Ετεροντροπή...

Εχω πολλές φορές γράψει πόσο, εδώ και πολύ καιρό, γυμνός βασιλιάς ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του. Και να που, όπως περίπου στο παραμύθι του Αντερσεν, έφτασε ένα χαζό παιδί, χαρά γεμάτο για να αποκαλυφθεί η προφανής αλήθεια. Λέω περίπου, γιατί στο διάσημο παραμύθι το αγοράκι, εκτός του ότι δεν έχει φιλοδοξίες να κυβερνήσει, δείχνει και έντονη ενσυναίσθηση: «Κοιτάξτε. Ο βασιλιάς είναι γυμνός! Θα κρυώσει!»...

Η κατάσταση, βέβαια, έχει φτάσει πέρα από τα όρια. Πέρασε στον χωροχρόνο του κριντζ -συγχωρήστε μου την επιλογή της λέξης, αλλά νομίζω πως επιβάλλεται. Πρώτον, γιατί ο νεο-πρόεδρος επικοινωνεί, λόγω καινοτομικού χαρακτήρα, με τέτοιες έννοιες και, δεύτερον, γιατί, όπως μου είπε ο μεγάλος μου γιος, η πιο κοντινή μετάφραση είναι η ετεροντροπή. Το να νιώθεις, δηλαδή, ντροπή για τον άλλον, να ντρέπεσαι για λογαριασμό του.

Ως εδώ καλά. Τα προβλήματα αρχίζουν από τη στιγμή που όλη αυτή η γελοιότητα κάνει την ίδια την Αριστερά γελοία. Γιατί για ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου αυτό ήταν Αριστερά. Και δεν υπάρχει «απόδειξη» για το αντίθετο, στο μέτρο που αυτή είναι η υποκειμενική εντύπωση μιας πλειονότητας του πληθυσμού. Η Αριστερά, λοιπόν, είναι που μετά από παγκοίνως αναγνωρισμένη ως αναξιόπιστη εκλαμβάνεται πλέον και ως γελοία.

Και αυτό μας αφορά όλους.

Αφορά τους αυριανιστές του χώρου, οι οποίοι, όντας πρωτομάστορες της γελοιότητας, αναπόφευκτα θα το πληρώσουν. Νομίζω σύντομα, ήδη στις ευρωεκλογές.

Αφορά τους αποχωρούντες στο μέτρο που ο Κασσελάκης είναι απολύτως νομιμοποιημένος καταστατικά. Τη γελοιότητα του καταστατικού κανείς δεν την αντιπάλεψε στα σοβαρά - αφού το ήθελε ο Αλέξης, τι να γίνει. Οχι μόνο αυτό, όμως. Η νομιμοποίηση ήρθε, κυρίως, από το γεγονός πως οι τωρινοί αμφισβητίες δέχτηκαν ασμένως να είναι υποψήφιοι με αυτό ακριβώς το καταστατικό. Μάλιστα, τόσο δεν τους χαλούσε, που επέμεναν να βγει πρώτα ο «αρχηγός» και μετά να γίνει το Συνέδριο!

Δεν ξέρω ποια θα είναι η τύχη των αποχωρούντων και των αποχωρουσών. Ισως, όπως έγινε τον Σεπτέμβριο του ’15, να διασωθούν άμεσα. Προοπτικά, όμως, δεν βλέπω φως. Η συγκεκριμένη ομάδα, σε όλες της τις παραλλαγές, πάσχει σε πλήθος καθοριστικών σημείων: δεν έχει καμιά επαφή με οτιδήποτε κινηματικό, δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με οτιδήποτε νεολαιίστικο - η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, από τη «συνθηκολόγηση» και μετά, είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Επιπλέον, δεν έχει κανέναν πολιτικό συνομιλητή. Δεν υπάρχει ούτε μισή συλλογικότητα της Αριστεράς που είναι πρόθυμη να συνυπάρξει, έστω ηπίως, μαζί της. Πολύ περισσότερο που, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, διακηρύσσουν την περηφάνια τους για τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Ενώ επί καιρό ισχυρίζονταν πως τα μνημονιακά μέτρα τούς επιβλήθηκαν, με το όπλο στον κρόταφο, με την πλάτη στον τοίχο, ενώ περιέφεραν την «άρνησή» τους να αποδεχτούν την ιδιοκτησία του «προγράμματος», τώρα είναι πολύ περήφανοι για τα υπερπλεονάσματα και όλα τα υπόλοιπα αντίστοιχα! Αντίφαση; Οχι, απλώς εμβάθυνση της αναξιοπιστίας.

Οση καλή θέληση και να έχει κάποιος πώς θα μπορούσε να συζητήσει στα σοβαρά; Με δεδομένο, μάλιστα, πως τοποθετούνται, λέει, μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ!

Και η άλλη Αριστερά; Αν επιλέξει να βαδίσει μαζί και στην κεντρική πολιτική, έχει τύχη. Ο κύριος λόγος είναι ότι διαθέτει όλα όσα λείπουν από τους αποχωρούντες. Εχει ισχυρή κινηματική παρουσία - ακόμη και συνδικαλιστική σε πολλούς εργασιακούς χώρους. Εχει μεγάλη διείσδυση στη ριζοσπαστική νεολαία. Και αποτελεί, αντικειμενικά, έναν χώρο πολιτικής συνεπαφής και συνομιλίας.

Αν επιλέξει -γιατί είναι θέμα επιλογής, δεν υπάρχει κανένα «αντικειμενικό» εμπόδιο- να διαμορφώσει συνειδητά τον αναγκαίο δημόσιο χώρο της ευρύτατης Αριστεράς και επιδιώξει -γιατί είναι θέμα επιδίωξης, δεν υπάρχει κανένα «αντικειμενικό» εμπόδιο- κεντρικές πολιτικές πρωτοβουλίες, με πρώτο σταθμό τις ευρωεκλογές, υπάρχουν όροι για καλά αποτελέσματα.

Χρήστος Λάσκος

efsyn.gr