως κυρίαρχο στόχο την υποβάθμιση και την απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου και την αντικατάστασή του από εκπαιδευτικά υβρίδια που θα υπακούν κυρίως σε αγοραία κελεύσματα. Είναι πολλά τα λεφτά. Ο Μητσοτάκης επιδιώκει η παιδεία να είναι ταξική, επιθυμεί την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.

Το είχε ξεκαθαρίσει από το Περιστέρι, όταν κυνικά υποστήριξε ότι τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών πρέπει να γίνουν ψυκτικοί, και από το βήμα της ΔΕΘ, όταν δήλωσε: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση»!

Δύο είναι τα βασικά επιχειρήματα όσων προσπαθούν να υπερασπιστούν το νέο έκτρωμα Μητσοτάκη: το πρώτο είναι η δήθεν ανομία στα ΑΕΙ και το δεύτερο η ανακοπή της φυγής των λίγων χιλιάδων νέων για σπουδές σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αστειότητες.

Σε μια χώρα όπου γίνονται ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και εκτελέσεις ντάλα μεσημέρι ακόμη και στις πιο πολυσύχναστες πλατείες είναι τουλάχιστον αστειότητα να μιλάς για ανομία στα πανεπιστήμια. Οσον αφορά τη φυγή των νέων σε ξένα πανεπιστήμια, η αγωνία εκτός από όψιμη είναι και προσχηματική.

Σε μια κανονική χώρα με κανονική δημοκρατία και κανονική κυβέρνηση προτεραιότητες θα ήταν η ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου και η δημιουργία των συνθηκών που θα επέτρεπαν την επιστροφή των 500.000 νέων οι οποίοι, αφού σπούδασαν στη χώρα, αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν λόγω των μνημονίων και της χρεοκοπίας.

Εξάλλου η πλειονότητα αυτών που φεύγουν για τα πανεπιστήμια του εξωτερικού θα έφευγε έτσι κι αλλιώς.

Οπως έκαναν ο Μητσοτάκης και τα παιδιά του…

Δημήτρης Παπαθανασίου

documentonews.gr