Τάσος Παππάς
Συνήθως οι εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις δίνουν στον εαυτό τους χρόνο και για να οργανώσουν την παρουσία τους εντός του κόμματος και για να προετοιμάσουν την έξοδο με κάποια αφορμή και για να σχεδιάσουν τα επόμενα βήματά τους αυτόνομα διεκδικώντας ρόλο στο πολιτικό σκηνικό.
Στην πρώτη περίπτωση ο στόχος είναι να... δώσουν τη μάχη εντός των τειχών μπας και καταφέρουν από μειοψηφία να γίνουν πλειοψηφία, δηλαδή να ανατρέψουν τους συσχετισμούς και να κερδίσουν το κόμμα.
Η «Ομπρέλα» μετά την επικράτηση Κασσελάκη εκτίμησε ότι δεν έχει νόημα να παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το συνέδριο (τέλη Φεβρουαρίου) και να επιχειρήσει εκεί να συγκρουστεί εφ’ όλης της ύλης με την προεδρική πλειοψηφία. Η πίεση από κάτω ήταν έντονη.
Ο κόσμος της έφευγε από τον ΣΥΡΙΖΑ και αναζητούσε διέξοδο. Αυτό ήταν φανερό ακόμη και στους μη εμπλεκόμενους σε τάσεις, ρεύματα και φράξιες, καθώς και στους πολίτες που δεν ήξεραν σε βάθος τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τις διεργασίες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η αντιπαράθεση είχε ξεπεράσει τα όρια, τα συντροφικά μαχαιρώματα έδιναν και έπαιρναν, οι δολοφονίες χαρακτήρων ήταν στην ημερήσια διάταξη, η συντροφικότητα ήταν άγνωστη λέξη. Αντίπαλος δεν ήταν η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της παρέας του. Αντίπαλος ήταν αυτός που είχε άλλη άποψη για το τι πρέπει να γίνει και πώς πρέπει να γίνει. Για να ακριβολογούμε, δεν ήταν αντίπαλος, ήταν εχθρός.
Ως εσωτερικό εχθρό έβλεπε η προεδρική πλειοψηφία τους διαφωνούντες γιατί, όπως έλεγε, με τη στάση τους και τη ρητορική τους υπονόμευαν την ενότητα του κόμματος και έριχναν νερό στον μύλο της Δεξιάς. Ως εσωτερικό εχθρό έβλεπαν οι διαφωνούντες την ηγεσία γιατί με τις επιλογές της ακύρωνε τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ και τον μετέτρεπε από κόμμα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς σε κόμμα του Κέντρου με ροπή προς τον νεοφιλελευθερισμό.
Μπορούσαν να συνυπάρξουν; Κρατώντας και οι δύο πλευρές τις θέσεις τους; Χωρίς να μετακινηθούν ούτε ίντσα; Οχι. Μπορούσαν να πάνε μαζί μέχρι το συνέδριο και εκεί να λύσουν τις διαφορές τους; Οχι. Ούτε η ηγεσία ήθελε να δώσει μια ευκαιρία μπας και εκτονωθεί η βαριά ατμόσφαιρα, ούτε η εσωκομματική αντιπολίτευση της «Ομπρέλας» ήθελε να κάνει εκπτώσεις μπας και βρεθεί κάποιο σημείο επαφής και συνεννόησης. Οπότε το διαζύγιο ήταν η μοναδική λύση. Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν γινόταν να είναι φιλικό.
Οπως όλα δείχνουν, τον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσει και η άλλη πτέρυγα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, η ομάδα των «6+6». Πότε; Στο συνέδριο στα τέλη του Φεβρουαρίου; Απίθανο.
Τότε; Το πιθανότερο είναι η ρήξη να έρθει πριν από τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής που έχει οριστεί για τις αρχές Δεκεμβρίου (έχουν δοθεί ημερομηνίες, αλλά ας μην είμαστε και πολύ σίγουροι). Και έτσι ερχόμαστε στην επόμενη μέρα. Θα υπάρχουν δύο κόμματα σ’ αυτήν την περιοχή; Ο ΣΥΡΙΖΑ και το νέο σχήμα που θα φτιάξουν όσοι έφυγαν; Ο ΣΥΡΙΖΑ, βαριά τραυματισμένος, θ’ αντέξει; Μήπως θα έχουμε και νέες φυγόκεντρες τάσεις;
Οι άλλοι; Θα ενώσουν τις δυνάμεις τους; Θα συμφωνήσουν στα βασικά; Ποιος ή ποια θα είναι επικεφαλής; Θα κάνουν εμφάνιση στις κάλπες των ευρωεκλογών; Οι πολίτες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τι θα επιλέξουν; Το κόμμα που θα φέρει τον τίτλο ΣΥΡΙΖΑ ή το σχήμα που θα μιλάει ως ο πραγματικός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με άλλο όνομα; Ανοιχτά όλα αυτά τα ζητήματα...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου