Μια σειρά από γεγονότα, πολλά γράμματα, μερικές συνεντεύξεις, καθημερινές στιγμές στον δρόμο και στα εργοστάσια, στα πανεπιστήμια και στα σχολεία, η καλπάζουσα ανεργία και τόσα άλλα μόνιμα και προσωρινά, λυμένα κι άλυτα, προβλήματα της νεολαίας που μας πνίγουν κάθε μέρα. Και σου δημιουργούν τη διάθεση να... φωνάξεις, να κλάψεις, να θυμώσεις, να τρελαθείς με τη μοναξιά, την ερημιά και το αδιέξοδο της νεολαίας...
Οι νέοι που προσπαθούν να ακουστούν σε έναν κόσμο που δεν τους ακούει, φτιάχνουν μια δική τους πραγματικότητα. Για το τώρα και για το μετά. Για να γιατρέψουν αυτά που τους πονάνε. Και ψάχνουν να βρουν έναν κοινό κώδικα. Σε έναν κόσμο που τρέχει γρήγορα. Που κρίνει εύκολα. Που βάζει ταμπέλες με ελαφριά καρδιά. Που ζει μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Oι νέοι δεν θέλουν αυτό.
Οσες ευθύνες κι αν, πολλές φορές, ρίχνουν οι «μεγάλοι» στους «μικρούς», όσες ζημιές κι αν έγιναν από τη, φυσιολογικά, «ανήσυχη» αντιμετώπιση της ζωής, από ένα μεγάλο ποσοστό Νεολαίας, όσο κι αν η βιασύνη πολλών παιδιών τα οδηγεί σε παράλογες πράξεις, κύριοι υπεύθυνοι, πάντα, παραμένουν και θα παραμένουν η Πολιτεία και η Οικογένεια.
Είναι τόσο εύκολο για την Πολιτεία να νιώθει ήσυχη τη «συνείδησή» της, με τη «δωρεάν» σπουδή... Και δεν είναι εύκολο να καταλάβει ότι «δωρεάν» σπουδή, χωρίς άμεση αξιοποίηση του νέου δυναμικού, αχρηστεύει αυτό το δυναμικό.
Και η ΑΝΕΡΓΙΑ που αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων οδηγεί, σίγουρα, στην ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Βλέποντας και κάποιες επιχορηγήσεις που δίνονται «ύποπτα» σε λίγους...
Και δεν δίνονται στους πολλούς.
Είναι τόσο εύκολο να ειρωνεύονται οι γονείς τα «παράξενα» σχέδια των παιδιών τους. Και δεν είναι εύκολο να ψάξουν, να καταλάβουν τον άλλο κόσμο που κρύβουν μέσα τους.
Και είναι μεγάλο λάθος να βλέπουμε μερικά καινούργια ονόματα που προβάλλονται και να νομίζουμε ότι «πάνε καλά» όλα τα νιάτα. Επειδή αυτό ισχύει για ένα ασήμαντο ποσοστό που ίσως και να «ενδίδει» και αγνοείται το ΜΕΓΑΛΟ ποσοστό νεολαίας, επειδή αυτοί οι νέοι δεν θέλουν να ενδώσουν...
Και η ζωή συνεχίζεται. Με κάποιες καινούργιες, σημερινές, νέες φωνές. Μια «φωνή» από ένα σύγχρονο, ελληνικό, νεανικό θεατρικό έργο που παρουσιάζεται σε ένα κεντρικό θέατρο της Αθήνας.
«...Είμαστε η σημερινή, νέα γενιά που παλεύει να αποτινάξει τα στερεότυπα που οι προηγούμενες γενιές μάς επέβαλαν με το ζόρι και που νιώθει να την πνίγουν.
Πάντα είναι δύσκολο μια γενιά να προσπαθήσει να κατανοήσει τόσο τους προκατόχους της όσο κι εκείνες που έπονται. Γιατί ο κόσμος μας είναι ρευστός και τα γεγονότα τόσο πολλά που διαδέχονται το ένα το άλλο, με τέτοιους γρήγορους ρυθμούς που πολλές φορές όσο κι αν το θες, απλά δεν μπορείς να το κατανοήσεις.
Ας αφουγκραστούμε, λοιπόν, τις ανησυχίες της νεολαίας μας, τους προβληματισμούς της, τους φόβους της και τα ερωτηματικά της. Χωρίς να ψάχνουμε να βρούμε σε αυτήν όλα όσα ΕΜΕΙΣ αποτύχαμε. Χωρίς να βλέπουμε σε αυτήν και όλα όσα φοβόμαστε πως θα έρθουν...»
Ας ακούσουμε και τους ρομαντικούς στίχους που τραγουδάει ένα σημερινό, νέο, μελαγχολικό ζευγάρι:
«Πόσο άλλαξες... πόσο άλλαξα... τα όνειρά μας κόκκινα, τα όνειρά μας άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ...»
Και τους γλυκόπικρους στίχους που έχει γράψει ένας ανήσυχος φοιτητής:
«Και προχωρώ... και προχωρώ... μόνος κι έρημος.
Στη χώρα μου... Μια ξένη χώρα. Πιο ξένη από ποτέ.
Παραμένοντας, όμως, όρθιος και αήττητος...»...
Στέφανος Ληναίος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου