Death pass...

Εικόνα μιας χώρας και μιας κοινωνίας που της έταξαν σταθερότητα και ασφάλεια. Δεκάδες άνθρωποι καίγονται ζωντανοί μέσα σε ένα δάσος που έχει παραδοθεί στις φλόγες για δεκαέξι μέρες. Άλλοι πνίγονται στα νερά μιας προαναγγελθείσας καταιγίδας. Ένας αθώος μαχαιρώνεται μέχρι θανάτου από δολοφόνους που οπλισμένοι διασχίζουν ανενόχλητοι τη μισή επικράτεια. Κι ένας νέος άνδρας, ανυποψίαστος για ό,τι πρόκειται να του συμβεί, επιμένει να μπει σε ένα πλοίο που σαλπάρει και σπρώχνεται στον θάνατο από κάποιους που υπερασπίζονται τα συμφέροντα της εταιρείας τους...

Κι έτσι το απάνθρωπο επιβάλλει με δρασκελιές τη δικτατορία του, ο θάνατος τείνει να εξελιχθεί σε κανονικότητα, η πολιτική παίρνει το χρώμα του αίματος και της αγριότητας, η σιωπηρή πλειονότητα παραδίνεται ακόμα πιο σιωπηρή, η ενημέρωση πολλαπλασιάζει το τίποτα της φλυαρίας της. Και πάμε παρακάτω. Μέχρι τον επόμενο ή την επόμενη. Καμιά κάθαρση, καμιά ανάληψη ευθύνης, καμιά αμηχανία ενοχής από κείνους που μετατρέπουν την Ελλάδα σε έρημη χώρα. Έρημη σε συμπόνια, σε ανθρωπιά, σε σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, της αλήθειας. Έρημη σε συγγνώμες.

Οι παραδομένοι στις φλόγες έφταιγαν γιατί πίστεψαν ότι θα ζήσουν καλύτερα κι όχι ότι θα πεθάνουν. Επιπλέον, είναι ύποπτοι για τη φωτιά που τους σκότωσε. Οι πνιγμένοι, γιατί δεν πήραν μέτρα άμυνας μπροστά στην επίθεση της φύσης. Οι δολοφονημένοι, γιατί βρέθηκαν σε λάθος σημείο, λάθος στιγμή και με λάθος προθέσεις. Αυτό που ξεκίνησε με τα Τέμπη γίνεται ακολουθία και καθεστώς. Πρώτα ο θάνατος, ύστερα το υποκριτικό πένθος, ύστερα το πέπλο της δικαιολόγησης των ενόχων από τους ίδιους, που απλώνεται σιγά-σιγά και επιδέξια πάνω από τα θύματα. Τα death pass πάνω από τα γιατί.

Δεν είμαστε πια εδώ και καιρό στο πεδίο της πολιτικής. Κατρακυλάμε όλο και πιο βαθιά στο υπόγειο μιας τραγωδίας χωρίς τέλος. Που θα συνεχίζεται από έγκλημα σε έγκλημα, γιατί ο Νους που ορίζει εκείνους που ορίζουν και ελέγχουν τη διαδρομή -οδηγούς, μηχανοδηγούς, σταθμάρχες, πλοίαρχους, τροχονόμους της ζωής μας- ορίζει και τους κανόνες της λογικής. Κι αν είναι λογικό να καίγονται, να πνίγονται, να μαχαιρώνονται, να δολοφονούνται άνθρωποι, τότε πάμε πίσω στον Χέμινγουεϊ. Μην ρωτάς για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα...

Θανάσης Καρτερός

Η ΑΥΓΗ