Όταν οι παραλίες ήταν ελεύθερες...

Δεν ήταν έτσι οι παραλίες μας. Τα δάση με τις ξαπλώστρες ξεφύτρωσαν στις δεκαετίες της ευμάρειας –της υποτιθέμενης έστω. 

Αρχικά έπεσε ο σπόρος με κάτι πανιά σε σκελετό από αλουμίνιο. Ύστερα ήρθαν οι premium ξαπλώστρες της Μυκόνου –σαν... καναπέδες πολυτελείας. Μόνο μαόνι που δεν είχαν (αν δεν είχαν και από αυτό). 

Το νησί έδειξε τον δρόμο και σε άλλους. Και έτσι φούντωσαν τα ξαπλωστροδάση στην Πάρο, στη Νάξο –ή όπου αλλού.

Οι παραλίες με ακάλυπτη άμμο, και με διάσπαρτες μερικές ομπρέλες, είναι παλιά ανάμνηση. Η ηλιοθεραπεία πάνω σε πετσέτες μπάνιου ή σε ψάθες είναι μερικές δεκαετίες πίσω. Αυτήν ακριβώς την ανάμνηση αναζητήσαμε στο πλούσιο, εξαιρετικά ενδιαφέρον και ιδιαίτερα πολύτιμο, φωτογραφικό αρχείο του Μουσείου Μπενάκη. 

Είδαμε πολλές εικόνες, καταλήξαμε σε τέσσερις που τις βρίσκουμε χαρακτηριστικές των εποχών που οι ακτές ήταν ελεύθερες. Όπως αυτή από τη Βουλιαγμένη του 1957, σε φωτογραφία του Δημήτρη Χαρισιάδη.

Ακολουθήστε πιο κάτω την πορεία πίσω στον χρόνο με ακόμα τρεις φωτογραφικές αποτυπώσεις: