Οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές μου μοιάζουν σα μία διαδικασία «σολωμόντειας υφής» που μοίρασε το καρπούζι με τέτοιο τρόπο που -αν και τα μερίδια δεν ήταν ίσα- όλοι «χόρτασαν», αλλά και όλοι (κατανόησαν πως) πρέπει να «ξαναφάνε»... Το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα, και των δύο γύρων..., είχε για όλους θετικά στοιχεία για να στηρίξουν πάνω τους την επιχειρηματολογία τους, αλλά και αρνητικά (στα οποία εστιάζουν κυρίως οι πολιτικοί αντίπαλοι). Έτσι ώστε να μην εφησυχάζει... κανένας, αλλά και όλοι να έχουν πράγματα να πιαστούν για να συνεχίσουν την προσπάθειά τους τα επόμενα χρόνια για να αυξήσουν την κοινωνική-εκλογική τους επιρροή.
H NΔ πρέπει να το παραδεχτούμε έχει το προβάδισμα και είναι σαφές προβάδισμα. Βιώνει εποχές μάλλον «παχιών αγελάδων» (όχι στην αποτελεσματικότητα των κοινωνικών της ευαισθησιών, αλλά σε άλλους τομείς...), αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται όσο συναντάει μπροστά της σοβαρές και πολύμορφες κρίσεις στις οποίες δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Έχει συνηθίσει να μην πληρώνει τα λάθη της, έχει πολλούς στο δημόσιο λόγο να την καλοπιάνουν, να εξωραΐζουν τις καταστάσεις και να στρέφουν την κουβέντα στους άλλους, ενώ και σε τοπικό επίπεδο πάρα πολλοί άνθρωποι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο κυρίως προσωπικό αύριο (αλλά και σήμερα...) πάνω στο συγκεκριμένο κομματικό οργανισμό (και αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό κατανοητό, ίσως και θεμιτό, όταν μιλάμε για περιόδους παρατεταμένης κρίσης). Όταν, όμως, αρχίσει να διαφαίνεται μία πειστική λύση από την «άλλη πλευρά», τότε η σημερινή κατάσταση σταδιακά θα αρχίσει να μεταβάλλεται (το πόσο, δεν μπορούμε να το ξέρουμε, ούτε να το προβλέψουμε από τώρα)...
Τότε, λοιπόν, η ΝΔ θα καταλάβει πως τα πάντα που την αφορούν θα φιλτράρονται αλλιώς, η πίεση θα αυξηθεί κατακόρυφα, τα λάθη θα διογκώνονται εκ των πραγμάτων, η στέρνα της «συμμαχίας των πρόθυμων» θα στερεύει, ίσως η ηγεσία της κουραστεί πραγματικά, ενώ και στο εσωτερικό της παράταξης ενδεχομένως να δημιουργούνται μουρμούρες που εν δυνάμει θα καταστούν πρόβλημα. Αν, όμως, από την κεντροαριστερή όχθη δεν δημιουργηθεί τα επόμενα χρόνια μία πειστική εναλλακτική λύση, η ΝΔ δεν θα αναγκαστεί να βελτιωθεί, όλα θα κυλούν στον αυτόματο πιλότο, «όλα θα συγχωρούνται», και στο τέλος δίπλα στην κεντροδεξιά παράταξη χαμένη θα βγει και η χώρα και οι πολίτες της.
Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτώβρη του 2023, λοιπόν, η κοινωνία πέρασε ένα μήνυμα προς τη ΝΔ πως ναι μεν δεν αμφισβητείται προς ώρας το δικαίωμά της στην άσκηση εξουσίας (κοινωνικά-λαϊκά κατοχυρωμένο), αλλά ταυτόχρονα (της) είπε και πως «δεν τα κάνετε και τόσο καλά τα πράγματα και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί, γιατί μας αφορά και το βλέπουμε γύρω μας». Επομένως, «ή βελτιωθείτε, ή αν οι άλλοι σοβαρευτούν, σας λέμε goodbye», και μάλιστα με περισσή άνεση και ταχύτητα που ίσως εκπλήξει τους πάντες θα πρόσθετα εγώ. Όσο εύκολα καλύφθηκε το 41%-14% στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στο Δήμο Αθηναίων...
Ο ΣΥΡIZA και το ΠΑΣΟΚ θα καταλαβαίνουν ολοένα και περισσότερο πως ο καθένας μόνος του δεν μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα. Σχεδόν τίποτα το βαθύ και το ουσιώδες. Γιατί είναι εύκολο να κρατάς τις αποστάσεις, να τονίζεις τα σημεία που σε διαφοροποιούν από τον άλλον, αλλά εξουσία έτσι δεν προκύπτει, ούτε καν με τη λογική του «ώριμου φρούτου»... Με αποτέλεσμα η χώρα να παραδίδεται στις ορέξεις της ΝΔ και το είδος της καθημερινότητας να εξαρτάται κατά βάση από τις δικές της «ψυχολογικές αναζητήσεις». Αυτό που λέει η πιάτσα «σόλο καριέρα»...
Επομένως, αρχικά και η Κουμουνδούρου (την αναφέρω πρώτη γιατί αυτή τη στιγμή ισχύει αναφανδόν το 18%-12% των εκλογών της 25ης Ιούνη...) και η Χαριλάου Τρικούπη θα προσπαθήσουν να καταγράψουν-σφραγιδοποιήσουν και να «ασφαλίσουν» το μερίδιο που τους αναλογεί, να αποσαφηνιστεί δηλαδή ο μεταξύ τους συσχετισμός, να προχωρήσουν σε στέρεες αποτυπώσεις της φρέσκιας πολιτικής ταυτότητάς τους, να αναδείξουν τα κατάλληλα πρόσωπα στα καίρια πόστα και κάποια στιγμή να ακολουθήσουν το πεπρωμένο τους: διαπραγματεύσεις για μία σοσιαλδημοκρατικής υφής αντι(δεξιά)-πρόταση διαχείρισης των εγχώριων συστημικών υποθέσεων...
Βέβαια, μία ενδεχόμενη σύμπραξη για άσκηση κυβερνητικών καθηκόντων ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ προϋποθέτει πολλά (που σήμερα δεν υπάρχουν, αλλά που μπορούν να αποκτηθούν αν επικρατήσει σύμπνοια και παρεμφερής «γενική βούληση»). Και συνεργασίες σε επίπεδο βάσης, και συμφωνία σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής ατζέντας, και κατανόηση ανάγκης για σημεία αναφοράς σε κρίσιμες γεωστρατηγικές κατευθύνσεις. Να το πω απλά; Αν σήμερα αρκετοί διαβλέπουν ορισμένα δείγματα μικρομεγαλισμού, αυτό θα αλλάξει εξαναγκαστικά μπροστά στις ίδιες τις ουσιαστικές παραμέτρους των επερχόμενων πολιτικών συσχετισμών. Γιατί μπροστά στον κίνδυνο ύπαρξης κενού ή διαιώνισης της κυριαρχίας της ΝΔ, θα βρεθούν κατά πάσα πιθανότητα οι απαραίτητοι μέσοι όροι... Πέρα από τη φύση, και οι κυριαρχικές-συστημικές αναγκαιότητες σιχαίνονται τα κενά...
ΥΓ. Σημαντική κατά την προσωπική μου άποψη είναι η διαρκής το τελευταίο χρονικό διάστημα αύξηση της επιρροής του ΚΚΕ, την οποία όλοι πλέον παραδέχονται και ορισμένοι αναδεικνύουν κιόλας. Το ΚΚΕ ανεβαίνει. Kαι θα ανέβει κι άλλο τα επόμενα χρόνια. Γιατί οι ίδιες οι κοινωνικές συνθήκες οδηγούν στην ανάγκη ενίσχυσής του. Όσο τα εργασιακά περιβάλλοντα ξωκείλουν προς συνθήκες ζουγκλοποίησης και από τα πάνω νομιμοποίησης της ήδη πρακτικά δεδομένης απορρύθμισης, μονάχα τα λόγια και οι θέσεις ενός οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος (επικουρικά υποστηριζόμενου από τις διακριτές και μαζικά αναγνωρίσιμες δυνάμεις ενός έμπειρου από τέτοια Κομμουνιστικού Κόμματος) μπορούν να γίνουν στοιχεία άξια προσοχής από τους ανθρώπους των εργαζόμενων κοινωνικών στρωμάτων.
Η «κόκκινη» ψήφος δεν θα είναι πια ευκαιριακή, ούτε αβασάνιστη εκδήλωση απογοήτευσης. Θα είναι πρωτίστως σημάδι της αδιαμφισβήτητης όξυνσης των κοινωνικών-ταξικών αντιθέσεων στην ελληνική επικράτεια και έπειτα σαφέστατη απόδειξη (μερικής προς το παρόν...) δικαίωσης των γενικών θέσεων του ΚΚΕ, γιατί τα «λόγια» του θα τα «βλέπουν» οι εργαζόμενοι κάθε πρωί στη δουλειά τους. Το μυστικό για το μέγεθος της επίδρασης του ΚΚΕ στο άμεσο μέλλον μάλλον βρίσκεται στο κατά πόσο θα μπορέσει ανθρώπους που πλέον έχουν επιλέξει την αποχή ως μόνιμη (μη) εκλογική συμπεριφορά, να το εμπιστευτούν (έστω και αρχικά πρόσκαιρα). Φυσικά, να το πω κάπως περιπαικτικά ως κατακλείδα του σημερινού σημειώματος, μην ανησυχούν οι αστοί και οι σύμμαχοί τους, η χώρα δεν οδεύει προς τον κομμουνισμό, αλλά η ανάγκη για δημιουργία αποτελεσματικού μετώπου αντίστασης -και μάλιστα άμεσης- στις σύγχρονες εργασιακές γαλέρες ενισχύει σχεδόν αυτοματοποιημένα την απήχηση των Ελλήνων κομμουνιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου