Ο (εκ)βιασμός της δημοκρατίας...

Κώστας Βαξεβάνης

Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει Ουμπέρτο Εκο για να καταλαβαίνεις ότι καμιά αυταρχική εξουσία δεν επιβάλλεται σήμερα με δικτατορία. Γιατί να ενεργοποιείς τους σκληρούς μηχανισμούς των όπλων με υπόκρουση

από το κύλημα της ερπύστριας όταν μπορείς να χειραγωγήσεις την κοινή γνώμη με τις... εικόνες και τις γλυκές μουσικές που εκπέμπει μια τηλεόραση πλάσματος; Γιατί να μην επενδύσεις στην ψηφιακή ευκρίνεια του χρώματος και να διακινδυνεύεις στα σκοτάδια των συνωμοσιών;

Η δημοκρατία δεν ανατρέπεται πλέον με θορυβώδεις στρατηγικές. Αλλοιώνεται, εκφυλίζεται και τελικώς παραδίδεται, ενώ (και αυτό είναι το κύριο) ταυτόχρονα παράγεται η πεποίθηση πως ό,τι συμβαίνει είναι αναπόφευκτο αφού δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Ταυτόχρονα, οι πιο αντιδημοκρατικές θεωρίες και πρακτικές παράγονται στο όνομα της δημοκρατίας.

Από τον Τραμπ έως τη Μελόνι, τον Ορμπάν και τον Μητσοτάκη, ο δρόμος είναι ένας: αφού εξασφαλιστεί η εκλογική πλειοψηφία, η δημοκρατία απαλλάσσεται από όλα τα συστατικά της στοιχεία. Η πολιτική στηρίζεται στην εξαπάτηση και στα ψέματα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπερθεματίζει πάντα υπέρ της δημοκρατίας, την οποία έχει ευνουχίσει. Δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, αποφεύγει τη λογοδοσία, προσπαθεί να ελέγξει τη Δικαιοσύνη και τις ανεξάρτητες αρχές και επικρατεί κρατώντας σε στεγανά την ενημέρωση.

Από τα μεγάλα προβλήματα για τα οποία είναι εκ των πραγμάτων υπόλογος έως τις μικρές λεπτομέρειες μέσα από τις οποίες φαίνεται το δημοκρατικό ήθος, όλα φανερώνουν ότι ο Μητσοτάκης πάσχει δημοκρατικά.

Αυτές τις μέρες η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο πρόβλημα που έχει την υπογραφή Μητσοτάκη. Η φωτιά στον Εβρο καίει επί μέρες ενώ οι ανεπαρκείς δυνάμεις πυρόσβεσης περιμένουν να φτάσουν οι φλόγες στη θάλασσα. Πρόκειται για πυρκαγιά που ξέσπασε και εξελίσσεται σε μια περιοχή που θεωρητικά είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε καταστροφή, έως και στρατιωτική επέμβαση. Ακόμη και αν υιοθετηθούν τα αυθαίρετα επιχειρήματα της κυβέρνησης ότι για τη φωτιά ευθύνονται μετανάστες, πράκτορες, τρομοκράτες ή ένα φλεγόμενο κουνάβι, το συμπέρασμα είναι το ίδιο: το επιτελικό κράτος είναι ανίκανο να μας προστατέψει. Παράγει απλώς θεωρίες και σενάρια με τα οποία θα ασχοληθεί η κοινή γνώμη για να μην ασχοληθεί με το βασικό, που είναι γιατί δεν σβήνει η φωτιά.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Meteo, από την αρχή της χρονιάς η καμένη έκταση είναι κατά 270% μεγαλύτερη από τον ετήσιο μέσο όρο της εικοσαετίας 2002-22 παρότι υπάρχουν λιγότερες μεγάλες πυρκαγιές. Η κυβέρνηση αποδίδει την καταστροφή στην κλιματική αλλαγή. Απ’ ό,τι φαίνεται, μόνο η Ελλάδα πρέπει να έχει πρόβλημα με την κλιματική αλλαγή, αφού οι γειτονικές χώρες παρουσιάζουν μείωση των καμένων εκτάσεων (η Αλβανία έχει μείωση κατά 90% σε καμένες εκτάσεις, η Κροατία κατά 82%, το Μαυροβούνιο κατά 97%). 

Προφανώς η κλιματική αλλαγή είναι κάτι που σχετίζεται με τον Μητσοτάκη και τη διακυβέρνησή του και εκδηλώνεται σημειακά μέσα στο (πυρο)νέφος του μυαλού του. Ο πρωθυπουργός δεν αισθάνεται καμιά υποχρέωση να δώσει εξηγήσεις και ακόμη και κατά τη διάρκεια του κοινοβουλευτικού ελέγχου χρησιμοποιεί απλώς το 41% της εκλογής του ως άδεια για να ασχημονεί στο 100%.

Δεν υπάρχει σεβασμός στη δημοκρατία. Η τακτική είναι να διαμορφωθούν κάποια αφηγήματα με τα οποία θα εξαπατηθεί ή θα μπερδευτεί η κοινή γνώμη για να μην υπάρξουν βέλη εναντίον της κυβέρνησης. Και αυτό είναι πολύ εύκολο όταν τα μέσα ενημέρωσης είναι αυτοβούλως ξεδοντιασμένα και μασάνε με τα ούλα το μαλακό παντεσπάνι που αποφέρει η υποταγή τους.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η τακτική Μητσοτάκη είναι μια αγωνιώδης προσπάθεια να δικαιολογηθεί και όχι ασέβεια προς τη δημοκρατία. Είναι έτσι; Ο Μητσοτάκης εμφανίζει συστηματική ασέβεια στη δημοκρατία και στους θεσμούς από επιλογή. Την προηγούμενη βδομάδα η αφεντιά μου και η οικογένειά μου πέσαμε θύματα ενός τραμπούκου. Εμφανίστηκε την ώρα που δειπνούσαμε σε εστιατόριο και μπροστά στα μάτια της οκτάχρονης κόρης μου μου επιτέθηκε, με έβρισε, αποπειράθηκε να χτυπήσει τη σύντροφό μου και τελικώς χτύπησε τη μητέρα της, η οποία διακομίστηκε στο νοσοκομείο. 

Τον κύριο δεν τον γνώριζα. Δεν είχα μαζί του προσωπικές διαφορές. Μας επιτέθηκε γιατί, όπως είπε, δημοσίευσα το όνομά του στη λίστα Λαγκάρντ πριν από έντεκα χρόνια. Επιτέθηκε δηλαδή γιατί ήμουν δημοσιογράφος και έκανα τη δουλειά μου. Την επίθεση καταδίκασαν η ΕΣΗΕΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η Ελληνική Λύση και διεθνείς οργανώσεις. Ολοι δηλαδή πλην ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Πέντε μέρες μετά ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστος δέχτηκε κι αυτός επίθεση από επιχειρηματία. Και πάλι η επίθεση δεν αφορούσε προσωπικές διαφορές αλλά δημοσιεύματα, τη δουλειά του δημοσιογράφου. Η ΝΔ διά του κυβερνητικού εκπροσώπου αλλά και το ΠΑΣΟΚ έβγαλαν ανακοινώσεις κατά της επίθεσης και του δράστη.

Εδώ έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα δημοκρατίας ή αν θέλετε του ορισμού της. Με επιλεκτική ευαισθησία ο Κυριάκος Μητσοτάκης και o Νίκος Ανδρουλάκης αντιλαμβάνονται ως επίθεση στη δημοσιογραφία τους τραμπουκισμούς εναντίον του Παπαχρήστου αλλά όχι αυτούς εναντίον μου. Η δημοκρατία μπαίνει σε περίεργα μέτρα, κατά τα προσωπικά γούστα.

Το παράδειγμα της επίθεσης που αναφέρω έχει ιδιαίτερη σημασία, όχι γιατί είναι προσωπικό αλλά επειδή αποκαλύπτει ότι δεν έχουμε βιασμό της δημοκρατίας από τον Μητσοτάκη αλλά μια δημοκρατία με εκβιασμό. Το Documento και η αφεντιά μου αποκαλύψαμε το σκάνδαλο των υποκλοπών, με ονόματα, διευθύνσεις αλλά και διαλόγους. 

Αποκαλύψαμε ότι οι παρακολουθήσεις μέσω της ΕΥΠ και του Predator είχαν κοινό εγκέφαλο και στρατηγική. Δύο ανεξάρτητες αρχές επιβεβαίωσαν ότι η λίστα που δημοσιεύσαμε με τα υπό παρακολούθηση πρόσωπα ήταν πραγματική. Υπουργοί της κυβέρνησης, αρχηγοί των στρατιωτικών σωμάτων, δικαστές, δημοσιογράφοι και πολιτικοί ήταν υπό παρακολούθηση. Ανάμεσά τους και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης, ο οποίος θα έπρεπε να είναι ευγνώμων για τις αποκαλύψεις του Documento.

Η αποκάλυψη δεν οδήγησε στη διαμαρτυρία των θυμάτων. Αντιθέτως, τα θεσμικά πρόσωπα που υπήρξαν θύματα σιώπησαν και τελικώς ανέλαβαν υψηλές θέσεις από τον θύτη τους, τον Μητσοτάκη. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι βρισκόμασταν μπροστά σε μια παρανοϊκή συμπεριφορά, αλλά μάλλον, όπως πολύ νωρίς είχε πει ο ίδιος ο Ανδρουλάκης, «η κυβέρνηση με παρακολουθούσε με στόχο τον εκβιασμό μου» (Σκάι, 31.8.2022).

Ο ίδιος ο Ανδρουλάκης, που κατήγγειλε την πρόθεση του εκβιασμού, ακόμη και κατά την προεκλογική περίοδο κράτησε χαμηλούς τόνους απέναντι στον θύτη του. Οταν μάλιστα βρέθηκε απέναντί του στο ντιμπέιτ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να τον ρωτήσει «γιατί με παρακολουθούσατε, κ. Μητσοτάκη;». Ως σήμερα ο Ανδρουλάκης συμπεριφέρεται όπως κάποιος που κουκιά έφαγε και κουκιά μολογάει, παρότι έχει πεδίο δόξης λαμπρό για να διαπρέψει απέναντι στον απολογούμενο Μητσοτάκη.

Τι δείχνει η απόπειρα του πρωθυπουργού να αποδώσει στην κλιματική αλλαγή τη βιβλική καταστροφή του Εβρου από τις πυρκαγιές και πώς (δεν) εξηγούνται τα δύο μέτρα και σταθμά των προέδρων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απέναντι στις πρόσφατες περιπτώσεις τραμπουκισμού εναντίον δημοσιογράφων

Κι ας υποθέσουμε ότι τη χλιαρή του στάση γεννά το πολιτικό του έλλειμμα. Την παρέμβασή του ώστε να μη βγάλει το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωση καταγγελίας του τραμπουκισμού εναντίον μου τι τη γεννάει; Τι τον οδήγησε να οριοθετηθεί σιωπηλά και μουλωχτά με βάση τις επιθυμίες του Μητσοτάκη, ο οποίος δεν ήθελε να βγει ανακοίνωση για ένα δημοσιογράφο που έχει κάνει αποκαλύψεις σε βάρος του;

Δημιουργείται βάσιμα η εντύπωση ότι η λειτουργία του πολιτικού συστήματος αποδεικνύει ότι υπάρχει εκτός από βιασμός της δημοκρατίας και εκβιασμός της. Φυσικά ο Ν. Ανδρουλάκης μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποδείξει, σε όσα τον αφορούν, ότι δεν ισχύει. Μπορεί ακόμη να βγάλει ανακοίνωση καταγγελίας των τραμπουκισμών όπως έκανε για τον Γ. Παπαχρήστο. Περιμένω...

documentonews.gr