Ως πότε Μητσοτάκης;...

Γιάννης Τριάντης

Να τα πούμε; Όχι τα κάλαντα, μωρέ. Να πούμε γι΄αυτό που συζητούν οι πάντες: Ως πότε θα βασιλεύει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Βέβαια, μήνες τώρα το παραρίξαμε στη συγκεκριμένη θεματογραφία, αλλά τι να κάνουμε; Ως φαινόμενο παρουσιάζει ενδιαφέρον.

Βασιλεύει, λοιπόν; Κάπως έτσι. Μοιάζει… ελέω θεού απόλυτος άρχων «απειλώντας» να κατακτήσει τρίτη τετραετία. Ορέγεται, ονειρεύεται και... διεκδικεί νέα νίκη στις επόμενες εθνικές εκλογές πατώντας σε μια στέρεη μέχρι στιγμής βάση: στην αδιαμφισβήτητη δημοσκοπική υπεροχή της ΝΔ και του ίδιου.

Γιατί άραγε; Τι στο διάβολο συμβαίνει και υπάρχει άτρωτος και υπερέχων παρά την ακρίβεια, τις πλημμύρες, τις φωτιές, τις υποκλοπές, τα Τέμπη, την ανασφάλεια, το λιπόθυμο επιτελικό κράτος και άλλα ων εστιν αριθμός, αλλά ας μη μακρηγορήσουμε.

Τι γίνεται; Στηρίζεται στους έχοντες, στον έλεγχο της Δικαιοσύνης και στα «πετσωμένα ΜΜΕ»; Μα το ίδιο έκαναν λίγο ως πολύ σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις, με κάποια εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μήπως έχει τις πλάτες του ξένου παράγοντα; Εκπαλαι εξαρτημένη από τους μεγάλους η χώρα και μονομερώς προσανατολισμένη. Ακόμη και επι ΣΥΡΙΖΑ, που μιά χαρά τα πήγε-και καλά έκανε- με τις ΗΠΑ αλλά και με την Ευρώπη μετά την υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου. Όταν είσαι μικρή χώρα, αφήνεις τις μαγκιές στη μπάντα.

Βέβαια, ο Μητσοτάκης υπερθεματίζει. Ο δεδομένος προσανατολισμός της Ελλάδος (ΗΠΑ,ΕΕ,ΝΑΤΟ) βιώνεται ως πολιτική πρόθυμου και δεδομένου συμμάχου και εταίρου. Ο μέχρι τούδε απολογισμός; Πλούσιες παροχές στους Αμερικανούς, λίγα τα οφέλη για τη χώρα.

Πρόκειται για τη μοίρα του δεδομένου. Κι αν δεν υπήρχαν οι προστριβές και τα κατά καιρούς τζαρτζαρίσματα μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας, ένας θεός ξέρει ποιο θα ήταν-ή θα είναι- το τίμημα για την Ελλάδα.

Όμως μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν οδυνηρές απώλειες για τη χώρα μας. Αντίθετα, στο εσωτερικό μέτωπο-με αρωγό την ισχύ των ΜΜΕ- δημιουργείται η εικόνα μιας κυβέρνησης ή μάλλον ενός πρωθυπουργού που χαίρει εκτιμήσεως και σεβασμού από τους ξένους.

Μια παρένθεση εδώ: Μονάχα ο Ανδρέας Παπανδρέου έβγαζε γλώσσα στους Αμερικανούς και στους Ευρωπαίους. Όμως ο αείμνηστος είχε τον τρόπο του να προστατεύει την πατρίδα από ελλοχεύοντες κινδύνους κι από τη δική του καταγγελτική ρητορική.

Ποιός ήταν ο τρόπος του; Ποτέ δεν ωθούσε τις εξελίξεις στο όριο. Ετσι, π.χ. οι Βάσεις έμειναν, η αφορεσμένη ΕΟΚ έγινε συστηματική τροφός της Ελλάδος και η μικρή κουκκίδα της Ευρώπης συνέχισε να υπάρχει ως ανεκτή ανορθογραφία στα μάτια εταίρων και συμμάχων, χωρίς απώλειες και τραύματα.

Φταίει ο λαός!

Ας επιστρέψουμε. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι για την κυριαρχία Μητσοτάκη ευθύνεται…ο λαός! Ναι, το γράφουν και το υπογράφουν. Ότι ο λαός έχασε ορισμένα χαρακτηριστικά του παρελθόντος(αλληλεγγύη, έγνοια για τον άλλον κλπ), «αρρώστησε βαθιά στη ρίζα του», «άλλαξε δομικά» (!) και «ο ελληνικός λαός έγινε εαυτός»(από σημείωμα του Νίκου Μωραϊτη, στο Documento).

Τα ως άνω επιφανειακά και ανέρειστα αποκαλύπτουν καταφανή αμηχανία. Και συντρίβονται γιατί προσκρούουν σε δύο βράχους: πρώτον, στο ότι ο συκοφαντημένος αυτός λαός είναι ο ίδιος που πριν από λίγα χρόνια έθεσε εκποδών το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και εμπιστεύτηκε την διακυβέρνηση στην Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

Πώς γίνεται να έχει μεταλλαχθεί μέσα σε λίγα χρόνια και να έχει αλλάξει… δομικά; Θα ήταν φαινόμενο παγκοσμίως αν συνέβαινε τέτοιου είδους μετάλλαξη. Βέβαια, αυτός ο περίεργος λαός είχε υποστεί…κι άλλη μετάλλαξη μες στα χρόνια και γι αυτό έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία! Αυτή είναι η ουσία όσων είχε γράψει οργισμένος το 2015 ένας σημαντικός πλήν άνισος διανοητής που αδικεί ενίοτε τον εαυτό του(Δημ.Δημητριάδης, στην Lifo).

Ο τυχερός Μητσοτάκης

Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο νυν πρωθυπουργός ευτύχησε να βρεί μπροστά του ένα κόμμα που κυβερνούσε αλυσοδεμένο. Έναν ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, που πάσχιζε να συγκεράσει το φιλολαϊκό του credo με τις δυναστικές δεσμεύσεις του Μνημονίου που είχε υπογράψει.

Μάταιος κόπος. Ο κόσμος δεν ξεχνούσε το…σκισμένο Μνημόνιο, δεν χώνεψε τις Πρέσπες, δεν ανέχτηκε την βαρύτατη φορολογία, ανησυχούσε για το μεταναστευτικό, σκυθρώπιασε με το Μάτι και την Μάνδρα και απογοητευμένος έκλεισε το μάτι στον ελαύνοντα λαϊκισμό του Μητσοτάκη. Ο λαός τιμώρησε τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποθέωσε τον φιλόδοξο- πλήν τότε θαμπό- πορφυρογέννητο.

Για την αχαλίνωτη και εμπρηστική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ -και πως αυτή έδωσε τη νέα νίκη στον Μητσοτάκη το 2023-τα΄χουμε πεί χίλιες φορές. Κάτι ανοησίες περί εσωτερικής υπονόμευσης του Τσίπρα «από τους άλλους» που δήθεν ευθύνονται για την πανωλεθρία, θα μείνουν στην πολιτική μας ιστορία ως μνημείο ρηχότητας και ως αναζήτηση άλλοθι για την ευθύνη του Τσίπρα και των συν αυτώ.

Αλλά σήμερα να δείς πόσο τυχερός είναι ο κατά κοινή παραδοχή βελτιωμένος Μητσοτάκης. Απέναντί του στέκεται σαν πυρπολημένο σπίτι ο ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό έναν οιηματία που νομίζει ότι το επικοινωνιακό του χάρισμα, ο τελετουργικός ακτιβισμός του και τα λαϊκίστικα… αδιαμεσολάβητα του λόγου του είναι ικανά να επαναφέρουν το κόμμα σε τροχιά εξουσίας. Κούνια που τον κούναγε…

Φυσικά, ούτε ο έτερος που φιλοδοξεί να νικήσει τον Μητσοτάκη, ο Νίκος Ανδρουλάκης, δείχνει ικανός να απογειώσει το κόμμα του. Παραμένει αλαμπής. Και η «ασθμαίνουσα πρόζα του» δεν επιτρέπει μέχρι στιγμής να καταστούν προσπελάσιμες στον κόσμο οι  μετρημένες θέσεις του ΠΑΣΟΚ(π.χ. για την Οικονομία) και η αξιοπρόσεκτη αντιπολίτευση που ασκεί.

Πολλοί διατείνονται ότι ο πιο σοβαρός κίνδυνος για τον Μητσοτάκη εντοπίζεται στο εσωτερικό του κόμματός του(το αγκάθι Σαμαρά και οι αιχμές Καραμανλή), καθώς και στις ενδείξεις για σοβαρή ενίσχυση της πέραν της ΝΔ Δεξιάς λόγω του νόμου περί γάμου των ομοφύλων/τεκνοθεσίας, εισαγωγής ξένων εργατών και πιθανών υποχωρήσεων έναντι της Τουρκίας.

Υπαρκτό το εσωτερικό πρόβλημα στη ΝΔ, αλλά επ΄ουδενί προϊδεάζει για μελλοντική ρήξη, εκτός κι αν επισυμβεί κάτι ονειδιστικό στα Ελληνοτουρκικά.

Αντίθετα, η στάση του Σαμαρά και οι ενστάσεις βουλευτών για τα προαναφερθέντα, φαίνεται να λειτουργούν μέχρι τώρα ως κύμα στη λίμνη που δεν συνιστά απειλή για το πλεούμενο.

Μεγαλύτερος είναι ο άλλος κίνδυνος: η ενίσχυση της πέραν της ΝΔ Δεξιάς(Ακροδεξιά και δη φασιστικών διαστάσεων είναι οι «Σπαρτιάτες» κι όχι η λαϊκίστικη, εθνικιστικών ψυχώσεων «Ελληνική Λύση» και η θρησκόληπτη, συντηρητική «Νίκη»).

Όμως ο χώρος αυτός δεν διαθέτει-ούτε φαίνεται στον ορίζοντα- ηγετική προσωπικότητα τύπου Μαρίν Λεπέν που θα μπορούσε να συνενώσει τους πέραν της ΝΔ Δεξιούς/Ακροδεξιούς και να τους καταστήσει υπολογίσιμη δύναμη, ικανή να πλήξει καίρια τη ΝΔ μειώνοντας δραστικά το εκλογικό της ποσοστό.

Τι μένει ως σοβαρή απειλή για την κυριαρχία Μητσοτάκη; Το έχουμε ξαναπεί και έχει επισημανθεί κι από άλλους κατά καιρούς: Μονάχα οι εξελίξεις στην οικονομία (ακρίβεια, ανεργία, πληθωρισμός, απολαβές) μπορούν να καταφέρουν θανάσιμο πλήγμα στην κυβέρνηση.

Ενδεχόμενη επιδείνωση της σημερινής οικονομικής κατάστασης, η οποία πόρρω απέχει της ειδυλλιακής εικόνας που φιλοτεχνεί η κυβέρνηση, θα επιφέρει αξιακή αναβάθμιση και άλλων ζητημάτων που τελούν εν υπνώσει στη συνείδηση της κοινωνίας(υποκλοπές, αλαζονεία, αυταρχισμός κλπ).

Τότε όλα αυτά θα λειτουργήσουν σωρευτικά και θα δημιουργήσουν ωκεάνιο κύμα αντίδρασης και αγανάκτησης με απτές συνέπειες στις εκλογές.

Οι Ευρωεκλογές θα δώσουν μια πρώτη γεύση για την δυναμική των κομμάτων συνολικά, αλλά δεν είναι ασφαλές δείγμα για το μέλλον της κυβέρνησης, διότι ισχύει το κοινότοπον: πρόκειται για εκλογές χαλαρής ψήφου.

Επιμύθιον: αν δεν επισυμβούν συγκλονισμοί στα δύο μείζονα πεδία(οικονομικά/ ελληνοτουρκικά) και εφόσον ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ παραμείνουν σε στασιμότητα χωρίς ανάσες και ηχηρό διασκελισμό, τότε μάλλον θα συνεχίσει η επικράτεια να διερωτάται «Ως πότε Μητσοτάκης»;..

news247.gr