Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, έλεγαν οι γιαγιάδες και οι μανάδες μας, που μας κληροδότησαν την ολέθρια συνήθεια να συνδέουμε τις γιορτές με τραπεζώματα μέχρι ταρατσώματος των τόξων του στομάχου, με τους επιρρεπέστερους στις ηδονές του ουρανίσκου να ορθώνουν πανωσηκώματα.
Τις εποχές των παχειών αγελάδων –οι οποίες, εδώ... που τα λέμε, ανέκαθεν στην Ελλάδα υπήρξαν πετσί και κόκαλο–, δυσεπίλυτο πρόβλημα ικανής μερίδας των συμπολιτών μας έγκειτο στο να χάσουν τα παραπανίσια κιλά που κονομούσαν μοιραία κατά τις ευωχίες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ξόδευαν ένα κάρο λεφτά σε ινστιτούτα αδυνατίσματος, αλλά, ώσπου να δουν αποτέλεσμα, πλάκωναν οι Απόκριες και το Πάσχα, οπότε φτου κι απ’ την αρχή.
Ρομφαία υψώνει το «επιτελικό κράτος», ξίφος δαμασκηνόν και, διά χειρός του ακατονόμαστου επικεφαλής του, συνθλίβει τους γόρδιους δεσμούς και τετραγωνίζει τους φαύλους κύκλους της βασανιστικής καθημερινότητας των υπηκόων του. Η σκέψη τω όντι απλούστατη και η πολιτική βούληση δεδομένη. Αφού χάνονται τόσο δύσκολα τα περιττά κιλά, ας επικεντρωθούμε στο πώς να μην τα πάρουμε. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και οι κυρώσεις που επέβαλε η ημετέρα Δύσις στον Πούτιν συμπίεσαν προς τα πάνω τις τιμές σε φυσικό αέριο, στάρι και ορισμένα εισέτι αγαθά.
Ωοτόκος όρνιθα χρυσού αποδείχτηκε η περίσταση για το Μαξίμου. Ιδού πρώτης τάξεως ευκαιρία να τεθούν επιτέλους σε εφαρμογή τα εθνοσωτήρια σχέδιά του. Ονόμασε την κρίση «εισαγόμενη», εξωθώντας φίλα προσκείμενους επιχειρηματίες να κερδοσκοπούν αγρίως και δολίως, προκαλώντας περαιτέρω αφαίμαξη στα γλίσχρα εισοδήματα των δόλιων των πολιτών.
Εντός ολίγων μηνών η αφρόεσσα αύρα μετεβλήθη σε κύμα και κατόπιν σε τσουνάμι ακρίβειας. Οι λογαριασμοί ρεύματος εκτοξεύτηκαν στην εξώσφαιρα, ενώ οι τιμές σε κρέατα, γαλακτοκομικά, ακόμα και στο ταπεινό ζαρζαβάτι, έφθασαν σε δυσθεώρητα ύψη και εξακολουθούν να καλπάζουν οσημέραι με φρενήρεις ρυθμούς. Οσο για το λάδι, ούτε συζήτηση. Το πατροπαράδοτο «ψωμί κι ελιά» κατάντησε απλησίαστη πολυτέλεια για τη συντριπτική πλειονότητα του ταλαίπωρου κοσμάκη.
Εμβρόντητοι οι καταναλωτές ατενίζουν εκ του μακρόθεν τα ράφια. Νιώθουν ιλίγγους, αν ξεγελαστούν και κοντοζυγώσουν. Οι τιμές που αναγράφονται σε αυτά είναι, βλέπεις, πιο τσουχτερές ώς και σε σχέση με χώρες αίτινες χαίρουν πολλαπλάσιων μισθών. Αντε μετά να κάνεις Χριστούγεννα. Είθισται στο εορταστικό τραπέζι των ημερών να συγκεντρώνεται η ευρύτερη οικογένεια για να γευθεί τα καλούδια του Αβραάμ και του Ισαάκ. Με τι ψυχή να καλέσει φέτος έστω τα παιδιά του και τα εγγόνια του ένα ζευγάρι συνταξιούχων;
Σύγκρυο τους πιάνει ακόμα στη σκέψη. Με ηρωισμό εφάμιλλο των 300 του Λεωνίδα, ωστόσο, οι πιο ριψοκίνδυνοι το αποτολμούν. Με μισή καρδιά! Για αρνί, γαλοπούλα ή γουρουνόπουλο γάλακτος και τα συναφή συνοδευτικά φτάνει-δεν φτάνει η μισή σύνταξη. Ασε τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες που τα αναθεματισμένα κουτσούβελα χλαπακιάζουν τρεις τρεις.
Η μεταμφίεση του Αδ-όνειδος, του Σκρέκα και του αρχηγού τους σε Αη-Βασίληδες δεν πείθει. Πού ακούστηκε ο εκ Καισαρείας ορμώμενος άγιος να παίρνει αντί να δίνει; Το δαιμόνιον της φυλής επινόησε τον σωτήριο θεσμό του ρεφενέ. Κάθε καλεσμένος φέρνει το ταψί ή την κατσαρόλα του. Η κυβερνητική πολιτική, πάντως, πέτυχε διάνα τον στόχο της: Και κιλά δεν παίρνεις επί των ημερών της και αδυνατίζεις απ’ τα Φώτα κι ύστερα μπας και φέρεις σε λογαριασμό τα σπασμένα!...
Δημήτρης Νανούρης
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου