Και τώρα τι;...

Τάσος Παππάς

Ανατροπή; Σίγουρα. Οταν ξεκίνησε η κούρσα της διαδοχής και πριν από την κατάθεση της υποψηφιότητας Κασσελάκη σχεδόν όλοι έλεγαν ότι θα είναι μια ήσυχη αναμέτρηση και η κ. Αχτσιόγλου έμοιαζε φαβορί. Εύκολα ή δύσκολα θα τερμάτιζε πρώτη και αρκετοί δεν απέκλειαν ότι θα... μπορούσε να κερδίσει από τον πρώτο γύρο.

Η εσωκομματική μάχη δεν είχε εξάρσεις, οι πολιτικές διαφορές ήταν εντός πλαισίου και όλοι συνέκλιναν στην εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. θα συνεχίσει να πορεύεται σε χαμηλούς τόνους. Οι προβλέψεις για τη συμμετοχή του κόσμου ήταν συγκρατημένα απαισιόδοξες. Ο στόχος των 150.000 πολιτών που είχαν πάει να ψηφίσουν τον Τσίπρα έμοιαζε απλησίαστος. 

Ενας αριθμός κοντά στις 50.000 θα ικανοποιούσε τον κομματικό μηχανισμό και τα στελέχη. Τα μέλη του κόμματος συμμετείχαν περισσότερο εξ υποχρεώσεως στη συζήτηση για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., η κοινωνία είχε αλλού την προσοχή της.

Τα πάντα άλλαξαν με την εμφάνιση Κασσελάκη. Οχι από την αρχή γιατί οι περισσότεροι πίστευαν ότι δεν θα έχει τύχη, αλλά σιγά σιγά το όνομα του κ. Κασσελάκη άρχισε να μπουκάρει από πόρτες, παράθυρα και χαραμάδες στα κεντρικά γραφεία, στα τοπικά γραφεία των οργανώσεων (όσα ήταν ανοικτά) και στα σπίτια των μελών και των οπαδών του κόμματος. Δίπλα στις εύλογες απορίες του τύπου «Ποιος είναι αυτός;», «Από πού ξεφύτρωσε;», 

«Τι χαλεύει στην Αριστερά ένας τύπος που δεν ήταν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ;», «Ποιος τον φύτεψε;», άρχισε να αναπτύσσεται μια φιλολογία που κι αυτή ενσωμάτωνε πλήθος ερωτημάτων με κορυφαίο το «Λες να μας προκύψει πρόεδρος;». Ο κ. Κασσελάκης μπήκε σαν ταύρος σε υαλοπωλείο.

Αν έλεγες σε κάποιον από τους παράγοντες του κόμματος που έχει φάει την πολιτική με το κουτάλι και έχει κάνει πολλά χιλιόμετρα στον στίβο της Αριστεράς ότι θα διεκδικήσει με αξιώσεις την ηγεσία ένας νεαρός, χωρίς ένσημα στην πολιτική, χωρίς περγαμηνές στην Αριστερά, χωρίς ίχνη στο κομματικό έδαφος και τις ιδεολογικές παραστάσεις της παράταξης, θα σε χαρακτήριζε τουλάχιστον γραφικό. 

Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου επιβεβαίωσε σε άλλους τις ελπίδες, σε άλλους τους φόβους. Ο κ. Κασσελάκης έχει καθαρό προβάδισμα και είναι το ακλόνητο φαβορί. Ωστόσο, είτε αυτός εκλεγεί πρόεδρος, είτε καταφέρει η κ. Αχτσιόγλου να ανατρέψει τους συσχετισμούς, η επόμενη μέρα βάζει μπροστά στη νέα ηγεσία τρία καθήκοντα:

● Το πρώτο καθήκον είναι να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ενωμένο. Θα μπορέσει; Είναι η διάσπαση αναπόφευκτη; Η πρόκληση θα είναι μεγάλη. Θα υπάρχουν ικανοποιημένοι και δυσαρεστημένοι. Κάποιοι από τους δυσαρεστημένους θα επιλέξουν τη ρήξη και την αποχώρηση, πιστεύοντας ότι η νέα κατάσταση δεν τους εκφράζει. 

Κάποιοι από τους ικανοποιημένους μπορεί να συμπεριφερθούν αυταρχικά και να υποχρεώσουν μερικούς συντρόφους τους να αναχωρήσουν είτε για τα σπίτια τους είτε για νέες περιπέτειες στην περιοχή της ευρύτερης Αριστεράς. 

Θα εξαρτηθεί από τη στάση που θα κρατήσει ο νέος ή η νέα αρχηγός. Τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών εκ των υστέρων και οι αντιλήψεις ιδεολογικής καθαρότητας έχουν προκαλέσει πολλές διασπάσεις στα κόμματα της Αριστεράς. Συμφέρει αυτό τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.;

● Το δεύτερο καθήκον είναι να επαναπλασαριστεί ως κόμμα εξουσίας. Η διπλή εκλογική ήττα στα όρια της συντριβής έθεσε εν αμφιβόλω αυτόν τον ρόλο. Οφείλει ο/η νέος/α πρόεδρος να επινοήσει και να εφαρμόσει εκείνες τις πολιτικές που θα καταστήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στην παρούσα φάση υπολογίσιμη δύναμη αντιπολίτευσης και στη συνέχεια κυβέρνηση σε αναμονή.

● Το τρίτο καθήκον είναι η αποσαφήνιση της ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματος. Στην Αριστερά με ολίγη από Κέντρο; Προς το Κέντρο με ολίγη από Αριστερά; Χωρίς σαφείς ταξικές αναφορές; Ενα κόμμα χυλός τόσο ευρύχωρο που θα βολεύει τους πάντες και δεν θα χαλάει χατίρι σε κανέναν; Αυτονόητα ερωτήματα. Δύσκολες απαντήσεις...

efsyn.gr