...ενώ ο Κασσελάκης θυμίζει Τσίπρα...
«Tefal» αποδεικνύεται η κυβέρνηση, αν και στην πολιτική τίποτα δεν είναι αιώνιο. Τίποτα δεν δείχνει ικανό να της «κολλήσει». Ούτε το κακό ξεκίνημα της δεύτερης θητείας, ούτε τα λάθη στη διαχείριση των φυσικών καταστροφών.
Όχι γιατί οι επιλογές της σε πρόσωπα είναι οι καλύτερες και οι πολιτικές της σώνει και καλά γίνονται με ενθουσιασμό αποδεκτές από τον κόσμο.
Αλλά κυρίως επειδή δεν υπάρχει αντίπαλος.
Κι όσο δεν υπάρχει αντίπαλος, ο Μητσοτάκης δεν έχει να φοβάται τίποτα – αν κι αυτό είναι ο χειρότερος σύμβουλος για έναν πρωθυπουργό, ας το λάβει υπόψη του.
Επτά στις 13 περιφέρειες κέρδισε με την πρώτη γύρα η ΝΔ. Άλλες τέσσερις δεν τις κατάφερε στο τσακ.
Οι υποψήφιοί της κινήθηκαν πάνω από το 40%, το προσπάθησαν, αλλά θα χρειαστεί δεύτερος γύρος.
Μόνο δύο, στη Δυτική Μακεδονία και τα Ιόνια Νησιά οι εκλεκτοί της βρέθηκαν στη δεύτερη θέση – και λογικά θα χάσουν τη μάχη.
Αλλά και πάλι. Από τις έξι περιφέρειες που απομένουν να κριθούν την Κυριακή, μόνο μία μπορεί να καταλήξει σε κανονικά αντίπαλα χέρια. Αυτή της Θεσσαλίας, όπου ο Κώστας Αγοραστός έχει απέναντί του τον Δημήτρη Κουρέτα, ο οποίο έχει τη στήριξη και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.
Επίσης στη Πελοπόννησο, ο Πέτρος Τατούλης έχει τη δική του πολιτική υπόσταση, ανεξάρτητα από το εάν προέρχεται από τη ΝΔ.
Σε όλες οι άλλες οι διεκδικητές είναι γαλάζιας προέλευσης, με ό,τι σημαίνει αυτό.
Χωρίς αντίπαλο
Το μείζον θέμα αυτών των εκλογών είναι η απουσία αντιπάλου απέναντι στη ΝΔ, για ακόμα μία φορά.
Βέβαια κανείς δεν περίμενε από τον ΣΥΡΙΖΑ (έστω του Κασσελάκη) να φέρει σθεναρή αντίσταση στον Μητσοτάκη σε αυτή τη χρονική συγκυρία, μόλις τέσσερις μήνες μετά τον θρίαμβο των εθνικών εκλογών.
Αλλά εδώ μιλάμε για μία ήττα με κατεβασμένα χέρια.
Μέτριες έως κακές επιλογές σχεδόν παντού, ένα κόμμα χωρίς ηθικό, χωρίς πολιτικό διακύβευμα και στόχους.
Ακόμα και στην Αθήνα τα έκαναν θάλασσα. Είχαν έτοιμη και ανακοινωμένη από τον Αλέξη Τσίπρα την υποψηφιότητα του Νίκου Παππά του μπασκετμπολίστα και την ανέτρεψαν, δίνοντας το χρίσμα στον συμπαθή μεν, αλλά μικρών δυνατοτήτων για μία τέτοια μάχη, Κώστα Ζαχαριάδη.
Συμπαθής και ο Γιώργος Ιωακειμίδης και πετυχημένος στην αυτοδιοίκηση, αλλά σχετικά άγνωστος απέναντι στο ευρύ κοινό. Όταν δε προέκυψε αντίπαλος ο Νίκος Χαρδαλιάς, όλα είχαν τελειώσει.
Όσο για τη Θεσσαλονίκη και κει ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε έναν υποψήφιο, τον Σπύρο Πέγκα που βγήκε τρίτος. Τι στον άνεμο, μανία έχουν με τους looser;
Προοδευτική παράταξη, όπως τα έλεγε ο Τσίπρας
Δεν ξέρω πώς το εννοεί ο Στέφανος Κασσελάκης αυτό με τη «μεγάλη προοδευτική παράταξη», που πέταξε χθες βράδυ. Μου θύμισε τον Αλέξη Τσίπρα πρέπει να σας πω. Τα έλεγε και ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αυτά, αλλά τίποτα δεν είδαμε – ή δεν τον άφησαν να δείξει.
Υπολογίζω όμως και υποθέτω βασίμως, ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ να βολοδέρνει στο 10% με 15%, άλλος δρόμος δεν υπάρχει από τη σύγκλιση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς.
Βέβαια, το ερώτημα είναι γιατί να θέλει το ΠΑΣΟΚ μία τέτοια σύγκλιση. Και δεν το βλέπω να θέλει, για να σας πω την αλήθεια.
Αλλά και πάλι το ερώτημα δεν είναι τι θέλει η μία ή η άλλη πλευρά σε μία κεντροαριστερά που περνάει χειμώνα πιο μακρύ κι από τον σιβηρικό. Αλλά τι θέλει ο κόσμος της ευρύτερης παράταξης.
Ντροπή πια με τον Μπέο
Κατά τα άλλα θα ήθελα να σημειώσω το αδιανόητο για τη σύγχρονη κοινωνία μας και τον πολιτισμό μας, φαινόμενο που λέγεται «Μπέος».
Εντάξει, οι Βολιώτες προφανώς έχουν τους λόγους τους να τον εκλέγουν, δεν θα κρίνω.
Αλλά και οι θεσμοί της Πολιτείας, τα ελεγκτικά όργανα του υπουργείου Εσωτερικών και κυρίως η Δικαιοσύνη οφείλουν να επιληφθούν. Αλλιώς θα γίνουμε μία ζούγκλα, που δεν θα θυμίζει σε τίποτα το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Κάπου υπάρχει και όριο...
Κάλχας
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου