Πέτρος Κατσάκος
Από τη μία έχεις έναν κόσμο που μεγαλοπιάστηκε στα ρετιρέ και στα σαλόνια της εξουσίας, και η απότομη προσγείωση στα πραγματικά τους μέτρα τού έχει κακοφανεί και δεν θέλει να το πιστέψει.
Από την άλλη έχεις έναν άλλο κόσμο που, στο... όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας, περιμένει κλεισμένος στο καβούκι του να έρθουν γονατιστοί οι αλλόθρησκοι να προσκυνήσουν το λάβαρο της δικής τους ηγεμονίας και χαλάλι οι νίκες αν δεν είναι όπως τις θέλουμε εμείς.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι, θαρρείς, που παριστάνουν τον έναν. Και ας ηττήθηκαν και οι δύο. Και ας είναι η ήττα μία και αδιαίρετη. Από τη μία και από την άλλη πασχίζουν να την αποτινάξουν και να τη φορτώσουν στους απέναντι. Γιατί έτσι βολεύει. Γιατί είναι προτιμότερο να φταίει ο άλλος.
Και φτου κι απ’ την αρχή μέχρι την επόμενη ήττα, με τους βολικούς πάντα φταίχτες της απέναντι πλευράς που είτε άλλαξε είτε δεν άλλαξε, και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Και ο μόνος που δεν καταλαβαίνει τι διάολο συμβαίνει μέσα σε αυτόν τον χώρο είναι ο πολίτης, στον οποίο υποτίθεται πως απευθύνεσαι και του ζητάς να εμπνευστεί από εσένα και να σε ακολουθήσει σε έναν δρόμο κοινωνικά δίκαιο και προοδευτικό.
Μα όσο ο πολίτης σε βλέπει να μην μπορείς να ερμηνεύσεις τα όσα συμβαίνουν γύρω του και να μην μπορείς να τον πλησιάσεις όχι εκεί που θες εσύ, αλλά εκεί που αυτός σε έχει ανάγκη, τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση από τις πολυπόθητες νίκες και την επιστροφή στην εξουσία.
Αλλά αντί οι μεν και οι δε να βλέπουν αυτή την κραυγαλέα αδυναμία τους, κάθονται και ψάχνουν ψεγάδια στα πρόσωπα και δικαιολογίες σε απρόσωπες επιλογές που νομίζουν πως ο κόσμος κινείται μόνο γύρω από τον μικρόκοσμο μιας παρέας που αυτοθαυμάζεται στα social media...
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου