Σε ταληράκια...

Πρώτα συμπεράσματα από την εκλογική διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρώτον: Το πιο σημαντικό γεγονός είναι η τεράστια συμμετοχή. Ο αριθμός των ανθρώπων που εμφανίστηκαν για να ψηφίσουν ήταν κάτι που κανείς δεν περίμενε.

Δεύτερον: Ο Τσίπρας είναι παρών. Οι περισσότεροι άνθρωποι που πήγαν να ψηφίσουν πήγαν με τη σκέψη τους στον Τσίπρα. Άσχετα με το τι ψήφισαν.

Τρίτον: Ο Κασσελάκης είναι... τεράστια έκπληξη, αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι πριν μερικές εβδομάδες κανείς δεν θα τον θεωρούσε παίκτη αξιώσεων στο παιχνίδι της εκλογής προέδρου.

Και τέταρτον: Η εκλογή δεν έληξε από τον πρώτο γύρο. Υπάρχει δεύτερος την επόμενη Κυριακή.

Αυτό σημαίνει ότι το παιχνίδι δεν θα είναι για έναν, όπως την περίοδο της προεδρίας Τσίπρα. Όποιος και αν βγει θα έχει έναν ισχυρό δεύτερο.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για να εξασφαλίσει τη συνοχή του και να μπορέσει να ανασυγκροτηθεί γρήγορα χρειάζεται συνθέσεις.

Για να κάνει συνθέσεις πρέπει να συζητήσει ώριμα και πολιτικά. Μόνο σε αυτή την περίπτωση θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει με θετικό τρόπο τις διαδικασίες εκλογής προέδρου και την απροσδόκητη κινητοποίηση της βάσης.

Η άλλη επιλογή είναι να συνεχίσει να τρώγεται και μετά την εκλογή προέδρου. Όποιος ή όποια και αν είναι.

Γιατί το λέμε αυτό:

Γιατί στην περίοδο προ της εκλογής τα φαινόμενα τοξικότητας και έντασης κυριάρχησαν με τρόπο που δεν δικαιούται κανείς να κάνει ότι δεν είδε.

Και γιατί αυτό δεν βοηθάει σε τίποτα και κανέναν. Είναι μια τεράστια τρύπα στα πλευρά του σκάφους.

Δεν είναι η ώρα, λοιπόν, να κυνηγάει ο ΣΥΡΙΖΑ την ουρά του. Και να προσπαθεί ο μισός να κατηγορήσει τον άλλον μισό για ό,τι έγινε ή δεν έγινε μέχρι σήμερα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιστρέψει από σήμερα στην πολιτική. Γιατί είμαστε σε μια συγκυρία που η χώρα βουλιάζει στη λάσπη και ο Μητσοτάκης παραδέρνει χωρίς αντιπολίτευση να τον πιέζει.

Γι’ αυτό:

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξεκολλήσει από τη λογική του νικητή και του ηττημένου στις εσωτερικές διαδικασίες.

Ο,τι γίνει στον δεύτερο γύρο διαμορφώνει έναν χώρο στον οποίο τα πράγματα θα τα ρυθμίζουν η εσωκομματική δημοκρατία και οι ώριμες πολιτικές διαδικασίες.

Και πρέπει να μπει ένα φρένο στην τοξικότητα. Γιατί η τοξικότητα, ακόμα και όταν είναι περιθωριακή, παράγει τοξικότητα και αυτοπολλαπλασιάζεται. Ειδικά στο περιβάλλον των κοινωνικών μέσων.

Ευθύνη όλων λοιπόν, και των νικητών και των χαμένων, είναι η αποκατάσταση του κλίματος εσωτερικής ισορροπίας και συνεννόησης.

Και η λειτουργία εσωτερικών δημοκρατικών διαδικασιών, με τις οποίες θα παίρνονται οι αποφάσεις.

Και αυτό είναι ευθύνη και του Κασσελάκη και της Έφης, αλλά και του Τσίπρα.

Και προϋποθέτει ωριμότητα. Και υπέρβαση των αρνητικών χαρακτηριστικών που άφησαν το αποτύπωμά τους στον πρώτο γύρο της εκλογής προέδρου.

Κανένας δεν μπορεί να κερδίσει πολιτικές μάχες παίζοντας παιχνίδια στο εσωτερικό του κόμματος. Αυτό είναι που οδηγεί κατευθείαν στο 3%.

Αυτό που κερδίζει είναι ένα κόμμα που δείχνει σίγουρο για τον εαυτό του, τα στελέχη του, τις επεξεργασίες του και το πρόγραμμά του.

Πάμε, λοιπόν, σε έναν δεύτερο γύρο με ωριμότητα και προοπτική. Και ας κερδίσει αυτός ή αυτή που είναι να κερδίσει.

Και κυρίως: Πάμε να βρούμε έναν τρόπο να κινητοποιήσουμε όλον αυτόν τον κόσμο που ήρθε να ψηφίσει. Γιατί αυτό είναι το κλειδί για μια νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.

"Ο Σχολαστικός"

Η ΑΥΓΗ