Δεν πέσαμε και από τα σύννεφα με την ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Είναι εντυπωσιακό πάντως ότι τέσσερις δεκαετίες μετά την καθιέρωση του πολιτικού γάμου από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ελλαδική Εκκλησία δεν το έχει χωνέψει ακόμη και δηλώνει μέχρι και σήμερα ότι «αναγνωρίζει μόνο το Ιερό Μυστήριο του χριστιανικού γάμου και απορρίπτει τον πολιτικό γάμο ασχέτως φύλου»...
Δηλαδή, το πρόβλημά τους δεν είναι μόνο τα ομόφυλα ζευγάρια. Εδώ θεωρούν ότι έχουν κάποιο ελέω θεού δικαίωμα να ορίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων. Σύντροφοι αρχιερείς, δεν υπάρχει μόνο ο χριστιανικός γάμος, κανείς δεν σας ανάγκασε να παντρεύετε στις εκκλησίες ομόφυλα ζευγάρια, αλλά κανείς δεν θα σας ρωτήσει για το αν το κράτος πρέπει να αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους πολίτες του.
● Βέβαια, απ’ ό,τι θυμάμαι, οι θεολόγοι διδάσκουν ότι Χριστός σημαίνει αγάπη. Δεν θυμάμαι να μας έλεγαν για προϋποθέσεις ληξιαρχικού χαρακτήρα ή για πιστοποιητικά σεξουαλικών φρονημάτων. Η αγάπη είναι απλή και ανόθευτη, σαν την πραγματική απλή αναλογική ένα πράγμα. Αλλιώς, δεν είναι αγάπη. Και επειδή διαβάζω απόψεις αρχιερέων που θεωρούν, λέει, την ομοφυλοφιλία «αμαρτία», αναρωτιέμαι αν στη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου ήταν όλοι… στρέιτ. Και αν δεν ήταν, πώς θα μάθουμε αν υπάρχουν «αμαρτωλοί» που κρύβονται μέσα στο σώμα της Εκκλησίας μας;
● Η Ιερά Σύνοδος έχει όμως δίκιο και σε κάτι. Οτι, παρόλο που η κυβέρνηση δεν θα θεσμοθετήσει την τεκνοθεσία μέσω παρένθετης κύησης, αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να το κάνει, γιατί θα καταδικαστεί η χώρα στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια πως κάνει διακρίσεις. Πράγματι, ποιο το νόημα ως πολιτεία να εθελοτυφλείς, να μη ρυθμίζεις αυτό το ζήτημα και να το αφήνεις έρμαιο της παρανομίας (βλ. σχετική υπόθεση στα Χανιά) ή να αναγκάζεσαι ταπεινωτικά να το αναγνωρίζεις αν συμβεί νόμιμα σε άλλες χώρες; Αυτό δεν γίνεται σήμερα υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους και των αντιδράσεων, κυρίως -αλλά όχι μόνο- μέσα στο κυβερνών κόμμα. Αλλά, όπως είναι λογικό, καλύτερα ένα βήμα τη φορά, παρά κανένα. Και αργότερα, βλέπουμε.
● Και μιας και η συζήτηση περί ρεαλισμού, πάλι εθελοτυφλούμε με ένα άλλο ζήτημα, αυτό της επιστολικής ψήφου. Η ζωή και η τεχνολογία έχουν προχωρήσει, αλλά εδώ ακόμη συζητάμε τα αυτονόητα. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τα συμπλέγματα της συντηρητικής κομμουνιστικής Αριστεράς που φοβάται ό,τι δεν ελέγχει και έχει φτάσει να αναιρεί τον ίδιο τον εαυτό της. Ακούς δηλαδή ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται «αριστεροί» να υποστηρίζουν επί της ουσίας ότι Ελληνες πολίτες, εγγεγραμμένοι κανονικά στους εκλογικούς καταλόγους, είναι Ελληνες β’ διαλογής που δεν έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν ή εν πάση περιπτώσει, δεν θα τους διευκολύνουμε κιόλας γιατί είναι… άσχετοι και θα αλλοιώσουν το εκλογικό σώμα, λογικά ως ξενόφερτα μιάσματα. Κάτι θυμίζει η ρητορική αυτή… Λένε δηλαδή, με άλλα λόγια, οι ίδιοι «αριστεροί» διανοητές «να ψηφίζει μόνο όποιος έχει λεφτά να πληρώσει αεροπορικό εισιτήριο» ή «ψήφος μόνο σε αληθινούς Ελληνες». Αλλά αν δεν καταλαβαίνει το ΚΚΕ και οι συν αυτώ ότι έχουν καταντήσει να λένε τα ίδια με τον Βελόπουλο τόσο για τον γάμο των ομοφύλων όσο και για την επιστολική ψήφο, τότε είναι δικό τους πρόβλημα και όχι των εκλογέων που ζητούν ίσα δικαιώματα, όπου και αν βρίσκονται.
● Από την άλλη πλευρά, πώς να κάνεις σοβαρή συζήτηση με την κυβέρνηση της αλαζονείας και της κουτοπονηριάς, που κάνει φτηνά μικροπολιτικά παιχνίδια με ένα τόσο σημαντικό θεσμικό ζήτημα. Πάνω που είχε οικοδομηθεί ένα στοιχειώδες κλίμα συναίνεσης με ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ τόσο για τον γάμο των ομοφύλων όσο και για την επιστολική ψήφο στις ευρωεκλογές, που είναι ένα σωστό πρώτο βήμα, έρχεται η Ν.Δ. με την αιφνιδιαστική τροπολογία να κάνει παιχνίδι εντυπώσεων για να εκθέσει δήθεν την αντιπολίτευση. Οταν ο «πολυδιάστατος εκσυγχρονισμός» του 2024 συναντά τον κλασικό πολιτικαντισμό του 20ού αιώνα.
Χαρης Ιωαννου
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου