Όταν ο Μπίμπι «βομβάρδισε» τον ΟΗΕ...

Η σημαντικότερη πολιτική-διπλωματική εξέλιξη της περασμένης εβδομάδας ήταν αναμφίβολα η κατά μέτωπο σύγκρουση της κυβέρνησης του Ισραήλ με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες. Μία απολύτως λογική δήλωση του πρώην πρωθυπουργού της Πορτογαλίας για τις παραβιάσεις του ανθρωπιστικού δικαίου στη Γάζα αλλά και την προϊστορία της σύγκρουσης έγινε «λάστιχο» από τον πρέσβη του Ισραήλ και οδήγησε σε απαίτηση ακόμα και για παραίτηση του Α. Γκουτέρες.

Ενιωσαν... αλήθεια τόσο προσβεβλημένοι οι άνθρωποι του κυρίου Νετανιάχου από την ουδετερότητα του γ.γ., ο οποίος φυσικά ποτέ δεν δικαιολόγησε ή υποστήριξε τη Χαμάς, όπως του καταμαρτυρούν; Ή ήταν απλώς μια υπερβολική αντίδραση για να δημιουργήσουν κλίμα, να προϊδεάσουν και άλλους διεθνείς παράγοντες, όπως ίσως η Ε.Ε., ότι δεν θα δεχτούν ανάλογες αντικειμενικές εκτιμήσεις;

Το παράδοξο της υπόθεσης, αν παρατηρήσει κανείς την κατάσταση μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, είναι ότι οι φραστικές ακρότητες τόσο του ίδιου του Νετανιάχου όσο και ακροδεξιών πολιτικών έρχονται σε αντίθεση με τα συναισθήματα που διακατέχουν μια μεγάλη μερίδα των πολιτών.

Πολιτικοί παρατηρητές αλλά και δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια ενίσχυση κεντρώων και πιο μετριοπαθών δυνάμεων. Υπάρχουν, φυσικά, οι παραδοσιακοί αριστεροί που μιλούν για συμβίωση, όπως υπάρχουν και οι ακραίοι που ζητούν να πεταχτούν οι Παλαιστίνιοι στη θάλασσα. Όμως η τάση δείχνει μια ενίσχυση των κεντρώων δυνάμεων. Υπάρχει, βεβαίως, μια πάνδημη αγωνία για την τύχη των ομήρων, αλλά οι πολεμικές ιαχές δεν είναι αυτές που φαίνεται να συγκινούν τη μεγάλη πλειονότητα, που τελικά κατέγραψε την εισβολή της Χαμάς ως ένα τεράστιο συλλογικό τραύμα το οποίο δεν έχει ακόμα χωνέψει. Δεν είναι τυχαίο ότι δημοφιλέστερος πολιτικός αυτή τη στιγμή είναι ο κεντρώος Μπένι Γκαντς, που ήταν, ουσιαστικά, και το σημαντικότερο πρόσωπο της διεύρυνσης της κυβέρνησης και μετατροπής της σε εθνικής ενότητας, με το βάρος των ευθυνών να περιορίζεται σε ένα στενότερο τρίγωνο με «κορυφές» τον ίδιο τον Γκαντς, τον Νετανιάχου και τον υπουργό Άμυνας Γιοάβ Γκάλαντ.

Ζητήματα πολιτικής επιβίωσης

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση στα μέσα Οκτωβρίου έδινε στην κεντρώα Εθνική Ενότητα του Γκαντς 41 έδρες, από τις 12 που κατέχει αυτή τη στιγμή. Το Λικούντ του Νετανιάχου έπεφτε στις μόλις 19 έδρες, πολύ κάτω από τις 32 που έχει αυτή τη στιγμή. Σε ποσοστά προσωπικής δημοφιλίας ο Γκαντς συγκέντρωνε 48% ως καταλληλότερος έναντι 29% του Νετανιάχου. Βεβαίως, ο Γκαντς ωφελείται και από το γεγονός ότι, ως πρώην στρατιωτικός, θεωρείται από πολλούς ως καταλληλότερος για να αντιμετωπίσει την απειλή της Χαμάς, απέναντι στην οποία πάντα εξέφραζε μια σκληρή γραμμή. Αλλά θεωρείται πιο φιλελεύθερος σε θέματα εσωτερικής πολιτικής και λιγότερο διεφθαρμένος από ό,τι κλασικοί πολιτικοί, και κυρίως ο Νετανιάχου. Για τον τελευταίο είναι σαφές ότι μέσα στους υπολογισμούς του, που επηρεάζουν και τους χειρισμούς του σε αυτή την κρίση, πολύ ψηλά στην ιεραρχία βρίσκεται και η δική του πολιτική επιβίωση. Υπό αυτή την έννοια η υιοθέτηση μιας λογικής «μόνοι μας απέναντι σε όλους» που τοποθέτησε στην απέναντι όχθη ακόμα και στον συχνά αμήχανο ΟΗΕ δεν είναι απλώς αποτέλεσμα οργισμένης παρόρμησης. Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να σκεφτεί κανείς ότι αυτό μόνο θετικό δεν είναι για την υπόθεση της ειρήνης.

Η ΑΥΓΗ