Η Αχτσιόγλου και ο διάχυτος σεξισμός...

Μέσα στην αναταραχή των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ένα σύντομο σχόλιο για τα πολλά επίπεδα του σεξισμού στον δημόσιο και πολιτικό διάλογο.

Ακούστηκαν, δυστυχώς και από σοβαρά άτομα της Αριστεράς, ιδίως άνδρες, έντονα... επιχειρήματα υπέρ του να μην πάει το κόμμα σε β' γύρο εκλογών, γιατί δεν χρειάζεται, είναι περιττό, δεν έχει νόημα. Σήμερα, επιπλέον, ακούστηκε η πρόταση του κ. Κασσελάκη ουσιαστικά να μη γίνει ντιμπέιτ, αλλά να πάνε μαζί περιοδεία με την Έφη Αχτσιόγλου -αναφερόμενος μάλιστα ο ίδιος σε εκείνη με το μικρό της όνομα, Έφη, αντίθετα με τον πρώην συνυποψήφιό του Ευκλείδη Τσακαλώτο, που τον τίμησε στην ίδια ανάρτηση με ολόκληρο το ονοματεπώνυμό του. 

Τα επιχειρήματα υπέρ της ακύρωσης του β' γύρου εκλογών, όπως και η πρόταση αυτή του Στέφανου Κασσελάκη προς τη συνυποψήφιά του, εγείρουν εκτός από αμιγώς πολιτικά επιχειρήματα περί εσωτερικών δημοκρατικών διαδικασιών κ.λπ., και ένα άλλο καίριο ζήτημα: αυτό του υφέρποντα σεξισμού που τα διακρίνει.

 

Ο σεξισμός λειτουργεί με πολλούς τρόπους, άλλοτε σαφείς και αναντίρρητους και, συχνότερα, με τρόπους υποδόριους και διάχυτους. Τα σχόλια π.χ. περί εξωτερικής εμφάνισης ή νοικοκυροσύνης μιας γυναίκας είναι η εύκολα αναγνωρίσιμη κορυφή του παγόβουνου. Από κάτω όμως είναι η ευκολία προς επιχειρήματα που την τοποθετούν αυτονόητα στη δεύτερη θέση, που της προτείνουν να συμβιβαστεί, να είναι ικανοποιημένη ως συνοδός σε κοινή περιοδεία με τον πρώτο και πιθανότερο επόμενο «αρχηγό», που θεωρούν ότι δεν χρειάζεται καν να παλέψει παραπάνω για τη διεκδίκηση της θέσης της επικεφαλής.

Δεν νομίζω, για παράδειγμα, αν ο Τσακαλώτος ήταν ο δεύτερος υποψήφιος, ότι τόσο άνετα θα πρότεινε το ίδιο περί κοινής περιοδείας ο πρώτος συνυποψήφιός του -και αν το έκανε, δεν νομίζω ότι αυτό θα περνούσε χωρίς αντιδράσεις πολλών σοβαρών ανθρώπων, ανεξαρτήτως εσωτερικού «στρατοπέδου». Σε μια γυναίκα όμως θεωρείται ευκολότερα ότι ταιριάζει η δεύτερη θέση ή η αφομοίωση από κάποιον ισχυρότερο και, επιπλέον, αν εκείνη δεν δηλώσει πως το δέχεται αυτό αμαχητί και διατηρήσει την αυτονομία και την ανεξαρτησία των ιδεών και της εκστρατείας της, αμέσως χαρακτηρίζεται ως διχαστική ή αδίστακτη. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον (και ανησυχητικό) είναι ότι τώρα αντιμετωπίζεται έτσι μια γυναίκα που έχει ισχυρό πολιτικό περιεχόμενο -άσχετα αν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί με αυτό-, σε αντίθεση με τον συνυποψήφιό της που ακόμα δεν έχει δώσει ανάλογα δείγματα γραφής και εκ των πραγμάτων δε φέρει ανάλογη πολιτική εμπειρία. Δεν τολμούμε να φανταστούμε πώς θα αντιμετωπιζόταν κάποια πιο άπειρη ή φτωχή ιδεολογίας γυναίκα πολιτικός.

Θέλει επομένως πολλή δουλειά η αποδόμηση τέτοιων δήθεν σοβαρών πολιτικών επιχειρημάτων -και αξίζει υποστήριξη απέναντι σε αυτά η Έφη Αχτσιόγλου. Όχι όμως λόγω αδυναμίας της ίδιας -ο πολιτικός δυναμισμός και η εμπειρία της είναι υπεραρκετά. Αλλά επειδή αφορά όλες μας, και πρέπει να αφορά και την Αριστερά, η σεξιστική απόπειρα αφοπλισμού των πολιτικών επιχειρημάτων της. Γιατί η ίδια η Αριστερά, και όχι μόνο η υποψήφια πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αξίζει μία εσωκομματική προεκλογική διαδικασία αντάξια των ιδεών και των αξιών της.

Έλενα-Όλγα Χρηστίδη (Ψυχολόγος, Επ. Συνυπεύθυνη Orlando LGBT+)

efsyn.gr