Το γεγονός αυτό καθαυτό της δολοφονίας του Αντώνη στον Πειραιά δεν χωράει ιδιαίτερης ανάλυσης. Όσο εξοργιστική και σοκαριστική είναι η εικόνα που βλέπουμε από το βράδυ της Τρίτης άλλο τόσο ξεκάθαρο είναι τι έγινε.
Από όταν είδα, όμως, το βίντεο, διάφορα πράγματα τριβελίζουν το μυαλό μου. Κυρίως πώς... φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε τόση απανθρωπιά συσσωρευμένη σε λίγα δευτερόλεπτα. Αν πούμε ότι έτυχε να βρεθούν κάποιοι κακοί άνθρωποι να πετάξουν τον 36χρονο στη θάλασσα, απλά παραβλέπουμε το πρόβλημα. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτό που συνέβη.
Ακόμα και αυτό που ακούστηκε στην αρχή, ότι δεν είχε εισιτήριο (που τελικά είχε), δεν δικαιολογεί καμία επιθετική ενέργεια ενάντια σε έναν άνθρωπο. Ούτε κλοτσιές μέσα στο πλοίο ούτε τον πνιγμό του εκτός. Όλα αυτά τα στοιχεία της υπόθεσης, αν είχε εισιτήριο, αν πήγε αργοπορημένος κ.λπ., δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στην κοινωνία μας.
Λέμε συχνά πυκνά «να μην συνηθίσουμε το τέρας». Η συγκεκριμένη φράση σήμερα μοιάζει περισσότερο με αναγκαία κατεύθυνση, παρά με χιλιοειπωμένο κλισέ. Όχι μόνο γιατί το τέρας είναι ανάμεσά μας και το βλέπουμε, αλλά διότι φοβάμαι ότι η συνήθεια δεν είναι κάτι ξένο πλέον στους πολίτες αυτής της χώρας.
Η ατομική οδός που έχει επικρατήσει σήμερα δεν είναι απλά μία κατάσταση. Έχει συνέπειες. Η ανθρωπιά δεν είναι προνόμιο όλων ούτε αυτονόητη. Συνδέεται με συλλογικούς και κοινωνικούς αγώνες. Όταν απουσιάζουν αυτοί, το σκοτάδι γίνεται συνήθεια και μαυρίζει τα νερά που ταξιδεύουμε.
Μα το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Αυτή η αναμονή πριν μάθουμε όλη την πληροφορία, για να καταδικάσουμε τη δολοφονία ενός ανθρώπου...
Αντώνης Ραυτόπουλος
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου