Τάσος Παππάς
«Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει». Τι σημαίνει αυτό; Αν δεν θέλεις να κάνεις κάτι, βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες και ταυτοχρόνως φροντίζεις να ενοχοποιήσεις άλλους για τη δική σου σκόπιμη καθυστέρηση. Η συγκεκριμένη φράση αποδίδει με ακρίβεια τη στάση του ΠΑΣΟΚ στο θέμα των... πολιτικών συμμαχιών.
Δεν είναι καινούργια αυτή η τακτική. Την ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ από τότε που ιδρύθηκε και την εφαρμόζει με συνέπεια στη σχέση του με την Αριστερά. Ουδέποτε αρνήθηκε ότι υπάρχει ανάγκη οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις να βρουν τρόπους επικοινωνίας και συνεργασίας προκειμένου να ηττηθούν οι ιδέες της συντηρητικής παράταξης.
Το έκανε συστηματικά ο Ανδρέας Παπανδρέου τη δεκαετία του ’70. Εξαπέλυε συνεχώς επιθέσεις φιλίας, κυρίως στο ΚΚΕ, που ήταν το μεγαλύτερο κόμμα στην περιοχή της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Υπήρξαν συνεργασίες και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στο συνδικαλιστικό κίνημα και από τη ρητορική του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ δεν έλειπαν οι προτάσεις (γενικές και νεφελώδεις, είναι η αλήθεια) για συμπόρευση ακόμη και σε κυβερνητικό επίπεδο. Ο στόχος ήταν να φύγει η Δεξιά από την εξουσία. Οταν όμως έφτασε η κρίσιμη στιγμή για να δοκιμαστεί στην πράξη η θεωρία, ο Ανδρέας Παπανδρέου την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.
Ηθελε τη στήριξη του ΚΚΕ, τη χαιρέτιζε όταν του δινόταν, αλλά δεν πέρασε από το μυαλό του η περίπτωση της συμμετοχής του ΚΚΕ ή του ΚΚΕ Εσωτερικού στην πρώτη κυβέρνηση που σχημάτισε τον Οκτώβρη του 1981. Δεν τα προσκάλεσε για να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες. Αντιθέτως υποδεχόταν με τυμπανοκρουσίες τους ψηφοφόρους τους, στελέχη τους και εμβληματικές προσωπικότητες της Αριστεράς που εγκατέλειπαν τις εστίες τους και προσχωρούσαν στο ΠΑΣΟΚ.
Το προσκλητήριο το 1981 ήταν για να φύγει η Δεξιά. Το προσκλητήριο το 1985 ήταν για να μην επιστρέψει η Δεξιά. Το ΠΑΣΟΚ κυνηγούσε την αυτοδυναμία, η Αριστερά ήταν στις… λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
Ακριβώς την ίδια συμπεριφορά είχε και ο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης, αρκετά χρόνια αργότερα. Ούτε ο Παπανδρέου ούτε ο Σημίτης σταμάτησαν τα ανοίγματα στην Αριστερά. Επέμεναν στα λόγια, προσθέτοντας όμως ότι η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων πρέπει να γίνει στη βάση, στην κοινωνία, και να μην είναι το αποτέλεσμα των κινήσεων κορυφής. Κοσκινίζανε δηλαδή γιατί δεν ήθελαν να ζυμώσουν.
Με αφορμή τη συζήτηση που ξεκίνησε μετά το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση σχετικά με τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, αν εξαιρέσουμε τις προωθημένες και σαφείς απόψεις που εξέφρασαν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Παύλος Γερουλάνος, ο Χάρης Καστανίδης και ο Θόδωρος Μαργαρίτης, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να προτιμά το κοσκίνισμα από το ζύμωμα.
Ο γραμματέας της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, Ανδρέας Σπυρόπουλος, μιλώντας στον «ΣΚΑΪ», υποστήριξε ότι «αυτό που απαιτεί η κοινωνία είναι να γίνονται συμμαχίες στη βάση, όχι να μαζευόμαστε κάποιοι στα κομματικά γραφεία για συμμαχίες κορυφής». Το ερώτημα είναι αν οι ηγεσίες ενθαρρύνουν τη συνεννόηση από «τα κάτω», αν είναι ανοικτές σε συμφωνίες στο τοπικό επίπεδο ή απλώς φιλολογούν.
Και επίσης αν είναι έτοιμες, εφόσον οι επαφές προχωρήσουν, να πάρουν πρωτοβουλίες και στο κεντρικό επίπεδο ή περιορίζονται στις γενικές εξαγγελίες. Γιατί όπως λέει μια άλλη παροιμία, «το πολύ το κυρ’ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς».
Βεβαίως, κάποιος θα ισχυριστεί, τι σόι διάλογος μπορεί να γίνει είτε «από κάτω» είτε «από πάνω» όταν στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί μπάχαλο. Θα έχει δίκιο βουνό...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου