Δηλαδή αν ιπτάμενο –εν δυνάμει φονικό– αντικείμενο σκοτώσει στο γήπεδο κάποιον, πρέπει για να διακοπεί ο αγώνας να δώσει βεβαίωση ο νεκροτόμος;
Και για να μιλήσουμε σοβαρά. Το θέμα δεν είναι το... χρώμα του χεριού που έριξε την κροτίδα στο Καραϊσκάκη. Χθες ήταν κόκκινο, μια άλλη φορά μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο.
Τον Μάρτιο του 2010 στο ΟΑΚΑ, σε αγώνα του Παναθηναϊκού και στους πανηγυρισμούς για ένα γκολ (καληώρα), έπεφταν βροχή στον αγωνιστικό χώρο καπνογόνα και κροτίδες. Μια γυναίκα, υπάλληλος ασφαλείας –μια εργαζόμενη, δηλαδή, που βρισκόταν στον στίβο– έπιανε με γυμνά χέρια τα καπνογόνα και τα πετούσε στην τάφρο. Μαζί έπιασε και μια κροτίδα που είχε εκτοξευτεί και έσκασε την στιγμή που την κρατούσε στα χέρια της και πριν προλάβει να την απομακρύνει.
Ακριβώς ένα χρόνο μετά, τον Μάρτιο του 2011, επιβεβαιώθηκε ότι συνήθως το πάθημα δεν γίνεται μάθημα. Στο γήπεδο της Κέρκυρας, σε αγώνα της τοπικής ομάδας με τον Άρη, κατά τη διάρκεια αγώνα της τοπικής ομάδας με τον Άρη, μια κροτίδα έσκασε στο χέρι ενός οπαδού της ομάδας της Θεσσαλονίκης.
Πιθανόν από αυτούς που έριχναν την Κυριακή κροτίδες –και οι άλλοι που τις ρίχνουν σε άλλα γήπεδα για γκολ άλλων ομάδων– θα ήταν τότε νήπια, μικρά παιδιά ή στην προεφηβική ηλικία. Και δεν έμαθαν ότι η γυναίκα έχασε δυο δάκτυλα και ο οπαδός ένα, ενώ είχε σοβαρό πρόβλημα με την ακοή του.
Ίσως φταίμε και εμείς, όλοι οι «εμείς», που ξεχνάμε και δεν τα μαθαίνουμε στους νεότερους...
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου