Τα τέσσερα «αν»...

Τάσος Παππάς

Το έχουμε πει πολλές φορές. Με όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ μας δίνεται η ευκαιρία να το πούμε άλλη μία. Τι θα είχε γίνει «αν». Η αναμέτρηση με τα «αν» είναι μια γοητευτική ενασχόληση. 

Πλούσια φαντασία να έχεις, διάθεση να προκαλέσεις, ταλέντο ασφαλώς, και μπορείς να φτιάξεις συναρπαστικά μυθιστορήματα από την... άποψη της πλοκής. Με την Ιστορία όμως τα πράγματα είναι ζόρικα. Δεν μπορείς να την ξαναγράψεις. Δεν γίνεται να την ξαναγράψεις. 

Μπορείς όμως να προβληματιστείς για το τι θα είχε συμβεί αν αυτοί που πήραν τις αποφάσεις, οι πρωταγωνιστές μιας υπόθεσης, είχαν κάνει άλλες επιλογές τις κρίσιμες στιγμές.

Πρώτο «αν»: Θα ήταν σήμερα ο Στέφανος Κασσελάκης πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αν κορυφαία στελέχη του κόμματος στα οποία είχε απευθυνθεί δεν τον είχαν γειώσει όταν τους ζήτησε να είναι υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας; 

Προφανώς όχι. Θα είχε δώσει κάποια δείγματα γραφής, θα είχε παρουσιάσει μέρος των απόψεών του και πολλοί θα καταλάβαιναν τι καπνό φουμάρει και θα είχαν πάρει τα μέτρα τους για να μην του επιτρέψουν να παίξει καθοριστικό ρόλο στο κόμμα στο μέλλον. Απέτυχε ο κ. Κασσελάκης να τους πείσει να τον προτείνουν για τον δήμο της Αθήνας και αποφάσισε να διεκδικήσει την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. 

«Δεν τον ήθελαν υποψήφιο δήμαρχο, θα τον έχουν τώρα πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ», μου είπε κορυφαίος παράγοντας του κόμματος που κρατάει αποστάσεις ασφαλείας από τα αντιμαχόμενα μέρη.

Δεύτερο «αν»: Αν τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ γίνονταν κανονικά, αν με λίγα λόγια δεν ανατρεπόταν η σειρά και πήγαιναν πρώτα σε συνέδριο και μετά σε εκλογή προέδρου, θα άντεχε ο κ. Κασσελάκης τη δοκιμασία να συγκριθεί επί της ουσίας (ιδεολογικής και πολιτικής) με τους άλλους υποψηφίους; Πιθανότατα όχι. 

Στις διαδικασίες πριν από το συνέδριο και στις συζητήσεις και στις αντιπαραθέσεις μέσα στο συνέδριο δεν θα μπορούσε να σταθεί με επάρκεια, λόγω απειρίας. Αντιθέτως, τα κατάφερε πολύ καλά στο επικοινωνιακό επίπεδο, χωρίς να χρειαστεί να ανοίξει τα χαρτιά του, στην προεκλογική φάση για την εκλογή αρχηγού.

Τρίτο «αν»: Αν είχε γίνει η τηλεμαχία μεταξύ όλων των υποψηφίων πριν από τον πρώτο γύρο, μήπως θα έβγαινε ζημιωμένος ο κ. Κασσελάκης, αν η συζήτηση δεν περιοριζόταν στα γενικά και ακίνδυνα θέματα, δηλαδή εκεί όπου ο κ. Κασσελάκης έπαιζε χωρίς αντίπαλο, και επικεντρωνόταν στα ζητήματα που ο κ. Κασσελάκης δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί λόγω της αναιμικής σχέσης του με τις παραδόσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Ενδεχομένως. 

Φυσικά ο ίδιος δεν δέχτηκε να πάει σε debate πριν από τη δεύτερη Κυριακή και από την πλευρά του έπραξε καλά, γιατί φοβήθηκε μήπως κάνει κάποιο μοιραίο γι’ αυτόν λάθος το οποίο δεν θα είχε τον χρόνο να το διορθώσει.

Και το τελευταίο «αν»: Αν η σημερινή εσωκομματική αντιπολίτευση δεν τον είχε υποτιμήσει όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του, αν δεν θεωρούσε ότι η μάχη είχε κριθεί και μάλιστα από τον πρώτο γύρο, αν διέβλεπε εγκαίρως τον κίνδυνο και οργανωνόταν, δεν θα κατάφερνε να αποτρέψει τη δυσάρεστη γι’ αυτήν έκπληξη; Ισως. Κινητοποιήθηκε με μεγάλη καθυστέρηση και δεν πρόλαβε να σώσει την παρτίδα. 

Οταν άρχισε να εκφράζει τις διαφωνίες της με τη ρητορική και την τακτική Κασσελάκη (λίγο πριν από την πρώτη Κυριακή), μερικές φορές με ατσούμπαλο τρόπο, είχαν διαμορφωθεί οι αρνητικοί γι’ αυτήν συσχετισμοί στο κομματικό εκλογικό σώμα και το αποτέλεσμα και του πρώτου και του δεύτερου γύρου ήρθε να επικυρώσει την κυριαρχία ενός ανθρώπου ο οποίος μπήκε από το παράθυρο στον ΣΥΡΙΖΑ και πήρε τα κλειδιά του κόμματος...

efsyn.gr