Μην ξεχνιόμαστε...

Ανθρωποι των πλημμυρισμένων περιοχών, που θέλουν μάλιστα να μείνουν στην ανωνυμία... λόγου φόβου (!) για ευνόητους (!) όπως λένε λόγους, κάνουν λόγo για μεγάλο (τετραψήφιο) αριθμό μεταναστών που εργάζονταν στον μέχρι πρότινος ευλογημένο κάμπο και διέμεναν σε παράγκες και χαμόσπιτα.

Ρωτούν αν ενδιαφέρθηκε κανένας γι’ αυτούς, αν υπάρχει κανένα νέο τους, αν κάποιος γνωρίζει κάτι.

Το θέμα από μόνο του είναι ανατριχιαστικό και γίνεται ακόμη χειρότερο με τη γνώση που έχουμε για το πώς έγινε η διάσωση πολλών ασυνόδευτων παιδιών στη Μακρυνίτσα. Σώθηκαν γιατί ανέλαβαν μόνοι τους κάτοικοι του Πηλίου να οδηγήσουν τα παιδιά και το προσωπικό μέσα από ασφαλή δρομολόγια στο βουνό που είχε μετατραπεί σε παγίδα θανάτου.

Μια σκέψη λοιπόν μπορούμε να κάνουμε για τους εργάτες γης που μέχρι χθες δούλευαν στον κάμπο;...

ΕΦ.ΣΥΝ.