«Ποιος δικαιούται… διά να ομιλεί»;...

«Δεν δικαιούσθε διά να ομιλείτε». Με αυτή τη φράση είχε απαντήσει ο Μένιος Κουτσόγιωργας στην κριτική που δεχόταν η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80 από την τότε αξιωματική αντιπολίτευση. Γιατί δεν εδικαιούτο… διά να ομιλεί η Νέα Δημοκρατία; Μα γιατί ήταν κυβέρνηση για πολλά χρόνια, είχε αποτύχει να λύσει βασικά προβλήματα του τόπου και συνεπώς έπρεπε να κάτσει στη γωνιά της και απλώς να παρακολουθεί...

Ηταν νωπή η λαϊκή ετυμηγορία –48% είχε πάρει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές– οι πολίτες είχαν ψηφίσει μαζικά το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα της κομμουνιστικής Αριστεράς και ο λαός, όπως έλεγε ένα σύνθημα της εποχής, δεν πρέπει «να ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Το ίδιο ρητορικό σχήμα με διαφορετικές παραλλαγές ως προς τον τύπο, αλλά με το ίδιο περιεχόμενο ως προς την ουσία, χρησιμοποίησε και η Δεξιά το 1989-90. Τούτη τη φορά ο στόχος ήταν το ΠΑΣΟΚ που δεν εδικαιούτο διά να ομιλεί γιατί ήταν βουτηγμένο στα σκάνδαλα και ο αρχηγός του κατηγορούμενος για διαφθορά.

Τα χρόνια περνούσαν και οι ρόλοι άλλαζαν. Ξανά η Δεξιά δεν εδικαιούτο διά να ομιλεί το 2009 γιατί είχε οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία και υποχρέωσε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να υπογράψει το πρώτο μνημόνιο. Στη συνέχεια είχαμε την αριστερή παρένθεση (μάλλον ολόκληρο κεφάλαιο ήταν, όχι παρένθεση, αφού κράτησε σχεδόν πέντε χρόνια) οπότε στο εδώλιο έκατσαν τα κόμματα του συναινετικού δικομματισμού τα οποία, παρά το γεγονός ότι «σκοτώνονταν» μέχρι τότε, τα βρήκαν μια χαρά και κυβέρνησαν αντάμα με τη βοήθεια τσόντας από την Ακρα Δεξιά και για λίγο από τη φιλελεύθερη Αριστερά.

Στη θέση του εισαγγελέα ο ΣΥΡΙΖΑ, που μπήκε φουριόζος στο παιχνίδι και τρόμαξε όσους (έχοντες, κατέχοντες, διαπλοκή) είχαν συνηθίσει σε μια άλλου τύπου θεσμική κανονικότητα η οποία περιελάμβανε τη Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ και λειτουργούσε σχετικά ομαλά με βάση τον κανόνα «φύγε εσύ, έλα εσύ και όλα βαίνουν καλώς». Το κατηγορητήριο βαρύ και ασήκωτο. Ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ εδικαιούντο διά να ομιλούν γιατί έφεραν οικονομική καταστροφή, δύο μνημόνια και ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ (εκών - άκων) να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και χρειάστηκε για να σώσει την πατρίδα να συμβιβαστεί, εφαρμόζοντας πολιτικές με τις οποίες, όπως επιμόνως έλεγε, δεν συμφωνούσε (τρίτο μνημόνιο).

Θα περίμενε κανείς ότι η συχνή χρήση της συγκεκριμένης φράσης θα είχε προκαλέσει την ακύρωση της όποιας δυναμικής της. Λάθος. Η σημερινή κυβέρνηση, κάθε φορά που δυσκολεύεται να εξηγήσει καταστάσεις και δεν μπορεί με πειστικό τρόπο να δικαιολογήσει τις επιλογές της, δεν διστάζει να καταφύγει στην παλιά και όχι πια καλή –λόγω της κατάχρησης– συνταγή. Δεν δικαιούνται διά να ομιλούν οι πολιτικοί αντίπαλοί της. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μιλώντας για την κριτική της αντιπολίτευσης στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας είπε ότι τα κόμματά της «δεν έχουν καταλάβει τι συνέβη στη χώρα τους τελευταίους μήνες και συνεχίζουν την τακτική με fake news και παραπληροφόρηση».

Τι έχει συμβεί στη χώρα τους τελευταίους μήνες που δεν έχει αντιληφθεί η αντιπολίτευση; Μα ο εκλογικός διασυρμός των κομμάτων της και η διπλή νίκη της Δεξιάς. Συνετρίβησαν στις κάλπες και δεν εννοούν να συνειδητοποιήσουν ότι το κόμμα των ιδιοκτητών της Ελλάδας κάνει και θα συνεχίσει να κάνει ό,τι γουστάρει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Οπότε το 40 και κάτι τοις εκατό έχει το κουμάντο και το 60 παρά κάτι τοις εκατό οφείλει να σιωπά.

Τάσος Παππάς

efsyn.gr