Η υπόθεση της νέας απόπειρας γυναικοκτονίας με θύμα αστυνομικό εγείρει πλήθος ζητημάτων προς διερεύνηση. Το κύριο βέβαια είναι η ιδιότητα του θύματος, που προσέλκυσε και το ενδιαφέρον των ΜΜΕ.
Η βιαιότητα της πράξης, της απόπειρας ανθρωποκτονίας δηλαδή, από... έναν πολίτη προς μια γυναίκα αστυνομικό, που μαθαίνουμε μάλιστα ότι είναι και αξιωματικός, δείχνει πρώτα απ’ όλα ότι στις πράξεις ενδοοικογενειακής βίας το φύλο έχει μεγαλύτερη σημασία από την επαγγελματική ιδιότητα. Αν θέλουμε να ιεραρχήσουμε τις εξουσίες, βλέπουμε εδώ ότι η πατριαρχία είναι πιο ισχυρή και πιο βαθιά ριζωμένη κοινωνικά ακόμη και από τον φόβο απέναντι στις δυνάμεις της τάξης.
Ενας μυθιστοριογράφος θα ήθελε επίσης να εξετάσει αν ένας/μία αστυνομικός έχει δικαίωμα να έχει το υπηρεσιακό του όπλο στο σπίτι και, αν ναι, αν το θύμα θα είχε διανοηθεί ως αστυνομικός και μάλιστα ως γυναίκα αστυνομικός να το χρησιμοποιήσει τελώντας σε άμυνα. Ενας κοινωνιολόγος θα ήθελε επιπλέον να μάθει αν οι συνάδελφοι του θύματος θα μεταχειριστούν τον θύτη όπως θα μεταχειρίζονταν έναν κλέφτη που προσπάθησε να σκοτώσει άνδρα αστυνομικό.
Ας σταθούμε όμως περισσότερο στα μέσα ενημέρωσης. Το θέμα πήρε έκταση γιατί εδώ τυγχάνει εφαρμογής ο παλιός δημοσιογραφικός κανόνας πως «είδηση δεν είναι ότι σκύλος δάγκωσε άνθρωπο, αλλά ότι άνθρωπος δάγκωσε σκύλο». Δηλαδή είδηση είναι το παράδοξο και όχι το κανονικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα ήταν είδηση ότι αστυνομικός έδειρε πολίτη (αυτό είναι το κανονικό!) αλλά ότι πολίτης έδειρε σχεδόν μέχρι θανάτου αστυνομικό. Αυτό είναι που αλλάζει και τη γενική στάση των μέσων ενημέρωσης:
αν το θύμα δεν ήταν αστυνομικός, πρώτον, δύσκολα θα γινόταν λόγος για ξυλοδαρμό γυναίκας που δεν κατέληξε στον θάνατό της και, δεύτερον, ο φακός σπάνια θα έπεφτε στη γυναίκα-θύμα. Περίπου σε όλες τις σχετικές περιπτώσεις τα μέσα ενημέρωσης εστιάζουν στον θύτη και στο τι λέει, γιατί το έκανε κ.λπ., ενώ το θύμα εξαφανίζεται, ανωνυμοποιείται και υποβιβάζεται σε ρόλο. Λ.χ. «Γιατί ο τάδε σκότωσε τη γυναίκα του».
Τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης ακολουθούν βέβαια πρόθυμα τους κανόνες της πατριαρχίας. Οχι μόνο δίνουν τον λόγο αποκλειστικά στον θύτη, όχι μόνο διαφημίζουν το εγώ του, την αντίληψη ιδιοκτησίας που έχει επί της συζύγου και του γυναικείου σώματος, όχι μόνο αφήνουν συχνά να εννοηθεί, ή και λένε ρητά, ότι το θύμα «προκαλούσε» τον θύτη, αλλά και διαιωνίζουν τη ρητορική περί «εγκλήματος πάθους», κάτι που αφενός αποδυναμώνει τη θέση του θύματος, αφετέρου ελαφραίνει τη θέση του θύτη, ο οποίος συνήθως αντιμετωπίζεται από τα δικαστήρια με επιείκεια.
Αυτή ακριβώς η επιεικής μεταχείριση είναι που πρέπει να καταπολεμηθεί. Οι ρίζες της, πέρα από την πατριαρχία, βρίσκονται στον ρομαντισμό του 19ου αιώνα και στα κλισέ περί παθών που φτάνουν μέχρι τον θάνατο, στα κλισέ περί ταύτισης έρωτα και θανάτου. Ας το καταλάβουμε, η μόνη ταύτιση αυτής της κατηγορίας είναι η γυναικοκτονία. Στην οποία δεν υπάρχει τίποτα το ρομαντικό...
Μανώλης Πιμπλής
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου