Η αγορά του δήμου...

Ενα εφετζίδικο πλην ενδιαφέρον λεκτικό σχήμα των ημερών, για όσα πρωτοφανή έζησε η πολιτική ζωή αυτό το τελευταίο διάστημα, είναι ότι επιχειρήθηκε, με όρους χρηματιστηρίου, μια επιθετική εξαγορά ενός κόμματος, αυτού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βέβαια, αν δει κανείς το θέμα από την ανάποδη, θα μπορούσε να μιλήσει για απίστευτα μεγάλη προθυμία μικρομετόχων να... ξεπουλήσουν όσο όσο και μάλιστα στην κάθοδο, από τη στιγμή που εμφανίστηκε επενδυτής πρόθυμος για εξαγορά. Κάτι που, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, προδίδει πανικό.

Στην πολιτική, βέβαια, ο μόνος που ενδέχεται να δαπανά άμεσα πραγματικό χρήμα είναι ο πολιτικός, ως επένδυση για το μέλλον. Υπάρχει πιθανότητα φυσικά να δαπανήσει ελάχιστα, αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο στη σημερινή εποχή της εικόνας και η όποια δαπάνη του κατά κανόνα κατευθύνεται στη διαφήμιση και όχι στους «μικρομετόχους». Οι τελευταίοι, πάλι, αγοράζουν συνήθως ελπίδα με μόνο αντίτιμο την προσοχή τους και την ψήφο τους.

Αν είναι να πληρώσουν και χρήματα, αυτά θα τα πληρώσουν αργότερα, μέσω της φορολογίας, του πληθωρισμού, του παγώματος μισθών. Πάντως στην τωρινή περίπτωση, περισσότερο από ελπίδα κάποιοι φαίνεται να θέλησαν να αγοράσουν παρηγοριά απέναντι στην απελπισία, με ό,τι σημαίνει αυτό για το τι θα γίνει μόλις περάσει η επήρεια του φαρμάκου. Και κάποιοι άλλοι μπορεί να θέλησαν να αγοράσουν απλώς εκδίκηση.

Βέβαια καθόλου δεν αποκλείεται, ένας αμφισβητούμενος υποψήφιος, ακόμη και ουρανοκατέβατος, να αποδειχθεί ικανός πολιτικός και οι ψηφοφόροι του να δικαιωθούν αναδρομικά. Αλλά επειδή αυτό κανείς δεν μπορεί να το ξέρει από τώρα, μπορεί να σχολιάσει μόνο τα ήδη γνωστά. Και να εστιάσει σε μια νέα σκληρή αλήθεια που, ως συνήθως, υπήρχε μπροστά στα μάτια όλων και κανείς δεν την έβλεπε: η ορολογία που γνωρίζουμε, περί κομμάτων που υπηρετούν ή δεν υπηρετούν συμφέροντα, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί παρωχημένη.

Γιατί αποδείχθηκε ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, η «απόκτηση» ενός κόμματος, μικρού ή μεγάλου, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο άμεσης επιχειρηματικής ενέργειας. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιος αγοράζει επιρροή εντάσσοντας στο χαρτοφυλάκιό του και μια ποδοσφαιρική ομάδα, μπορεί να επιχειρήσει να αγοράσει επιρροή εντάσσοντας στο χαρτοφυλάκιό του ένα κόμμα. Η επένδυση ενέχει ρίσκο, μπορεί να αποτύχει, αλλά είναι μάλλον σχετικά φτηνή.

Με αυτά και με τ’ άλλα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο του οποίου εκφάνσεις έχουμε δει οπωσδήποτε πολλές και στο εξωτερικό, αλλά που στην Ελλάδα εμφανίζεται με νέους όρους. Στην καινούργια αυτή κατάσταση, η αγορά, δυνητικά πάντα, δεν θέλει κατ’ ανάγκην απλώς να απομυζήσει κρατικούς πόρους μέσω ενός αδύναμου πολιτικού συστήματος, αυτό είναι επίσης παρωχημένη αντίληψη, αλλά μπορεί να θέλει να εντάξει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα κατευθείαν στους κόλπους της. Ωστε αυτό να γίνει, δηλαδή, τμήμα της αγοράς.

Σε αυτό το πλαίσιο η αγορά του δήμου γίνεται πια παρελθόν, ενώ η αγορά ενός δήμου πολύ πιο σοβαρή πιθανότητα. Τυχόν αθωότητα δεν αποτελεί δικαιολογία, απλώς μειώνει το χρηματικό αντίτιμο της απορρόφησης...

Μανώλης Πιμπλής

efsyn.gr