Ανοίγει λοιπόν ξανά το θέατρο του Λυκαβηττού την ερχόμενη Παρασκευή ύστερα από 15 χρόνια, περιπέτειες, αιφνίδια σφραγίσματα, καθυστερήσεις, εργασίες, φήμες. Και η είδηση από μόνη της είναι βέβαιο ότι κεντρίζει έναν σωρό συνειρμούς. Γιατί για την πλειονότητα των κατοίκων αυτής της... πόλης -και όχι μόνο- ο Λυκαβηττός με κάτι πολύ δικό μας συνδέεται.
«Σκαστοί» με την πρώτη μας ροκ συναυλία; Τζαζ; Μπλουζ; «Με τη βραδιά που έπεσε ξύλο με τις “Τρύπες”»; Με Ντίλαν; Κοέν; Τη συναυλία του Μίκη; Τις συναυλίες που έκανε το «Ντέφι»; Το «Δίφωνο»; Massive Attack; Radiohead; Pet Shop Boys; Λου Ριντ; Τζέιμς Μπράουν; Λένα Πλάτωνος; Μπι Μπι Κινγκ;
Και με τα «θυμάμαι τότε που...» και πάει λέγοντας μέχρι τον αποχαιρετισμό του καλοκαιριού μ’ έναν Νίκο Παπάζογλου. Νομίζω ότι πολλές γενιές έχουν χορέψει τέλη Σεπτεμβρίου-αρχές Οκτωβρίου μ’ εκείνον στη σκηνή και το γλυκόπικρο αίσθημα του τέλους εποχής και «του χρόνου πάλι». Μόνο που κάποτε δεν ήρθε αυτό το «και του χρόνου πάλι» ούτε για τον Παπάζογλου ούτε για το θέατρο.
Και γι’ αυτό το τελευταίο πέρασε μια 15ετία για να ξαναμπεί στον χάρτη της Αθήνας ως τοπόσημο. Μόνο που τοπόσημα δεν γίνονται ακριβώς… αφ’ εαυτού τους οι χώροι. Γίνονται λόγω περιβάλλοντος, ιστορικότητας, ιδιαιτερότητας, αστικού αποτυπώματος, προσωπικότητας.
Ο Λυκαβηττός είχε ιδιαίτερη προσωπικότητα, μουσική κατ’ αρχάς, «ροκ» μετά, εναλλακτική προτού ανακαλύψουμε τον όρο. Σωστά η επανέναρξή του γίνεται εορταστικά μ’ έναν συνθέτη-ορόσημο, τον Σταύρο Ξαρχάκο, που παρουσιάζει -ύστερα από 45 χρόνια- μια ανθολογία του πολύτιμου έργου του με ερμηνευτές τους Μανώλη Μητσιά, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Ηρώ Σαΐα, Ζαχαρία Καρούνη και 12 δεξιοτέχνες μουσικούς...
Ναταλί Χατζηαντωνίου
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου