Πώς μεταλλάχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ;...

Η επιδίωξη που θα μπορούσε να κρατήσει ενωμένο τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μετά την επικράτηση του Στέφανου Κασσελάκη θα ήταν η νίκη επί της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. 

Αυτό εξάλλου ήταν το κυρίαρχο σύνθημα της βραχείας προεκλογικής εκστρατείας του Στέφανου Κασσελάκη χωρίς καμία αναφορά στο πρόγραμμα που θα έπειθε την κοινωνία γιατί θα... έπρεπε να προτάξει τον ΣΥΡΙΖΑ έναντι της Ν.Δ. Θα είχε νόημα για την κοινωνία μια τέτοια επικράτηση με το προσωπείο του ΣΥΡΙΖΑ;

Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μεταλλάχθηκε στον έναν μήνα που εμφανίστηκε ως διάττοντας αστέρας ο Στέφανος Κασσελάκης. Η επικράτησή του εκφράζει τα απωθημένα της πλειοψηφίας ενός κόμματος που βρήκαν διέξοδο με την εμφάνισή του, ήταν η στιγμή της συμπύκνωσης αντιφάσεων που είχαν συσσωρευτεί με το πέρασμα του χρόνου. Γι’ αυτό ούτε η εκλογή της Εφης Αχτσιόγλου θα μπορούσε να ακυρώσει τη συντελεσθείσα ιδεολογική φθορά του.

Ας μην ξεχνάμε πώς προέκυψαν αυτές οι αντιφάσεις: Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα κόμμα το οποίο αγωνιούσε για την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Στις εκλογές του 2009 συγκέντρωσε μόλις το 4,60% του εκλογικού σώματος, μετά την «επιτυχία» του 2007, όταν πρώτη φορά υπερέβη το 5% (5,04%), ενώ στα τέλη Μαρτίου του 2012, έναν μήνα δηλαδή πριν από τις πρώτες εκλογές του 2012, οι δημοσκοπήσεις προσδιόριζαν το εκλογικό του ποσοστό στο 6,70%.

Για να εκτοξευθεί στις εκλογές του Μαΐου στο 17%, στις εκλογές του Ιουνίου, σε 40 μέρες δηλαδή (!), στο 27% και στις εκλογές του Γενάρη του 2015 στο 36,34%!!! Σε σημείο ώστε να διερωτώμεθα: Τελικά, ποιοι από τους ψηφοφόρους του ασπάζονταν τις ιδεολογικές αρχές του; Το 4%-5%, ο πυρήνας του κόμματος που ανάγει την προέλευσή του στο ΚΚΕ εσ., στους αποχωρήσαντες από το ΚΚΕ και σε άλλες προοδευτικές δυνάμεις, ή το υπόλοιπο 32% που προσέτρεξε μετά τη συρρίκνωση κυρίως του ΠΑΣΟΚ, ένα μεγάλο μέρος του οποίου ήταν εθισμένο στις πελατειακές σχέσεις, στις θέσεις εξουσίας, στον κυβερνητικό συνδικαλισμό;

Πώς λοιπόν θα μπορούσε ένα κόμμα που κατελήφθη εξ εφόδου να διατηρήσει την ιδεολογική του ταυτότητα; Τον Ιούλιο μάλιστα του 2015 είχε τη δυνατότητα να αναδειχθεί στην ηγεμονική πολιτική δύναμη της χώρας όταν κατά το δημοψήφισμα το σύνολο των νομών της χώρας υπερψήφισε το «Οχι». 

Ομως στις 14.8.2015, προκειμένου να αντισταθμίσει τις διαρροές των διαφωνούντων βουλευτών του, υπερψήφισε το 3ο Μνημόνιο μαζί με όλα τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», δηλαδή ταυτίστηκε με όλα τα αστικά κόμματα, αναιρώντας τις διακηρύξεις του.

Με την αποχώρηση των διαφωνούντων βουλευτών που καταψήφισαν το Μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε την πλειοψηφία των στελεχών που έδιναν πολιτικό περιεχόμενο στον αυτοπροσδιορισμό του ως κόμματος της Αριστεράς και προσεταιρίστηκε τις μάζες του πελατειακού ΠΑΣΟΚ που απετέλεσαν τη συντριπτική πλειοψηφία του, ενώ δεν δίστασε να προσεταιριστεί και τα στελέχη των ακροδεξιών ΑΝ.ΕΛΛ. μετά τη διάλυσή τους. Μετατράπηκε δηλαδή σε «πολυσυλλεκτικό κόμμα», σύμφωνα με την έκφραση του Αμερικανού πολιτειολόγου Οτο Κιρχάιμερ.

Είναι και το διεθνές περιβάλλον που μας αποκαλύπτει τη μετάλλαξη των αριστερών και των θεωρούμενων προοδευτικών κομμάτων. Τι άλλαξε τις νοητικές αντιλήψεις μας ώστε απόψεις αδιανόητες στο παρελθόν να θεωρούνται αυτονόητες σήμερα; Ας μην πάμε μακριά. Στην Ιταλία, όπου το ΚΚΙ είχε αγγίξει το 35% το 1976, ενώ μεταπολεμικά είχε εκλογικά ποσοστά σταθερά άνω του 25%, και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που υπερέβαινε το 10%, εξαφανίστηκαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και στη θέση τους κυριάρχησαν οι καρικατούρες του Μπέπε Γκρίλο, του Σαλβίνι, του Μπερλουσκόνι, της Μελόνι, που εκπροσωπούν κόμματα λαϊκιστικά, ακροδεξιά έως και μεταφασιστικά.

Πού χάθηκαν τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του ΚΚΙ και του Σοσιαλιστικού Κόμματος; Η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία γεννήθηκε με την ήττα του κομμουνισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός, ως αντικοινωνικός, δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε δημοκρατίες εμπλουτισμένες με αρχές και σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες.

Το ιδεολογικό πλαίσιο που θεμελίωσε όλα αυτά έχει βαθιές ρίζες. Οπως γράφει ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, ο καπιταλισμός επικράτησε όταν εγκατέλειψε τον ανταγωνισμό του με τον κομμουνισμό πάνω στην ικανοποίηση του συνόλου των ανθρώπινων αναγκών, οι οποίες θεωρούνταν πεπερασμένες, σταθερές και υπολογίσιμες και οι προσπάθειές του επικεντρώθηκαν έκτοτε στη φροντίδα για την απεριόριστη ανάπτυξη των επιθυμιών: 

«Σε επιθυμίες που επιθυμούν περισσότερη επιθυμία, όπως γράφει, και όχι την ικανοποίησή τους, στον πολλαπλασιασμό τους αντί στη βελτίωση των ευκαιριών και επιλογών».

Ισως ο Στέφανος Κασσελάκης ενσάρκωσε για τους νέους το πρότυπο που προωθεί ο νεοφιλελευθερισμός. Νέος, εμφανίσιμος, πετυχημένος όπως λέει, χωρίς αναστολές και χωρίς ιδεοληψίες. Πότε Μητσοτάκης και πότε Τσίπρας. Αφησε όμως μια εκκρεμότητα: επανέλαβε στα επινίκιά του τρεις φορές στους ψηφοφόρους του ότι δεν θα τους προδώσει. Ομως δεν δεσμεύτηκε σε κάτι για να έχει αντίκρισμα η δέσμευσή του ώστε να διαψευστεί.

Ο Νίκος Ψυρούκης, στους «Ταξικούς αγώνες στην εποχή του καπιταλισμού», μας λέει ότι «η πραγματική πρόοδος ενός φαινομένου για τον Μαρξ, μπορεί να συντελεστεί με την ανοικτή δημοκρατική διαπάλη και τη ρήξη των αντιθέτων και όχι με τη σήψη της αντίφασης, με τη διατήρηση της ενότητας χωρίς αρχές», όπως αξιώνουν οι επιτελείς του νέου προέδρου...

Δημήτρης Μακροδημόπουλος

efsyn.gr