Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η τελευταία αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στο «μαξιλάρι» των 37 δισ. ευρώ που άφησε κληρονομιά η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα στη χώρα.
Επί της ουσίας ο κ. Μητσοτάκης εμφάνισε το... «μαξιλάρι» ως μία επινόηση της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των τροϊκανών που θα λειτουργούσε ως εχέγγυο στην -κατά τον πρωθυπουργό- αναξιοπιστία της, με αποτέλεσμα την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης.
Ο πρωθυπουργός λησμόνησε βεβαίως τρία βασικά πράγματα σε σχέση με το «μαξιλάρι»:
α. Τα 15 δισ. ήταν για την εξυπηρέτηση του χρέους, άλλα 10 δισ. για την πιθανότητα οι τράπεζες να χρειαστούν μία νέα ανακεφαλαιοποίηση και τα υπόλοιπα εκ των 37 δισ. θα δημιουργούσαν συνθήκες ασφάλειας για την κάλυψη ενδεχόμενων ταμειακών αναγκών της χώρας.
β. Το καλοκαίρι του 2018 ο κεντρικός τραπεζίτης αλλά και κάποιοι βουλευτές της Ν.Δ. μιλούσαν επίμονα για την αναγκαιότητα να μπει η χώρα σε πιστοληπτική γραμμή στήριξης, να υλοποιήσει επί της ουσίας ένα τέταρτο Μνημόνιο, παρατείνοντας το καθεστώς ισχυρής επιτροπείας. Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέρριπτε κατηγορηματικά αυτή την επιλογή.
γ. Τον Οκτώβριο του 2020 ο ίδιος ως πρωθυπουργός, μιλώντας στη Βουλή για το ίδιο «μαξιλάρι» το οποίο σήμερα αφορίζει, προσπάθησε να το οικειοποιηθεί και να το εμφανίσει ως επίτευγμα της δικής του κυβέρνησης: «Το “μαξιλάρι” είναι δικό μας. Αυτή η κυβέρνηση το δημιούργησε» ήταν τα λόγια του.
Ας αποφασίσει λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης. Ήταν αναγκαίο το «μαξιλάρι» ή έπρεπε να μπούμε σε πιστοληπτική γραμμή στήριξης παρατείνοντας το Μνημόνιο; Αν ήταν αναγκαίο, ήταν καλό ή κακό για τη χώρα; Μέχρι και ο Μπέπε Γκρίλο θα έδινε τις απαντήσεις...
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου