Eδώ λοιπόν, με όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν σημασία τα λόγια όσο τα γεγονότα. Και η καταλυτική τους επίδραση στους όρους διαμόρφωσης του μέλλοντος. Το φθινόπωρο του 2023 είναι ιστορικό για την ελληνική Αριστερά. Είτε μιλάμε για «ανασυγκρότηση», είτε για «μετάλλαξη», οι εξελίξεις δρομολογήθηκαν. Κάποιοι «άνοιξαν το φράγμα, και το νερό ξεχύθηκε κάτι παραπάνω από ορμητικά»...
Με διάφορες αφορμές, και με αρκετές διερευνίσιμες παραμέτρους ως προς τις πραγματικές αιτίες, ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε και μάλιστα «βαθιά»... Αποδεικνύεται για άλλη μία φορά πως στην πολιτική τίποτα δεν είναι για πάντα το ίδιο. Αυτά όλα έγιναν με τρόπο που ίσως κανένας να μη μπορούσε να φανταστεί πριν τις πρώτες εκλογές της 21ης του περασμένου Μάη. Ένα θορυβώδες και σοκαριστικό για τον ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσμα που επέφερε τελικά (τους επόμενους μήνες) συνταρακτικές ανακατατάξεις... Μετά και την αποχώρηση της «ομάδας Αχτσιόγλου» δεν νομίζω να χωράει κάποια διαφορετική περιγραφή. Έχουμε (σχεδόν) ολοκληρωμένο το παζλ και κάθε συζήτηση για το από εδώ και πέρα γίνεται πάνω σε αυτόν το συγκεκριμένο καμβά...
Όμως, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, αυτό που έγινε δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί. Γιατί μάλλον κανένας δεν ήθελε πραγματικά να αποφευχθεί... Γιατί δόθηκε έμφαση στους τύπους για να πραγματωθεί το πνεύμα... Γιατί από τη μία πλευρά οι καταστατικές-οργανωτικές-κομματικές διαδικασίες ερμηνεύθηκαν κατά το δοκούν, και από την άλλη αυτές αντικατέστησαν τον πολιτικό διάλογο και γιατί όχι και την πολιτική αντιπαράθεση. Η μία πλευρά ήθελε να υπερβεί τον σκόπελο των οργανωτικών εμποδίων, η άλλη δεν αποδέχτηκε ποτέ το κόμμα των μελών και την απήχηση του νέου προέδρου σε αυτό το ακροατήριο... Διάθεση για πραγματική σύνθεση δεν υπήρξε, γιατί -όπως λένε κάποιοι οξυδερκείς- δεν υπήρχε στο προσκήνιο κάποιος ή κάποια με τη δέουσα μαεστρία-ικανότητα.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, παρά την απειρία του από την αστική πολιτική, είναι αποφασισμένος. Φαίνεται αυτό. Δεν είναι ούτε άνευρος και παθητικής υφής πομπός, ούτε στωικός παρακολουθητής των όποιων δρώμενων... Επιλέχθηκε, του προτάθηκε ένας ρόλος. Ζύγισε, επέλεξε, είπε το ναι, «αρπάζει την ευκαιρία». Και σήκωσε τα μανίκια. Ήρθε για να πάρει το κόμμα και το πήρε. Επέλεξε να προχωρήσει χωρίς την όποια εσωτερική αντιπολίτευση. Το πέτυχε. Μαθαίνει πολιτική, χρησιμοποιώντας τεχνοτροπίες που είδε-εφάρμοσε-δέχτηκε πάνω του από το επιχειρείν. Προς το παρόν δεν αποφεύγει τις «άγαρμπες» κινήσεις, αλλά ίσως μόνο έτσι θα πετύχαινε αυτό που ήθελε...
Θέλει να το «φτιάξει» το συγκεκριμένο κόμμα από την αρχή. Θα τα καταφέρει; Σε ποια κοινωνικά στρώματα θέλει να απευθυνθεί; Ποιες τεχνικές θα χρησιμοποιήσει; Πόσο αποτελεσματικός θα αποδειχθεί; Ποιες θέσεις θα λάβει στα βασικά γεωστρατηγικά επίδικα της εποχής μας; Με ποιες μεθοδολογίες θα υποστηρίξει την καινούργια πλατφόρμα που θα λανσαριστεί στο επερχόμενο συνέδριο; Με επιθετικότητα, με σιωπή, με ανοίγματα, με σύνθεση; Με συνδυασμό όλων αυτών; Είναι πολλά αυτά που πρέπει να ψάξουμε από εδώ και πέρα. Μόλις τώρα ξεκίνησαν όλα...
Σε ενεστώτα χρόνο είναι λογικό να επικρατούν συγκεκριμένα συναισθήματα σε όλους όσοι εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία που ονομάζεται ανανεωτική Αριστερά. Δυστυχώς, για πολλούς ανθρώπους είναι η ώρα της πικρίας, της στεναχώριας, της «βίαιης» εγκατάλειψης συνηθειών ετών, ακόμα και δεκαετιών. Γιατί προηγήθηκαν οι εβδομάδες και οι μήνες των εντάσεων, των διαξιφισμών, των ύβρεων, των συγκρούσεων, του προσωποκεντρισμού. Τι πληγές θα αφήσουν όλα αυτά; Τι είδους ανθρώπινες συνειδήσεις θα δημιουργήσουν; Ποιες (νέες) συντροφικές σχέσεις θα σμιλέψουν;
Τα σχετικά ερωτήματα είναι πάρα πολλά. Όλοι, μα όλοι, θα μπουν σιγά σιγά στη νέα μέρα. Είτε ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ, είτε βρίσκονται πλέον εκτός. Το πραγματικό πείραμα μόλις τώρα ξεκίνησε, με την ολοκλήρωση του πρώτου σταδίου που αφορούσε στο διαχωρισμό. Γιατί αυτό έχει αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη σημασία: το αποτέλεσμα και όχι οι τρόποι που το έφεραν. Οι τρόποι ίσως παίξουν το ρόλο τους στο μέλλον, αλλά όλα αυτά θα τα επισκιάζουν οι όροι του αποτελέσματος...
Όλοι παρακολουθούσαν αυτό τον καιρό τις εξελίξεις, και μάλιστα ενδελεχώς... Όχι μόνο όσοι πρωτοστατούσαν. Και εκείνοι που σιωπούσαν, κι εκείνοι που κατέγραφαν εντυπώσεις και εκτιμήσεις, κι εκείνοι που γνωρίζουν τις ακριβείς μελλοντικές αναγκαιότητες του εγχώριου πολιτικού σκηνικού. Οι ξένες πρεσβείες, οι επιστήμονες, οι δημοσιολόγοι, τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, ακόμα και τα κινήματα. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και διακήρυξε το τέλος εποχής. Επιχειρεί πλέον να καταλάβει τη δική του θέση στο υπό διαμόρφωση «τοπίο».
Ο Στέφανος Κασσελάκης την ώρα που δημιουργεί το κόμμα που θέλει, περνάει και μηνύματα σε άλλες δυνάμεις (με σημαντικό κοινωνικό ρόλο) που βρίσκονται εκτός ΣΥΡΙΖΑ... Όσο περνάει ο καιρός θα καταλαβαίνουμε περισσότερα και εμείς οι άλλοι... Γιατί πλέον πρέπει αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ να συστηθεί ολιστικά. Με όλο το εύρος των θέσεων του, με όλη την πυγμή και την πειστικότητα που (μπορούν να) έχουν οι τεχνοτροπίες του, με τις όποιες προτεραιότητες της νέας του ηγεσίας, με μία σύγχρονη και εν δυνάμει αποδοτική οπτική περί παραγωγής και διανομής του πλούτου.
Το σίγουρο είναι πως ανεξάρτητα από την κατεύθυνση που θα πάρουν τα πράγματα, το φθινόπωρο του 2023 πέρασε ήδη στην εγχώρια πολιτική ιστορία. Οι αναλυτές του μέλλοντος πλέον θα έχουν αρκετή δουλειά και έμπνευση για «δημιουργία»...
Κώστας Μαρούντας
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου