Διαβάζοντας τα ρεπορτάζ για τις ελλείψεις φαρμάκων στη Γάζα, θυμήθηκα το 2005, όταν είχα βρεθεί στο Βόρειο Πακιστάν μετά από έναν σεισμό ...που είχε ισοπεδώσει την πόλη Μουσαφαραμπάντ, αφήνοντας πίσω του 87.000 νεκρούς και σχεδόν μισό εκατομμύριο άστεγους. Θυμήθηκα το πρόχειρο νοσοκομείο που είχε στηθεί τότε και θύμιζε σφαγείο, καθώς λειτουργούσε χωρίς φάρμακα, με γιατρούς που ακρωτηρίαζαν ασταμάτητα τραυματίες χωρίς αναισθητικό. Θυμάμαι τότε που είχαμε φύγει τρέχοντας από το σημείο αυτό μην αντέχοντας τις κραυγές. Θυμάμαι πως όσο μακριά και αν πηγαίναμε, η νεκρική σιωπή έκανε τις κραυγές να μας ακολουθούν παντού. Θυμάμαι πως, ακόμα και όταν επέστρεψα στην Αθήνα, οι κραυγές αυτές συνέχισαν να με ακολουθούν και για μήνες τις άκουγα όταν έπεφτα να κοιμηθώ. Ήταν ό,τι πιο απόκοσμο έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου.
«Ανθρωπιστική κρίση» είναι δύο λέξεις που η βιωματική τους διάσταση ξεπερνά τα όρια των όποιων αντοχών μπορεί ο καθένας να διαθέτει και συνήθως προκαλεί ένα δύσκολα διαχειρίσιμο μετατραυματικό στρες. Το τραύμα αυτό όσο δύσκολο είναι να επουλωθεί στα θύματα μιας ανθρωπιστικής κρίσης, τόσο επώδυνο είναι και για τους ανθρώπους που εμπλέκονται στη διαχείριση και στην αντιμετώπιση τέτοιου είδους κρίσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι γιατροί, που είτε οι συνθήκες τούς υποχρεώνουν να αντιμετωπίσουν ανθρωπιστικές κρίσεις είτε μετέχουν σε ανθρωπιστικές αποστολές.
Βασικό και κύριο στις ανθρωπιστικές κρίσεις είναι η αποστολή της ανθρωπιστικής βοήθειας να φτάνει εκεί που υπάρχει ανάγκη όσο το δυνατόν συντομότερα, ώστε να αποφεύγονται καταστάσεις όπως αυτές που βιώνουν σήμερα οι γιατροί στη Γάζα, που αναγκάζονται να ακρωτηριάζουν τραυματίες χωρίς αναισθητικό. Το να εμποδίζει κάποιος την ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει εκεί όπου είναι αναγκαίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που μπορεί κανείς να διαπράξει. Και αυτή τη στιγμή το Ισραήλ βαρύνεται και με αυτό το έγκλημα...
Πέτρος Κατσάκος
Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου