Ισως και να μη με νοιάζει πλέον. Ισως γιατί είναι αυτό που αναπαράγεται ως διακύβευμα κάθε χρόνο, πενήντα χρόνια τώρα. Και μπορεί να μην έχω ζήσει καν τόσα, ωστόσο νιώθω μεγαλύτερη από εκείνα τα παιδιά. Τους βλέπω. Και τώρα, όσους ακόμη υπάρχουν και γνωρίζω, σαν τους συναντώ, μεγαλύτερή τους νιώθω. Ισως γιατί δεν ήμουν ποτέ εκεί. Δεν ήμουν 19 χρόνων στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δεν ζούσα καν. Δεν είμαι 19 χρόνων τώρα, στα πενήντα χρόνια από την εξέγερση του ’73. Τώρα ζω. Κι όμως, και τότε και τώρα, μεγαλύτερη σε ηλικία από εκείνα τα παιδιά τότε και αυτούς τους μεγάλους ανθρώπους σήμερα αισθάνομαι...
Οχι, δεν με νοιάζει πλέον. Τι σημαίνει στο σήμερα η εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν με νοιάζει. Με νοιάζει ωστόσο κάτι άλλο. Τι υπάρχει μέσα μου από το τότε. Από εκείνες τις μέρες, που δεν ζούσα καν για να τις ζήσω, κι όμως που μεγαλύτερη εκείνων των «κωλόπαιδών» όπως τα χαρακτήριζαν νιώθω και είμαι. Με νοιάζει τι ένιωθαν εκείνη την Τετάρτη 14/11 κατά τις 3 περίπου το μεσημέρι, καθώς είχαν μόλις τελειώσει οι συνελεύσεις στις σχολές τους και είχαν πάρει την απόφαση να ξεκινήσουν την κατάληψη.
Με νοιάζει πώς ήταν τη δεύτερη μέρα, σαν σήμερα, Πέμπτη 15 του Νοέμβρη τότε: είχε στηθεί ο ραδιοσταθμός, είχαν οργανωθεί. Αλλού τα φάρμακα, αλλού τα τρόφιμα, τα ρούχα, το ιατρείο, εκεί που έγραφαν τα χαρτάκια με τα συνθήματα, άλλοι να προσέχουν τους χαφιέδες, άλλοι να τραγουδάνε, άλλοι να ουρλιάζουν πάνω στις κολόνες. Ηδη τα μεγάφωνα καλούσαν τον κόσμο σε απεργία, σε εξέγερση, στην «έφοδο προς τον ουρανό», που έγραφε πενήντα χρόνια πριν από τότε ο Μπρεχτ. Ηδη είχε αρχίσει να χάνεται ο φόβος.
«Ξέρεις πώς είναι να μη φοβάσαι; Μόνο σαν μοιράζεσαι το όνειρο - μόνο τότε καταλαβαίνεις πως ζεις μέσα του»... Αυτό μου έχουν πει όλοι όσοι ήταν εκεί τότε και έχω μιλήσει... Οχι, δεν με νοιάζει τι σημαίνει στο σήμερα η εξέγερση. Με νοιάζει να μη φοβάμαι. Να μοιραστώ το όνειρο - αυτό με νοιάζει. Να καταλάβω πώς είναι να ζεις μέσα του.
Νόρα Ράλλη
efsyn,gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου