Δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε στον… εθνάρχη...

Δεν θέλει και πολύ κάποιος για να την ψωνίσει. Να καβαλήσει το καλάμι. Να χάσει το μέτρο. Να πιστέψει ότι είναι ο καλύτερος στην πιάτσα και όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροί του, ότι η Ιστορία συνομιλεί μαζί του και μόνο μαζί του, ότι μπορεί να πετύχει στόχους που ουδείς πριν απ’ αυτόν κατάφερε να τους πλησιάσει και ουδείς μετά απ’ αυτόν (είναι σίγουρος ότι με αυτόν κλείνει ο κύκλος των μεγάλων ηγετών) θα μπορέσει να διακριθεί και να αφήσει ανεξίτηλο το ίχνος του στη δημόσια ζωή...

Είναι βέβαιος πως δεν θα γίνει ένα υστερόγραφο στα βιβλία της Ιστορίας, όπως τόσοι άλλοι πριν απ’ αυτόν και όπως σχεδόν όλοι οι άλλοι μετά απ’ αυτόν. Δεν καταδέχεται να συγκριθεί με άλλους. Η σεμνότητα είναι γι’ αυτόν ένα κουσούρι που βλάπτει. Δεν του περνάει από το μυαλό ότι είναι προσωρινός στη θέση που βρίσκεται. Κλείνει τα αυτιά του με βουλοκέρι για μην τον ταλαιπωρούν χωρίς λόγο και αιτία οι ενοχλητικές φωνές που του ζητούν να είναι πιο συνετός και λιγότερο αμετροεπής.

Δεν ακούει τους συνεργάτες του που του λένε δυσάρεστα πράγματα και χαλάνε την ειδυλλιακή εικόνα που έχει κατασκευάσει για τον εαυτό του, με τη βοήθεια πρόθυμων γελωτοποιών πλήρους απασχόλησης. Αν επιμένουν, τους απολύει. Ανέχεται δίπλα του μόνο κόλακες. Τους χρυσοπληρώνει για να τον αποθεώνουν. Σε στιγμές περισυλλογής (ναι, έχει και τέτοιες αραιά και πού) συμβουλεύεται τον καθρέφτη του, ο οποίος ποτέ δεν του φέρνει αντίρρηση. Το πρησμένο εγώ του τον καθοδηγεί. Η αυτοκριτική είναι μια λειτουργία που αφορά τους κοινούς θνητούς, ποτέ τον ίδιο. Αλλωστε έχει φάει την πολιτική με το κουτάλι. Από τα μικράτα του. Υπήρξε άλλος, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο, που ήταν πολιτικός κρατούμενος σε ηλικία έξι μηνών; Κανείς.

Για τα όποια λάθη (σπάνια) ρίχνει την ευθύνη σε άλλους (τοξικούς αντιπάλους) ή σε αστάθμητους παράγοντες που ούτε ο μεγαλοδύναμος θα μπορούσε να είχε προβλέψει και όταν οι συνθήκες είναι ζόρικες, πολύ ζόρικες, τόσο ζόρικες που δεν γίνεται να εξηγηθούν με τα συνήθη μέσα, εμφανίζεται ως θύμα συνωμοσίας των μετρίων, οι οποίοι αφού δεν είναι σε θέση να τον αμφισβητήσουν με σοβαρά επιχειρήματα, στήνουν σκευωρίες για να τον συκοφαντήσουν, αδιαφορώντας αν έτσι πλήττουν και τον τόπο. Τους βαφτίζει εσωτερικούς εχθρούς και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τους εξουδετερώσει. Με όλα τα μέσα. Το κράτος δικαίου, το οποίο υπερηφανεύεται ότι υπηρετεί με θρησκευτική προσήλωση, έχει όρια. Δεν θα αφήσει τους λαϊκιστές να βεβηλώσουν το καθεστώς του. Θα πάρουν ό,τι τους αξίζει.

Ενίοτε πάντως αντιγράφει τις πρακτικές και τη ρητορική ορισμένων εχθρών του. Εχουν κάνει κι αυτοί κάτι καλό που οφείλει να το αναγνωρίσει και να το χρησιμοποιήσει σε ώρα ανάγκης. Δεν ήταν στο πολιτικό προσκήνιο όταν ένας κολλητός του Ανδρέα Παπανδρέου (μισεί τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ όσο τον μισούσε κι ο πατέρας του και όταν αναφέρεται το όνομά του χάνει την ψυχραιμία του), ο Μένιος Κουτσόγιωργας, απευθυνόμενος στους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας είχε πει με στόμφο μέσα στη Βουλή: «Εσείς δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε». Θεώρησε, φαντάζομαι, αργότερα, όταν ήταν σε θέση να αξιολογήσει τη συγκεκριμένη φράση, ότι επρόκειτο για την επιτομή της καθεστωτικής νοοτροπίας που διέκρινε το ΠΑΣΟΚ. Τότε θύμωσε, σήμερα όμως ακολουθεί με συνέπεια την ίδια τακτική.

Σε όσους τολμούν να κάνουν κριτική τούς πετάει στα μούτρα τη φράση «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε» επειδή εσείς φέρατε τα μνημόνια (ιστορική ανακρίβεια αλλά ποιος θα τον διαψεύσει). Σε όσους αμφισβητούν τις επιδόσεις του στην οικονομία τούς επαναφέρει στην τάξη λέγοντάς τους ότι «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε» γιατί παρέλαβα άδεια ταμεία (κι άλλο χοντρό ψέμα, αλλά ποιος δίνει σημασία). Σε όσους τολμούν να τον εγκαλέσουν για παραβίαση βασικών κανόνων της δημοκρατίας τούς αντιγυρίζει ότι «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε» επειδή διοικώ την καλύτερη κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Σε όσους μιλούν για σωρεία σκανδάλων, για πελατειακά συστήματα, για παρακρατικούς μηχανισμούς απαντά ότι «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε» γιατί είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι διοικώ το πιο δημοκρατικό και φιλελεύθερο κόμμα της χώρας. Και σε όσους επιμένουν για όλα τα προηγούμενα και για πολλά άλλα τούς αποστομώνει με το ακλόνητο επιχείρημα ότι εγώ πήρα 40 και κάτι τοις εκατό και εσείς ό,τι περίσσεψε. Οπότε μην ακουμπάτε τον Μωυσή, τον Ναπολέοντα, τον Τσόρτσιλ, το τσιτάχ. Να προσεύχεστε να κόβει ο Θεός από σας χρόνια και να τα δίνει στον εκλεκτό του. Αυτός είναι ο εθνάρχης και όχι ο υπερτιμημένος Ελευθέριος Βενιζέλος ούτε ο ολίγιστος Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Τασος Παππας (efsyn.gr)