Οι από δω, οι από κει και οι άλλοι...

Κατάλογοι και αριθμοί της διάσπασης που στροβιλίζονται τελευταία στο αριστερό στερέωμα δεν λένε και πολλά πράγματα. Επαναλαμβάνουν την ιστορία παλιών διασπάσεων ως φάρσα. Ποσοστά οργάνων, κλάσματα νομαρχιακών, επώνυμοι ή έτσι φαντάζονται τοποθετούνται από δω ή από κει. Καλώς και καλό τους ταξίδι, ή καλή διαμονή, αν νομίζουν πως μπορούν να αποδείξουν αριθμητικά όσα θα πρέπει να αποδείξουν πολιτικά. Ιδιαίτερα εκείνοι που τροφοδοτούν την επιδημία ενυπόγραφων αποχωρήσεων. Ορισμένοι με... τόση ζέση, ώστε να παραιτούνται και δυο και τρεις φορές. Για να ενισχύσουν την άποψη που διακινούν χαιρέκακα τα ευτυχή ΜΜΕ της συμφοράς πως ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται. Είμαι κι εγώ μέρος της διάλυσης, δηλώνουν ενυπόγραφα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, βέβαια, δεν διαλύεται ούτε έχει σκοπό να διαλυθεί. Αν έσκυβαν λίγο περισσότερο πάνω από την Ιστορία, θα το καταλάβαιναν ότι συνήθως δεν πάει έτσι, αλλά αυτό μέλλει να αποδειχθεί. Το σίγουρο είναι ότι η σκόνη σιγά-σιγά κατακάθεται, κι αυτό είναι καλό. Επιτέλους! Η αποχώρηση συγκροτείται σε ό,τι προαιρείται και όρισε ήδη εκπροσώπους στη Βουλή - με άλλο κόμμα εκλέχτηκαν και άλλο θα εκπροσωπούν, αλλά αυτή είναι η θλιβερή ιστορία των διασπάσεων. Και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τώρα μπροστά σε βομβαρδισμένο τοπίο και έχει μεγάλο ανήφορο μπροστά του. Γιατί οι λογαριασμοί των διασπάσεων το συνηθίζουν να μην λογαριάζουν τις απώλειες στον… άμαχο πληθυσμό. Που άμαχος μεν δεν είναι, αλλά σίγουρα είναι πληθυσμός.

Η εικόνα, με δυο λόγια, που διαμορφώνεται είναι οι από δω, οι από κει και οι άλλοι. Οι πολλοί, το πλήθος, οι «ανώνυμοι» που χαρακτηρίζουμε απλούς ψηφοφόρους. Εκείνες κι εκείνοι που έκαναν στις εκλογές της ήττας τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση. Και τώρα σωπαίνουν, απορούν και αγωνιούν. Απόντες από το μακελειό, βαριά τραυματισμένοι όμως. Ψάχνουν από κάπου να πιαστούν για να μπορούν πάλι να ελπίζουν. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ, να κερδίσει πάλι την παρουσία τους. Να οργανώσει με υλικούς όρους την ελπίδα τους. Μια ζόρικη δουλειά, η οποία το τελευταίο που χρειάζεται είναι εμφύλια ξόρκια, εκδικητικές αναρτήσεις και απειλές προγραφών. Δεν πάει έτσι, αυτό είναι σίγουρο.

Υπάρχει δυστυχώς τεχνογνωσία διάσπασης στην Αριστερά. Ακριβώς γι’ αυτό όμως έχει αποκτηθεί και τεχνογνωσία αποκατάστασης. Ανασυγκρότηση, ανοικοδόμηση, αναστήλωση, όπως και να το πεις, απαιτεί ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, κινητοποίηση, επίμονη προσπάθεια. Αιματηρή αφοσίωση στο καθημερινό μεροκάματο της αισιοδοξίας. Αντίσταση στο διαδικτυακό ξεκατίνιασμα. Μετρημένα λόγια. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά. Κάνει λάθος όποιος πιστεύει ότι την απογοήτευση στον μεγάλο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ τη δημιουργούν μόνο οι από κει. Κάποιοι από δω βάζουν πρόθυμα το χεράκι τους. Κι αυτό τη στιγμή που στους δικούς τους ώμους πέφτει το βάρος της χιλιοτραγουδισμένης «γείωσης»…

Θανάσης Καρτερός

Η ΑΥΓΗ