Μεταπολιτικά...

Οι μυκηθμοί των ιερών αγελάδων της ελληνικής Αριστεράς δεν συγκινούν πλέον κανέναν, ή ελάχιστους. Το παιγνίδι έχει χαθεί εδώ και πολύν καιρό, την κρίσιμη εκείνη στιγμή, μετά το δημοψήφισμα του 2015, οπότε και η Αριστερά επέλεξε την εξουσία και όχι την άρνηση στο ευρωπαϊκό καθεστώς της υποταγής και της υπακοής σε άνωθεν διαταγές...

Θα μπορούσε τότε να βγει θαρραλέα στον ελληνικό λαό και να πει ότι έκανε την προσπάθειά της, είχε με το μέρος της ένα 62%, μην το ξεχνάμε, και να βλέπαμε τότε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος για τους ισχυρούς της Ευρώπης. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν επέμενε στις θέσεις της Αριστεράς και πήγαινε ξανά σε εκλογές θα έπαιρνε ποσοστά που ούτε δικτατορικά καθεστώτα δεν φαντάζονται. Αλλά πάει στο καλό. Τι έπραξε μετά η κυβερνήσασα Αριστερά; Μια τρύπα στο νερό –και αλίμονο σε όποιον τολμούσε να κάνει κριτική στον τρόπο διακυβέρνησής της.

Οι ιερές που είπαμε αγελάδες έχασαν την αυδή τους, βάλαν την ουρά στα σκέλια και προτίμησαν τον ηδονισμό και τη μαγεία των εξουσιαστικών θώκων. Εκτοτε φιλίες χαλάστηκαν, οικογένειες σχεδόν σμπαραλιάστηκαν· όλα αυτά γιατί; Για τη ματαιοδοξία και την εκδικητικότητα που επέδειξαν οι αρχηγέτες της αριστερής τάχα ιδεολογίας. Τώρα εκμαίνονται για την κατάντια του κόμματος, αυτού που κυβέρνησε τη χώρα. Μπάστα. Ποιος ευθύνεται για αυτήν την κατάντια;

Ασφαλώς όχι οι ψηφοφόροι ούτε το χαμηλό, υποτίθεται, πολιτικό τους επίπεδο, ούτε η επικράτηση μιας δήθεν μεταπολιτικής, όπως αρέσκονται να ερμηνεύουν την πτώση τους. Η ευθύνη βαραίνει τους ίδιους, η μεταπολιτική δικό τους έργο είναι περισσότερο και όχι των καιρών και της γενικότερης απαξίας της πολιτικής και των κάθε είδους ντετερμινισμών. Από αλλού περίμεναν οι περισσότεροι την εμφάνιση της μεταπολιτικής, αλλά... το ίδιο είναι πλέον από όπου κι αν προκύπτει, από όπου κι αν εμφανίζεται –η καλλιέργεια τέτοιας πολιτικής βρήκε εύφορο έδαφος και δώθε και κείθε των ιδεολογιών.

Δεν φταίνε οι ψηφοφόροι για την τωρινή σύσταση του κόμματος, οι ηγέτες του είναι οι βασικοί υπεύθυνοι για την τωρινή ασυναρτησία και αστειότητα σε ό,τι τουλάχιστον αφορά την τηλεοπτική εικόνα αλλά και την ουσιαστική δομή. Θα περάσουν καιροί έως ότου γίνει αντιληπτό από τους ψηφοφόρους τι έχει ακριβώς συμβεί στο κόμμα στο οποίο επένδυσαν την ελπίδα τους για μια ήπια και δημοκρατική αλλαγή του πιεστικού και αγχοφόρου, «υπερδεξιού» συστήματος. Δεν είναι φανερό εάν είναι δυνατή μία –ένδον– εαυτοσκόπηση, έτσι που όλοι έχουν καταληφθεί από τη μανία της τηλεοπτικής «δημοκρατίας» και από την εξουσιολαγνεία που έχει πλήξει μεταπολιτικούς και γνήσιους πολιτικούς – φαίνεται όμως ως εκ των ων ουκ άνευ ενέργεια εκ μέρους όλων, παλιών και νέων.

Να διασωθεί λοιπόν ό,τι μπορεί ακόμη να σωθεί; Και τι είναι αυτό; Εχει σχέση με τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας αλλά και της εξέλιξης, ενταύθα και αλλαχού; Αργησε πολύ ο επαναστοχασμός και η αυτοκριτική, δυστυχώς...

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr