Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τη σχέση με το κράτος, αλλά έχασε και τη ζωτικότητα που δίνει η ανάγκη των άμεσων απαντήσεων και δράσεων, μπήκαν όλες του οι εκδοχές στην τροχιά της απώλειας κάθε σχέσης, όχι μόνο με το πολιτικό πρόγραμμα της Αριστεράς, αλλά και με το πολιτικό πρόγραμμα γενικώς. Ο αγνώστου προελεύσεως Στέφανος Κασσελάκης ανακατεύει δεξιές και αριστερές δηλώσεις, ενώ στο περιβάλλον του κυκλοφορούν θιασώτες σοσιαλδημοκρατικών ιδεών, που όμως δεν ξέρουν ...να τις μετατρέψουν σε πολιτικό λόγο. Ενώ από αυτούς που υπόσχονται μια Νέα Αριστερά αναμένουμε τοποθετήσεις σχετικά με τα μεγάλα στρατηγικά θέματα που πρέπει να μας απασχολούν, αλλά και για το πώς θα οικοδομηθεί μια πολιτική οργάνωση που να έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί και να υλοποιήσει το σχέδιο που μπορεί να προστατεύσει στις σημερινές συνθήκες τον κόσμο της εργασίας και τις λαϊκές τάξεις – και στην πραγματικότητα τις κοινωνίες μας συνολικά.
Η εξέλιξη που μας οδήγησε σε αυτή την παρηκμασμένη Αριστερά ξεκίνησε όταν τη μεγάλη λαϊκή αντίδραση στη λιτότητα, που επέβαλε η ευρωπαϊκή ολιγαρχία και υποστήριξε ο εγχώριος δικομματισμός, προθυμοποιήθηκε να την εκφράσει ο μικρός τότε ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν η στιγμή του αριστερού λαϊκισμού, σύμφωνα με τη γνωστή διατύπωση των Ernesto Laclau και Chantal Mouffe. Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε, όπως και τώρα εξάλλου, δεν είχε άλλον ορίζοντα από τη διαχείριση του κράτους του ελληνικού καπιταλιστικού καθεστώτος, όχι μόνο στα κείμενά του αλλά και στις γνώσεις και στην κουλτούρα των στελεχών του. Κατά τη διάρκεια του μνημονίου που επέβαλε η τρόικα, έγιναν οι γνωστές θετικές παρεμβάσεις στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής, αλλά το «παράλληλο πρόγραμμα» δεν έκανε πραγματικά την εμφάνισή του ακόμα και μετά την ολοκλήρωση του μνημονίου τον Αύγουστο του 2018. Από κει και πέρα, η αντικατάσταση της προοπτικής μιας ικανοποίησης των λαϊκών προσδοκιών και αναγκών, με την εκλογική απήχηση στα «μεσαία στρώματα» και στο μυθικό «κέντρο», σήμανε το ξεκίνημα της πτώσης.
Παραμένει ακραία εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε μια ιστορική συγκυρία, κατά την οποία η επιθετικότητα του κεφαλαίου, σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, είναι ενισχυμένη, πέρα μάλιστα από τον νεοφιλελευθερισμό, συσπειρώσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς συνεχίζουν να θεωρούν –όπως οι ευρωκομμουνιστές περασμένων δεκαετιών– ότι ο καπιταλισμός έχει τη δυνατότητα να υπερβαίνει τις κρίσεις του και να αναζωογονείται. Τη στιγμή που αυτό το σύστημα προφανώς φτωχοποιεί μεγάλες μάζες εργαζομένων, καταστρέφει παραγωγικές δυνατότητες και τελικά έχει οδηγήσει στην Κλιματική Αλλαγή που μπροστά στα μάτια μας έχει –και προβλέπεται να έχει– οδυνηρές επιπτώσεις για τους ανθρώπους, τις παραγωγικές δυνατότητες και τις υποδομές. Ενώ η σύζευξη νεοφιλελευθερισμού και πελατειακού κράτους αποδιοργανώνουν τη διοίκηση του κράτους και της οικονομίας, με αποτέλεσμα το τραγικό και αδιανόητο δυστύχημα των Τεμπών, για το οποίο η Νέα Δημοκρατία επιδιώκει να αθωώσει τους δικούς της. Ενώ μετά τις αλλεπάλληλες μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας των νέων της Ελλάδας ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στάθηκε ικανός να προβάλει ένα σχέδιο αποκατάστασης της αξιοπιστίας και του δημόσιου ελέγχου στον τομέα των σιδηροδρομικών μεταφορών, που θα έπρεπε εξάλλου να επεκταθούν στο πλαίσιο μιας στρατηγικής αντιμετώπισης της Κλιματικής Αλλαγής.
Για τη διαμόρφωση σε αυτές τις συνθήκες μιας Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ικανής, αξιόπιστης και αποτελεσματικής, σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση των εργαζομένων και των κατοίκων της χώρας από τα πλήγματα και τις απειλές του καπιταλιστικού καθεστώτος, χρειάζεται να επιτευχθεί αφενός η συνειδητοποίηση μέσω της κατανόησης των χαρακτηριστικών της σημερινής εποχής, όχι μόνο των απειλών αυτών, αλλά και των μεθόδων μέσω των οποίων θα σχεδιαστεί το μέλλον, θα συμμετάσχει ο λαϊκός πληθυσμός στις αποφάσεις για τις τύχες του και θα αποδυναμωθεί το κεφάλαιο και η ολιγαρχία. Σχετικά με τον έλεγχο, προς όφελός τους, των αποφάσεων για την κατανομή των πόρων και τη λήψη των αποφάσεων για τον προσανατολισμό της παραγωγής και της διάρθρωσης εν γένει της οικονομικής δραστηριότητας, αλλά και της διαχείρισης των φυσικών πόρων. Χρειάζεται επομένως όχι μόνο ο σχεδιασμός ενός μετακαπιταλιστικού μέλλοντος, αλλά και η ριζοσπαστική ανανέωση της δημοκρατίας, με τη δημιουργία των θεσμών της λαϊκής συμμετοχής στις καθοριστικές αποφάσεις για την παραγωγή, τις κοινωνικές υπηρεσίες και τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος με την κατάλληλη διαχείριση των φυσικών πόρων.
Ενας τέτοιος προσανατολισμός πρέπει να βασιστεί πριν απ’ όλα στη μαζική εμπλοκή του επιστημονικού δυναμικού, το οποίο μπορεί να εξηγήσει και να προβάλει τα χαρακτηριστικά της σημερινής συγκυρίας, και να σχεδιάσει τις ανάγκες παρεμβάσεις και αλλαγές. Πρέπει να κατοχυρωθεί και να αναγνωριστεί ο ρόλος αυτός που θα επιτρέψει αφενός τη διάδοση των απαιτούμενων γνώσεων στην κοινωνία, μια κοινωνία που ήδη είναι σε μεγάλο βαθμό ικανή να επιδιώξει και να πετύχει μια αναβάθμιση των γνώσεων και των γνωσιακών ικανοτήτων της, αλλά θα επιτρέψει και τη ριζική ανανέωση και κατοχύρωση των εννοιών της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας.
Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου