Μετασχηματισμοί...

Καθηγητής σε δημόσιο σχολείο το πρωί, ιδιαιτερατζής το βράδυ. Αστυνομικός το πρωί, ταξιτζής τα βράδια. Δάσκαλος το πρωί, ζαχαροπλάστης τα απογεύματα. Δημοσιογράφος-μισθωτός σε τηλεοπτικό κανάλι και σε ραδιοφωνικό σταθμό και σε γνωστό site της εγκρίτου δημοσιογραφίας, και σε... ακόμη μία απασχόληση με μπλοκάκι σε γραφείο Τύπου μιας εκ των πολλών συνταξιουχικών οργανώσεων της χώρας και...

Αυτοαπασχολούμενος υδραυλικός, αριστερός, με μαγαζάκι σένιο στη γειτονιά αλλά για την παροχή υπηρεσιών του ποτέ δεν κόβει απόδειξη. Δηλαδή ένας από το 65% των φορολογουμένων που δηλώνουν εισόδημα κάτω από 10.000 ευρώ.

Συνδικαλιστής μαχητικός, δεξιός, της κυβερνώσας ΔΑΚΕ, εργάζεται και αμείβεται ως διοικητικός υπάλληλος στα γραφεία της ΓΣΕΕ και παραλλήλως (;) απασχολείται στα Ναυπηγεία Ελευσίνας.

Δημοφιλής ακαδημαϊκός, εκτός από τον μισθό του που χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και τη γενική φορολογία, κόβει δελτίο παροχής υπηρεσιών στο όνομα συγγενούς για τις αμοιβές από τα διάφορα προγραμματάκια. Θέλετε κι άλλα; Ανώνυμα; Eπώνυμα; Για τα παιδιά που δουλεύουν με το «κομμάτι» όχι πάνω στην πλεκτική μηχανή, όπως γινόταν κάποτε με το φασόν, αλλά πάνω στον ΗΥ, σχεδιάζοντας προγράμματα «κατά παραγγελία»;

Ξέρουμε ότι έχει σημειωθεί ένας μεγάλος μετασχηματισμός σε αυτό που ονομάζεται εργασία και αμοιβή. Kαι οι τελευταίες εκλογές, απόδειξη ότι ο μετασχηματισμός σε αυτό που λέμε εργασία, εργατική τάξη, αμοιβή επηρέασε και την πολιτική συμπεριφορά και δράση. Γιατί η εργασία λειτουργεί καταλυτικά στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς και των νέων. Επίσης, ξέρουμε ότι επί χρόνια παραβιάζεται η εργατική νομοθεσία, όταν δηλώνουμε δύο απασχολήσεις με σύμβαση πλήρους μισθωτής εργασίας.

Αλλά ξαφνικά όλοι μας αιφνιδιαζόμαστε γιατί ο υπουργός Εργασίας, συνώνυμο του «παθαίνω Αδωνι» για όσους ναρκισσεύονται και χάνουν το μυαλό τους, μπροστά στον τηλεοπτικό φακό γλώσσεψε την μπέρδα του και μίλησε για δύο οκτάωρα. Ναι, η Δεξιά, εκτός από ιστορικός διώκτης της Αριστεράς και της Προόδου, έχει καταγραφεί κι ως η πλέον ανάλγητη σύμμαχος της αγοράς. Αυτή είναι η ιστορική πραγματικότητα και δεν αλλάζει με τίποτε.

Αλλά για τη δική μας την υποκρισία, «ημών» των άλλων, των αριστερών, που αποφεύγουμε να εμβαθύνουμε στις τεκτονικές εργασιακές αλλαγές που έχουν επηρεάσει βαθιά και την ταξική συνείδηση, που έχουν ήδη διαμορφώσει το έδαφος για θεσμοθέτηση ακόμη και των «συμβάσεων μηδενικού χρόνου», ποια Αριστερά θα μιλήσει;

Χριστίνα Κοψίνη

efsyn.gr