Τώρα να σοβαρευτούμε;...

Φαντάσου να έχεις ένα εργοστάσιο. Να έχεις επενδύσει σε μηχανήματα, να έχεις προσλάβει εργάτες δεκάδες, να έχεις φτιάξει τον αύλειο χώρο με τα δέντρα, τα γκαζόνια και τα βασιλικά του, να έχεις εμπιστευτεί έναν επιστάτη που δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά, να του ανανεώνεις τη θητεία (γιατί τέτοιο στουρνάρι είσαι ή τόσο άχρηστος και συμφεροντολόγος όσο αυτός είσαι - παίζουν και τα δύο ως σενάριο, ίσως και... ταυτόχρονο) επειδή σου έφερε κέρδος 50 ευρώ τον μήνα, διαλύοντας τους εργάτες στη δουλειά, και να έχεις και έναν υπεύθυνο στο Γραφείο Τύπου να σου φτιάχνει την εικόνα σου ως εργοστασιάρχη, να σε «στολίζει» επαρκώς ώστε να νιώθεις υπέροχα, συγκλονιστικά, αλησμόνητα και να σε «πουλάει» (με το αζημίωτο) ως ό,τι καλύτερο έχει συμβεί σε αυτή την πλάση.

Ελα όμως που έρχεται φωτιά και πλημμύρα. Και καταστρέφονται όλα: εργοστάσιο, μηχανήματα, πεθαίνουν εγκλωβισμένοι όλοι οι εργάτες, καίγονται τα δέντρα και τα βασιλικά, πνίγεται και ο σκύλος-φύλακας, ο επιστάτης φέρνει τα ΜΑΤ για να δείρουν τις οικογένειες των νεκρών που ψάχνουν τους δικούς τους... Οσο για τον υπεύθυνο της εικόνας σου, αυτός γράφει. Και τι γράφει; Πως «είναι ώρα να σοβαρευτούμε».

Τι κάνεις τότε;... Γιατί έγραψε τώρα -απ’ όλες τις στιγμές, τώρα το έγραψε- ο κ. Παπαχελάς πως «τώρα έχει έλθει η ώρα της μηδενικής ανοχής στη διαφθορά και στην κακοδιαχείριση» και πόσα ακόμη γράφει στο άρθρο του «Ή θα σοβαρευτούμε ή θα βουλιάξουμε»; Το να υποστηρίζει όλα όσα έγραψε τόσο αργά, μετά την απόλυτη καταστροφή, προφανώς για τον ίδιο έχει κάποιο νόημα... Και αυτό το «νόημα» με προβληματίζει βαθιά.

Νόρα Ράλλη

efsyn.gr