Σκρολάρω στο facebook, άλλοτε νωχελικά, άλλοτε πυρετικά, ψάχνοντας με το βλέμμα κάτι πολύ ενδιαφέρον να αγκιστρώσω. Είναι ώρες και φορές που νιώθω πως ψαρεύω σε πισίνα και περιμένω να πιάσω ροφό.
Αδιάφορες παρατηρήσεις, φωτογραφίες με ναρκισσευόμενους/ναρκισσευόμενες, υπερβολικά τρε γκρο πλαν σε μπούτια και... πατούσες με κάλους (που ασφυκτιούσαν ολόκληρο χειμώνα προστατευμένοι σε ολόκλειστα παπούτσια και τώρα ανασαίνουν θαλάσσια αύρα αδιαφορώντας για την αισθητική τους), ατέλειωτες αυτοαναφορές, δημόσιες εξομολογήσεις αγάπης σε παιδιά, μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες –εν ζωή ή όχι–, αγανακτισμένες αναρτήσεις, κλεμμένο χιούμορ, αντιγραμμένες ατάκες, συνωμοσιολογικές σκέψεις, κολλημένους σε
κόμματα, κατάμαυρους ιδεολογικά ρατσιστές που αποκαλύπτονται πού και πού –γενικά μια πανσπερμία απόψεων, ωραιοποιήσεων, ασχημιών, που πιάνουν χώρο στο (πώς το λένε;) τάιμλάιν σου.
Και έτσι χάνονται σε μικρά ποσοστά με τόσες αναρτήσεις αυτοί οι φίλοι, διαδικτυακοί ή αυθεντικοί, που έχουν κάτι να σου πουν για να σκεφτείς, να γελάσεις, να μάθεις, να χαρείς, να συμφωνήσεις –φυσικά και να θαυμάσεις την πένα τους, τη σκέψη τους, το μυαλό τους, το χαρισματικό χιούμορ τους.
Ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες, καμιά εικοσαριά είναι αυτοί που σε κάνουν να φρενάρεις και να σταματήσεις το σκρολάρισμα για να τους διαβάσεις –πάντα με πολύ ενδιαφέρον, κάποτε βουλιμικά. Αλλά, βέβαια, όλοι οι άλλοι δεν είναι για πέταμα. Φτιάχνουν την κοινωνία του fb, των σόσιαλ γενικότερα. Χρήσιμο είναι το ηλεκτρονικό «βιβλίο των προσώπων».
Εκεί βρήκαμε φίλους που είχαμε χάσει, αγαπημένους/αγαπημένες που δεν είχαμε ξεχάσει, ανθρώπους από τα προσωπικά «καλύτερα μας χρόνια» και άγνωστους, πολλούς αγνώστους, πoυ μας χτύπησαν την πόρτα της διαδικτυακής «φιλίας» και την ανοίξαμε. Ακόμα βρήκαμε –και το εκτιμήσαμε– ανθρώπους που ελάχιστη σχέση είχαν με την τεχνολογία, αλλά κατάφεραν να διαδικτυωθούν και να εκφραστούν όπως εκείνοι νομίζουν για τα παιδιά τους, τα ζώα τους, τη γειτονιά τους, το χωριό τους.
Το fb και, πλέον, το instagram, είναι μαζί με όλα τα άλλα και ο ηλεκτρονικός ψυχολόγος. Δεν μας ακούει εκεί ένας, ο γιατρός, μας ακούνε πολλοί –άσχετα αν μας προσέχουν και αυτοί μέσα στο αδιάκοπο σκρολάρισμα όπου το κείμενό σου τρέχει στο ποτάμι των αναρτήσεων με την μικρή πιθανότητα κάποια βλέμματα να το αρπάξουν. Πολλοί σε ξεπερνούν αδιάφορα, πολλούς τους ξεπερνάς χωρίς να κοιτάξεις...
Καλός μεγεθυντικός φακός είναι fb και το instagram. Εκεί μπορείς να βρεις ελαττώματα άλλων, πέρα από τα δικά σου, που δεν τα ήξερες. Αλλά μπορείς να συναντήσεις και χάρες και χαρίσματα κάποιων που δεν τα είχες πάντα εκτιμήσει όσο έπρεπε.
Καλό είναι το fb, ως ένας χώρος απόρριψης (με τα μη λάικ) ή επιβεβαίωσης (με τα λάικ και τις καρδούλες).
Καλό είναι και που σε κάνει να βρίσκεις ελεύθερο χρόνο, κλέβοντας στιγμές με το κινητό σου, μέσα στον δεσμευμένο από υποχρεώσεις εικοσιτετράωρό σου.
Καλό είναι, αρκεί να ξέρεις τι να επιλέγεις. Καμιά φορά και πώς μα μην εκνευρίζεσαι. Εξαιρετική άσκηση αυτοσυγκράτησης…
Διονύσης Βραϊμάκης
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου