Συλλέκτης... σκανδάλων...

Τζορτζ Οσμπορν , πρώην υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας, νυν πρόεδρος του Δ.Σ. του Βρετανικού Μουσείου..

 

Τυπικός εκπρόσωπος της upper class, βαρονέτος, με σπουδές «αριστείας», οπαδός ενός ανελέητα σκληρού νεοφιλελευθερισμού, που -όπως κάθε νεοφιλελεύθερος που σέβεται τον εαυτό του- έχει στο ενεργητικό του ένα σκάνδαλο («Yacht-gate», 2008), ιδανικός συνομιλητής του Ελληνα πρωθυπουργού στις κεκλεισμένων των θυρών συνομιλίες για τα Γλυπτά του Παρθενώνα...

«Πολύ μετά την αναχώρησή του για πιο ηλιόλουστα περιβάλλοντα στο Σίτι του Λονδίνου οι λογαριασμοί από την οικονομική του διαχείριση εξακολουθούν να έρχονται - και θα συνεχίσουν για πολύ ακόμη. Η σημερινή κρίση στην υγεία, την παιδεία και τη φροντίδα των ηλικιωμένων, η ύφεση των περισσότερων τοπικών-κοινωνικών υπηρεσιών, η στασιμότητα του προσδόκιμου ζωής και η αύξηση των καταγεγραμμένων βίαιων εγκλημάτων έχουν όλα τις ρίζες τους στην καταστροφική -και τελικά ανεπιτυχή- απόπειρά του να ανταποκριθεί στο έλλειμμα. Πρόσφατα σε έρευνα για τον Covid, ο Τζορτζ Οσμπορν ρωτήθηκε εάν, ως αποτέλεσμα της λιτότητας, το Ηνωμένο Βασίλειο εισήλθε στην πανδημία με εξαντλημένες δημόσιες υπηρεσίες. Και φυσικά, τα αρνήθηκε όλα».

Μικρό απόσπασμα από έναν ποταμό λέξεων που αφιέρωσε ο Κρις Μάλιν στις 19 Ιουλίου κάνοντας τον απολογισμό της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσε ο Οσμπορν ως υπουργός Οικονομικών από το 2010 έως το 2016, ως άλτερ έγκο του Ντέιβιντ Κάμερον (με τον οποίο λεγόταν ευρέως ότι συγκυβερνούσαν) και ως «αρχιτέκτονας της λιτότητας όπως είναι έκτοτε γνωστός. Το άρθρο του Μάλιν (στην ιστοσελίδα prospectmagazine) δεν κρύβει τις προθέσεις του ήδη από τον τίτλο («Ηταν ο Τζορτζ Οσμπορν ο χειρότερος υπουργός Οικονομικών που πέρασε ποτέ;»), αλλά πάλι μπορεί κάποιος να το αποδώσει σ’ έναν Εργατικό και κατεξοχήν πολιτικό αντίπαλο του Οσμπορν.

Αλλά αυτή την εικόνα του τελευταίου ως τυπικού εκπροσώπου της upper class (είναι άλλωστε βαρονέτος), με σπουδές «αριστείας», οπαδού ενός ανελέητα σκληρού νεοφιλελευθερισμού, που όπως κάθε νεοφιλελεύθερος που σέβεται τον εαυτό του έχει στο ενεργητικό του ένα σκάνδαλο (εν προκειμένω το «Yacht-gate», όταν το 2008, σε ένα πάρτι του Ν. Ρότσιλντ στην Κέρκυρα, ο Οσμπορν είχε προσπαθήσει να αποσπάσει από τον Ρώσο μεγιστάνα αλουμινίου Ολεγκ Ντεριπάσκα δωρεά £ 50.000), την έχουν αναπαραγάγει κι άλλοι.

Οι Financial Times π.χ., που έχουν διαβεβαιώσει ακόμα ότι είναι «επιθετικός στην εξωτερική πολιτική, με δεσμούς με τους νεοσυντηρητικούς της Ουάσινγκτον και ιδεολογικά αφοσιωμένος στον περιορισμό των κρατικών παροχών και στις πολιτικές λιτότητας».

Είναι επίσης γνωστός ως α) εκπρόσωπος «των σκοτεινών τεχνών της πολιτικής», καθώς «με αξιοθαύμαστη επιδεξιότητα» μαζί με τον Κάμερον «κατάφεραν να πείσουν μια μερίδα της κοινής γνώμης ότι η οικονομική οδύνη από το 2008 και μετά προκλήθηκε από τη διαχείριση των Εργατικών», β) ιδρυτής και κύριος εκφραστής της Northern Powerhouse Partnership, «που συγκεντρώνει ηγέτες επιχειρήσεων και πολιτικούς για την προώθηση της περιφερειακής αποκέντρωσης (...) και την ενίσχυση των επενδύσεων στον αγγλικό Βορρά», γ) πολιτική προσωπικότητα που εκπροσωπεί επάξια τον ορισμό «κυλιόμενη πόρτα», καθώς με μια αξιοσημείωτη «κινητικότητα» έχει βρεθεί από την ηγεσία των Συντηρητικών υποψήφιος για την αντικατάσταση της Λανγκάρντ ως επικεφαλής του ΔΝΤ ή και της προεδρίας του BBC, από τη δημοσιογραφία της Daily Telegraph (αν και νωρίτερα είχε απορριφθεί από τον Economist και τους Times) στην προεκλογική εκστρατεία του Τζον Μέιτζορ, αργότερα στην υποστήριξη της υποψηφιότητας του Μπόρις Τζόνσον για την ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος ή και σύμβουλος μερικής απασχόλησης της BlackRock, με αστρονομικές απολαβές, κι από εκεί στην έκδοση της Evening Standard και το 2021 μέλος της τράπεζας επενδύσεων Robey Warshaw LLP και πρόεδρος του Δ.Σ. του Βρετανικού Μουσείου.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Οσμπορν θα ήταν ιδανικός συνομιλητής του Ελληνα πρωθυπουργού. Και ήταν στις κεκλεισμένων των θυρών συνομιλίες για τα Γλυπτά του Παρθενώνα τις οποίες επιδίωξε ο κ. Μητσοτάκης. «Ο Οσμπορν άκουγε με προσοχή, βλέποντας απέναντί του έναν άνθρωπο με τον οποίον θα μπορούσε να συνεργαστεί», διαβεβαιώνει τον Φεβρουάριο του 2023 το πρώτο δημοσίευμα των FT που αποκαλύπτει τις μυστικές διαπραγματεύσεις.

Ας εικάσουμε ότι αφού στις συναντήσεις δύο ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά θα προηγούνταν ανταλλαγές απόψεων για θέματα οικονομικής φύσεως, θα συζητιόταν «μυστικά» μια επωφελής συμφωνία για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Επωφελής για ποιον; «Συμφωνία win-win» για το Μουσείο, αποκάλεσαν βρετανικά Μέσα το περιεχόμενο των συζητήσεων. «Ο Οσμπορν έβλεπε τον Ελληνα πρωθυπουργό ως έναν αποτελεσματικό τεχνοκράτη, λέγοντας αστειευόμενος ότι ο αγγλόφιλος Μητσοτάκης είναι «ο Ρίσι Σούνακ της Ελλάδας», διαβεβαίωνε η εφημερίδα.

Το σχέδιο του Οσμπορν είναι ότι «σε αντάλλαγμα για μερικά από τα Γλυπτά του Παρθενώνα, η Αθήνα θα δάνειζε ελληνικούς θησαυρούς στο Λονδίνο ως “εγγύηση”(...)» Και πως «όταν θα έληγε το δάνειο, τα Γλυπτά θα επιστρέφονταν στο Λονδίνο, αλλά ένα μεγαλύτερο μέρος τους θα στελνόταν ταυτόχρονα στην Αθήνα, καθιστώντας την Ελλάδα μόνιμη κατοικία για τα Γλυπτά ανά πάσα στιγμή». Σε μια επόμενη συνάντηση ο Κ. Μητσοτάκης «είπε στον Οσμπορν ότι θέλει να επιστραφεί η ζωφόρος μόνιμα, όχι ως δάνειο και όχι τμηματικά. Πάντως και οι δύο πιστεύουν ότι μια συμφωνία είναι δυνατή».

Λίγους μήνες μετά, την ώρα που το μεγα-σκάνδαλο με τις κλοπές εκατοντάδων αντικειμένων από το Βρετανικό Μουσείο συνταράζει ολόκληρο τον κόσμο, πολλοί επικαλούνται το γεγονός ότι η διεύθυνση και η διοίκηση είχαν προειδοποιηθεί τουλάχιστον από το 2021, αναγνωρίζουν στον Οσμπορν ότι κατόρθωσε να κρατήσει μυστική την έρευνα που διεξαγόταν από τον Ιανουάριο, αλλά δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι το πανίσχυρο πολιτικό του προφίλ θα τον προφυλάξει και αυτή τη φορά από τους κραδασμούς.

Επιμένουν επίσης ότι στη μακρά διαδικασία εντοπισμού, ταυτοποίησης κι επανάκτησης των κλεμμένων αντικειμένων κι ενώ το Μουσείο επέδειξε πρωτοφανή αβελτηρία, για τον επόμενο χρόνο τουλάχιστον δεν υπάρχει περίπτωση συμφωνίας - ειδικά μάλιστα όταν το σκάνδαλο νομιμοποίησε το αίτημα επαναπατρισμού των θησαυρών τους και για άλλες χώρες όπως η Κίνα ή η Νιγηρία.

Το Βρετανικό Μουσείο μετρά τις πληγές του, ο Οσμπορν δεν έχει χάσει ωστόσο την αυτοπεποίθηση που έγινε υπεροψία όταν εξήρε την «αυτοσυγκράτηση» της ελληνικής πλευράς ως προς τον δημόσιο σχολιασμό του σκανδάλου αλλά και όταν εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι οι διμερείς διαπραγματεύσεις μπορούν να συνεχιστούν. Μπορούν; Μέχρι πρότινος το Βρετανικό Μουσείο πρόβαλλε ως ένας από τους ισχυρότερους και ασφαλέστερους μουσειακούς θεσμούς. Καθώς αυτό κατέρρευσε, ακόμα και η διαπραγματευτική διαλλακτικότητα έναντι του Οσμπορν από τον Ελληνα πρωθυπουργό, που θέλει διακαώς να πιστωθεί την υλοποίηση του εθνικού οράματος της Μελίνας, θα ήταν αυτή την περίοδο μια επιλογή ίσως πιο ριψοκίνδυνη κι από το περιεχόμενο μιας συμφωνίας που θα βάφτιζε αλλιώς έναν μακροχρόνιο μεν, «δανεισμό» πάντως.

Γιατί τον επιλέξαμε

Παρά το τεράστιο σκάνδαλο που συνταράσσει το Βρετανικό Μουσείο, αποφεύγοντας την αυτοκριτική, εξήρε, μάλλον προσβλητικά τελικά, την «αυτοσυγκράτηση» της ελληνικής πλευράς ως προς τον δημόσιο σχολιασμό του σκανδάλου και εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι οι διμερείς διαπραγματεύσεις μπορούν να συνεχιστούν.

efsyn.gr