Στις «Μνήμες Βαϊμάρης», ο πολύς -πράγματι- Βρετανός ιστορικός, διανοούμενος και συγγραφέας Ερικ Χoμπσμπάουμ, καθώς, προσεγγίζει όσο πιο διεξοδικά και τεκμηριωμένα γίνεται όλη την περίοδο από το τέλος του Α΄ Μεγάλου Πολέμου μέχρι και την κατάρρευση της ομώνυμης Δημοκρατίας, καταλήγει να εκτιμά με ενάργεια ότι «αυτή ήταν η τελευταία φορά που η Γερμανία βρέθηκε στο επίκεντρο της νεωτερικότητας και της δυτικής σκέψης»...
Θα μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα, επισημαίνει, «εάν στη συνέχεια δεν αναλάμβανε τα ηνία το πλήρωμα υπό την αρχηγία του Χίτλερ που οδήγησε το σκάφος σε ναυάγιο, αλλά, μια πιο παραδοσιακή αντιδραστική κυβέρνηση»!
Παρά ταύτα, εκ των υστέρων, ο ίδιος διαπιστώνει πως «ένα τέτοιο ενδεχόμενο ήταν τόσο απίθανο όσο και η προοπτική να εμποδιστεί η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία μέσω της συγκρότησης ενός ευρύτατου αντιφασιστικού μετώπου»! Η πραγματικότητα είναι ότι κανείς -ούτε η Δεξιά ούτε το Κέντρο ούτε η Αριστερά- δεν αντιλήφθηκε τις πραγματικές διαστάσεις της Ακροδεξιάς και του εθνικοσοσιαλισμού του Χίτλερ: ενός εντελώς πρωτοφανούς κινήματος, οι στόχοι του οποίου ήταν πέρα για πέρα αδιανόητοι με την έννοια της λογικής συνέχειας. Ακόμη και τα εν δυνάμει, αλίμονο, θύματά του δεν αναγνώριζαν καθόλου τον κίνδυνο. «Κανένας και ποτέ δεν έδωσε την ορθή σημασία στον Χίτλερ»!
Στις μέρες μας, πάλι, αν και παρατηρούμε, από καιρό μια προσπάθεια νεωτερικότητας στον σχηματισμό και μετασχηματισμό των Δημοκρατιών, εν τούτοις εκείνο που μένει κεντρικά είναι ότι τούτες καταλήγουν υπό το βάρος, βεβαίως, των σκιών της Μετα-πολιτικής κ.λπ. που, οιονεί, είναι η... αποδέσμευση και απεξάρτηση των συστημάτων από κάθε κλασική θεσμική προπαρασκευή, διεργασία και θωράκιση σε «ανάπηρες δημοκρατίες» και, εκ των πραγμάτων, ρέπουν στο να αναζητούν και να καταφεύγουν σε ασύμμετρες διαδρομές που προσομοιάζουν, φευ, με «συνθήκες Βαϊμάρης».
Τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, η αποτυχία μετασχηματισμού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε κάτι πιο αξιόπιστο, αξιόμαχο και καινούργιο από τη βάση ενεργοποιεί ανακλαστικά που ουδεμίαν σχέση έχουν με τις κλασικές αντιδράσεις στο γνωστό πολιτικό-ιστορικό πεδίο. Αδέσποτα κυρίως κινήματα (!), που δημιουργούνται «από τα κάτω» και... δεν επιθυμούν αναφορά στο νομιμοποιητικό δημοκρατικό πλαίσιο, αλλά συστήνονται, κλιμακώνονται και βρίσκουν κορύφωση προς τα άκρα και δη προς την Ακρα Δεξιά που πολιτεύεται ευκολότερα κάθετα και χωρίς ηθικές ταλαντεύσεις ενάντια στο σύστημα!
Αυτό τούτο το ζήτημα δεν αποτελεί ένα επιπλέον πρόβλημα (μέσα, βέβαια, στο γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα-ρήγμα ανάμεσα σε όσους «έχουν» και όσους «δεν έχουν» και στην τραγική ανημποριά της πολιτικής τάξης να ανοίξει τα μάτια της), αλλά το κυρίως ειπείν ΠΡΟΒΛΗΜΑ που θα βιώσουμε ως Λαοί, Κοινωνίες και Δημοκρατίες στο άμεσο μέλλον! Κάθε φορά που, κατά τόπους (!), έχουμε «διαδικασίες» το βλέπουμε και καλύτερα -όθεν, ο καιρός αυτός φτάνει...
Σπύρος Τάγκας
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου